Marcha Llamazares; despídese en Mieres. Membros de EU dirixen os seus índices de culpa a este home de escasa teatralidade, de contida retórica. Foi rostro visible, case único, dunha forza en trance de extinción malia o millón de persoas que aprecian as súas ideas, as súas iniciativas. Colocado nun lugar incómodo, herdeiro involuntario dun nome envilecido nas máns doutros sangues, desprezado polo aire burgués de quen ostenta o botín falso dunha hipoteca que costa a vida enteira, negado polos que descren de utopías ou de ucronías igualitarias, aprezado polo tecnócrata cando convén unha pátina de bermellón familiar só nas ceremonias, asediado polas propias células, libérrimas na súa interpretación do corpo que habitan, temido polos veciños máis próximos, capaces de ofrecer con agarimo as lebres máis envelenadas, Gaspar Llamazares foi quen de artellar un discurso correcto de esquerdas, demasiado correcto tal vez para os tempos que corren: un discurso exento de carisma ou de obscenidade mediática, con un punto se cadra (non para min) excesivo de moralismo, pero sempre de tono medio ou monótono, difícilmente audible ou atendible. A súa voz, nunca irritada, emitiu os xuízos máis sensatos e prudentes (que non significan oportunos), as análises máis ponderadas e verosímiles (que non significan compartidas). Pero nada disto pode valer un lugar nítido no teatro da política. No seo do seu partido, moitos (e por varias razóns) eran os seus opositores; mesmo os máis afíns criticaban o seu escaso xenio, a súa escasa euforia, confundida ou asimilada a un entreguismo, tras oito anos de goberno Aznar, á gobernación socialista cando non a unha dinamitación desde EU do poder do PCE nas decisións. Se cadra debeu marchar antes (eu creo que moito antes), pero tampouco o partido ou a coordinación dos partidos (dividido en infinidade de sensibilidades, pouco conectadas entre si, incluso descoñecidas) daba para moito máis.
Agora ábrese outra xeira para Esquerda Unida. Polo ben do país, eu agardo que das próximas reunións saia un partido de esquerdas necesario e imprescindible (co peso notable do ecoloxismo) para pararmos os ventos de regresión democrática e de opresión económica para cos máis débiles.
28 commenti:
Suscribo!
Otrosí digo: calquera cousa que se dea no seo de EU sempre ha ser mellor ca a lamentable figura política de Anguita, autocompracente ata o noxo, condescendente ata o ofensivo e perdonavidas ata o insulto.
Pois eu non estou en absoluto de acordo con caosemdono. Coido que é vostede vítima (unha máis) de certa prensa que fai pasar por independencia e obxectividade o que non son máis ca intereses bastardos. Non é bo crer todo o que se le.
En canto a Llamazares, sufríu a mesma medicina que Anguita, a mesma que me temo que vai sufrir o seu substituto: neste país non hai hoxe ningún poder (fáctico ou dos outros) que defenda a existencia nin do PCE nin de EU, máis ben todo o contrario. Por desgracia teñen os días contados.
Turmano
Izquierda Unida (non "EU"): de vitoria en vitoria, pasando por unha morte lenta, até a derrota final. Primeiro foron os tontos útiles de Aznar e logo do PSOE.
Esta esquerda está desacreditada. Os sindicatos (nomeadamente CC.OO) xa só defenden os seus sindicados: é a empresa privada dos sindicados, coma unha mutua; aos sindicatos os parados "se la refanfinflan". Habería que pedir que lles retirasen as subvencións via "cursillos". Xa veriamos cantos sindicatos quedaban en pé.
En Galicia, IU-EU di unha cousa e fai outra (REGANOSA). Con estes alicerces, impórtame un collón a quen poñen de secretario do tinglado.
Na matización do principio (Izquierda Unida por Esquerda Unida) está explicada toda a súa requisitoria.
Ca distancia que me da non lles ter votado nunca, a mín, IU ou EU, son prescindibles se acaso houbera un partido de esquerdas socialdemócrata e non a chourizada do PSOE que temos.
De todas maneiras, entendeoó Arume e tamén a seu irmán.
E en referencia o que dí caosemdono, efectivamente Anguita en determinados círculos lle lembran a famosa pinza que fixo con Aznar na última xeira dun González acabado e iso non llo perdoan
En Lugo temos un militante como é CARLOS DAFONTE, que recollía votos dun amplo espectro xa que sempre foi un home honrado, políticamente radical, hoxe extremadamente radical, un bó concelleiro, e dende que o lincharon da executiva galega EU, foi baixando case ata desaparecer na capital e na provincia.
Outro día falaremos de C.C.O.O.
O informado anónimo das 11.03 me atribúe competencias das que carezo ou ben quería empregar outro palabro e saiulle "requisitoria" (consulte o dicionario, daquela).
O que máis me chocóu foi a calificación que fixo dun partido no que estuvo tantos anos: dogmático, sectario, etc...
Que o diga eu, ten un pase.Pero él...
XDC
Que o PCE (ou EU) é sectario e dogmático ven sendo unha desas afirmacións que só EU recibe, mentres os outros partidos parecen o colmo da diversidade democrática, da liberdade interna e a participación aberta e heterodoxo. Pero vai ser que só EU ten ese estigma.
O mesmo lle sucede aos sindicatos con respecto a outras institucións. Son eles os culpables da corrupción, do paro, da crise económica e do desastre social. Home, xa parece excesivo. Que non sexan un modelo de xestión (como por outra parte tampouco o deben ser as cámaras de comercio, os colexios profesionais ou as asociacións de veciños) non lles fai merecentes de todas as desfeitas. En todo caso, entendo que nese comentario tamén entra a CIG (nomeadamente) e a UXT (nomeadamente). Se non, terei que crer que a crítica ten outra perspectiva.
Esquerda Unida ou Izquierda Unida (os dirixentes non teñen como prioridade a autodeterminación dos pobos e si unha federalización territorial) é e debe ser forza fundamental, sobre todo para aquelas persoas de esquerda non nacionalista. Que habelas hainas, sobre todo a teor do receo que causan entre certas ringleiras benegueiras, nomeadamente na zona de Ferrolterra.
Canta razón ten, Arume D.P.
XDC.
O que di Arume no primeiro parágrafo do seu último comentario é o que penso eu e ao que me refería no meu comentario. Exactamente a iso. Anguita e Llamazares (e o que veña) teñen ese estigma ou "sambenito" fagan o que fagan, porque, repito, ninguén os quere. Por qué? Porque os socialistas ódianos desde o 1927, os do PP desde o 1936 e os nacionalistas... E quén ten o poder dos "media" neste país (e nos outros)?: os socialistas, o PP e os nacionalistas. Así non se pode. Todo o que fagan vai a estar mal por principio.
Turmano
Agradézolle a preocupación, Turmano, pero créame se lle digo, a vostede e a Xaime, que os calificativos que lle aplico a Anguita non os lín en El País: son de propia colleita, elaborados tras escoitar directamente dos seus beizos declaracións e comentarios que non facían máis que poñelo en evidencia, maiormente (iso sí) en tempos da pinza e do misterioso caso do non menos misterioso (ehem: é un dicir) señor X. Tampouco hai animadversión personal na mención.
Déixeme que lle leve eu tamén a contraria, Turmano. Opino con vostede que non hai ningún "poder fáctico" que respalde a existencia de IU. Nen tería por qué habelo: teño entendido que os partidos de esquerda, por definición, téñense que contentar coa súa capacidade de movilización da masa crítica cidadá allea ós cenáculos do poder para tentar facer cousas, mesmo obter apoio representativo. Diso se ufanan, alomenos, e insisto na idea. ¿Por qué demo terían que pedir permiso os de IU ós outros grupos nen a ninguén para existir máis aló da confianza que sexan quen de xerar nos votantes, simpatizantes ou militantes, se son estes os que lexitiman cos seus votos e apoios a un partido de esquerdas?. Iso fédeme a complexo de inferioridade ou algún outro tipo de trauma non resolto (non quero nen pensar que fora pura hipocresía pequenoburguesa). Por certo: outra manifestación desas patoloxías atópoa no proído que lles xenera o feito de ver xuntos o de "ser de esquerda" e "ser nacionalista", obviando certa literatura e non pouca historia política. Non me estraña polo tanto que as relacións co Bloque, en Ferrolterra ou en Chandrexa de Queixa, estean forzosamente tinguidas de desconfianza e receo mutuos.
Tamén creo que programática e ideolóxicamente IU e a súa sucursal EU xa teñen dabondo con tentar redactar un programa que se diferencie suficientemente do do PSOE como para aínda por riba esixírselle outras cualidades máis sobranceiras. Como por exemplo a coerencia ou a concreción (virtudes que tampouco adornan ós outros programas dos outros grupos: adiántome en recoñecelo). E conste que dígo todo isto dende a crencia de que a existencia de IU como forza parlamentar é positiva e necesaria na medida en que enxoita mínimamente os abracadabrantes efectos do turnismo ó que nos teñen sometidos os partidechos da segunda restauración borbónica, ou como exhorcismo das pantasmas das horripilantes "maiorías naturales".
Sigo estando co primo Arumes.
Câo, ese inicio do segundo párrafo seu tería sentido cando os medios de comunicación non eran medios de "formación". Pero hoxendía...
É curioso que mesmo desde as presuntas esquerdas se lle esixa á esquerda unha coerencia con plantexamentos do pasado que ó resto das tendencias nin se lle mencionan (e xeralizo, seino), supoño que porque os seus simpatizantes, os que sacan tallada da situación ou os non críticos con eles falan desde unha posición de vantaxe dado que os seus medios de formación xa nos convenceron a todos de que por algún estraño motivo eles (PP, PSOE, BNG) si teñen todo o dereito a existir pese ós votos en branco, as mentiras programáticas ou a inexistencia de ideoloxía (aspecto común a todos os partidos, e case meto a IU-EU neste saco e quedo tan ancho).
Agora mesmo as opcións políticas deste país son a do poder económico, a do medo ó poder económico, a da língua por diante (cando convén) e máis nada. Como para quedarse na casa, si, ou se cadra como para seguir pensando que a movilización das esquerdas apoiada en tan febles muletas (IU, EU, PC+verduras ou como queiran chamalo, xa saben o do dedo e a lúa) é bastante mellor que todo o demáis. Aínda que non sexa máis que por seguir facendo pinzas a quen as merece aínda que para iso faga falta xuntarse con outros que as merecen aínda máis. No fondo o que se respira case sempre é a sensación de que a todo o mundo lle prace que os que gobernan mentindo o fagan con tranquilidade e impunemente.
Porque botarlle na cara as pinzas a EU-IU está moi ben, pero se cadra os nacionatas terían que valorarlle a posición en Euskadi, por poñer un peso no outro prato da balanza...
Resumen: temos unha política penosa, así que eu, sinceramente, prefiro perder.
A ver. Aquí ninguén nomeou a El País, pero vexo que nos entendemos moi ben. A famosa pinza foi precisamente un invento dun Polanco ao servizo de si mesmo e do misterioso (ehem) señor X, que estaba máis perdido que un perroflauta sen tetrabrick, metido ata o noxo na lama da corrupción e da guerra suxa. A imaxe de Anguita como dogmático, califa, tolo, predicador, iluminado, paranoico foi creada nese periódico nun exercicio de propaganda política digna de aparecer en calquera libro de texto de lectura obragatoria nas facultades de periodismo. E foi tan ben orquestrada polos voceiros do señor X que mesmo trascendeu ás páxinas dese periódico.
Vostede, inda sen sabelo (e por favor, que non lle pareza mal, non é a intención) foi vítima desa campaña.
Turmano
Non quixera converter este interesante foro nen este debate de guante branco nunha discusión personalista, máis que nada por respeto ó dono do blogue. Pero, por alusións (e sen darme en absoluto por ofendido) permítame que insista, Turmano. Trascendamos os bodrietes polanquistas e mesmo os pedrajetenses. O que digo é que non me gusta, nen agora nen antes, o ton pedagóxico e condescendente mesturado con esa tendencia a reñer ós electores das que sempre fixo gala Anguita. Se cadra pola súa profesión docente, quen o sabe.
Trátase só dunha impresión propia tras asistir a tres ou catro campañas electorales. Esa actitude súa é independente de todo o asunto da pinza, tema no que, efectivamente, ten moito que ver o polanquismo. Ah! e onde tamén pintan algo o baltasargarzonismo, o mariocondismo, e eclosión de Pedro Jeta como mestre de cerimonias (da confusión), a segregación de La Razón da famiglia ultramontana,... en fín, e outras herbas máis ou menos relacionadas dun xeito que intuímos pero que non creo que saibamos exactamente nunca. Seguramente nen falla que nos fai.
Turmano e primo Gasparín: concédanme, prégollelo, discreción dabondo como para ser quen de formarme un criterio propio. Asumiría a condición de vítima que me atribúe Turmano se a sedicente campaña polanquista chegara a influirme de tal modo que me convencera da necesidade de cambiar a decisión de darlle o meu voto a prol de IU, por exemplo para non tiralo polo WC abaixo, como dicía o perverso Alfonso Guerra. E non foi o caso, créame.
Uma apertinha a todos!
Por min non se corten o máis mínimo. Nesta casa hai lugar para falar do que sexa: é máis: gústame. Estou encantado. Sigan, sigan. Se non, sigo eu.
Seica vai batir records de comentarios, Arume. Polo que vexo puxo o dedo na ferida...
Non, Arume, non. Hai que cortarse e eu agradezo a caosemdono que o faga, porque así, escribindo, é moi difícil expresar o ton, indudablemente coloquial, de barra de bar no meu caso, sen caer na non querida ofensa. Coido que Caosemdono tamén entende que é así e así presta máis a discusión.
Está fóra de discusión o seu dereito a que unha persoa non lle caiga ben, e non llo poño en discusión, pero foi vostede o que nomeou a El País (era unha trampa, recoñézoo) e a pinza, non eu. Repito: se non lle cae ben, non hai nada que dicir nin discutir, pero o da pinza, non. Aí sigo a dicir que caeu vostede noutra trampa, moito máis perigosa que a miña, que era inocente.
Agora ben, expresarei a miña opinión:
1. Ton pedagóxico: Trataba de explicar algo de xeito claro, pero estamos tan acostumados a eses discursos hooliganistas cheos de eslóganes publicitarios (tan sinxelos e directos coma falsos)dos políticos que nos resultaba demasiado extraño. Logo debía estar algo mal da cabeza.
2. Ton condescendente: prefíroo á arenga seudopolítica.
3. Reñer aos electores: pois mire, eu prefiro que diga o que pensa, inda que sexa que somos uns cretinos, a que digan o que agardamos oir.
Por outra banda, alguén ofrece algo mellor por aí?
Turmano
Cando convido a non cortarse refírome a seguir comentando, non ao ton, que agradezo moi de veras.
Bueno: derradeira intervención e outra volta ó rodicio. Diréino doutro xeito. Existíu a tal pinza? Existíu, mádia leva. Quén a argallou? Os mesmos que a partires das eleccións do 89, reunidos (mesmo físicamente) en contubernio decidiron desaloxar do poder ó felipismo por calquera medio e caese quen caese, mesmo recurrindo á chantaxe ó Estado e as súas altas institucións (perdón polo oxímoron). Todo isto de boca do mesmísimo Ansón, copartícipe nesa vergoñenta e por certo impune xuntanza de noxentos golpistas de salón. Daí saíu unha especie de vodevil delirante que incluía dossieres secretos encargados por banqueiros arribistas logo caídos en desgracia, dilixencias xudiciais incoadas por xuices estrela e con condea a chivos expiatorios, espías fugados, policías trapalleiros, un mister X e mesmo, na mellor tradición hispánica, ata unha artista de varietés en decadencia que non sei que tratos disque tiña co noso salaz e campechano monarca...
Agora ben: prestóuse Anguita a formar parte da pinza? Por activa ou por pasiva, mádia leva. Se cadra por un erro de cálculo, xa que a súa coalición sairía moi mal parada en eleccións sucesivas.
Así as cousas, ¿de qué clase de trampa na que caín me está a falar, máxime cando (volvo insistir por enésima vez) a famosa pinza non fixo que eu cambiase o sentido do meu voto? Como votante, digamos que un "pasaba por alí", e pouco máis.
Unha última cousa, Turmano: a xente que vai a un mítin... ¿a qué vai? Pénseo friamente antes de contestar. ¿Qué clase de deleite morboso pode haber en asistir a un acto onde se sabe positivamente que a un lle han poñer de burricán para riba?. Seguramente estarei errado, pero considero que os mítins son concentracións de xente autocompracente que só vai a confirmar a corrección das súas propias ideas, non-ideas, contra-ideas e prexuizos, con independencia da base real de todos eles. Ós políticos sáenlles ben á conta os mítins, porque os fregueses xa lles van cos deberes feitos e soe deixar o sentidiño na casa. Non se vai a aprender nada, agás patalexar, asubiar e aplaudir uns cantos chascarrillos de dubidoso gusto e enxeño. É recomendable por tanto ter o estado de ánimo en sintonía co ambiente. Normalmente, agás no caso de cidadáns inxenua e extremadamente celosos da súa condición de suxeitos activos da historia, os votantes non cambian o seu sentido do voto tras asistir a un mitin, ou iso creo eu. Dito doutro xeito: o que quera saber quén é quén e como funciona o tinglado pode escusar perfectamente de seguir a campaña. Personalmente, creo que se un vai a un mitin do PSOE ten que ser esclusivamente para berrar "Arfonzo, dalej caña!", ou algo así. Se un é máis ben simpatizante do PP estará na obriga moral de interrumpir ó orador dicíndolle "ole tus güevos!", como nunha praza de touros, ou aplaudir a quen o faga. E claro, se és simpatizante de IU supoño que non che quedará máis remedio que agachar a cabeza e deixarte reñer, e pode ser que mesmo atopes algún secreto pracer niso, se cadra como xeito de expiar a túa escasa vocación revolucionaria, materialista ou dialéctica. E eu así non xogo, que non che me presta!
Hala, e xa calo, que parece que me deran corda...
Apertas a todos!
Derradeira intervención tamén.
En que trampa caeu: na de crer na existencia da pinza (é dicir: a culpa da caída de Felipe tívoa toda Anguita) e na de crer que o do banqueiro, o do xefe da garda civil, o da guerra suxa e o do monarca non foi máis ca un vodevil delirante saído da cabeza dun inda máis delirante Ansón. Pero cómo pode alguén crer no que di Ansón? Fico abraiado.
En canto ao dos mítines: estou de acordo. Iso é o que eu dicía: estamos tan acostumados ao ilóxico e irracional que cando alguén trata de poñer algo de lóxica e racionalidade parécenos que está tolo. Porque se lle parece ben que un mitin político se semelle máis a un partido de fútbol que a unha exposición ordenada de ideas, pois vale. Se é vostede dos que prefire que lle dean a razón para reafirmarse nas súas ideas, pois vale.
Bueno. Ata aquí cheguei. Moitas gracias pola discusión. Foi un pracer.
(Non é necesario que rompa a súa declaracíon de rematar a discusión. Ninguén tomara o seu silencio por unha falla de argumentos. Agora era o momento de tomar unhas cervexas, cambiar de tema e falar de política, pero é o que ten a virtualidade. Ben que o sinto)
Turmano
Estou aprendendo moito nesta xeira, pero téñenme que aclarar unha cousa: Sinceiramente creen que o do felipismo e o da pinza é unha criación periodística.
E máis, se a mín me invitaran a esas xuntanzas para conspirar contra González xaora que iría - e non me ía quedar corto-. Advírtolles que lles son un pouquiño facha.
Antes que nada, por se acaso, o Câo vaime disculpar se dalgún xeito ofendín, que non quixen, e todos vostedes van disculpar a miña nostalxia do século pasado que a seguir exhibo en gran cantidade:
lembro cando eu era un cativiño, alá polos setentaoitentas, e meu pai ía a tódolos mítins (mesmo a algún levábame con el) que se celebraban perto da casa, volvía cos programas electorais na man e lía e relía moito antes de meter a papeleta no sobre (co resto das papeletas e unha grapadora, prodixio de reciclaxe, os fillos faciamos cadernos nos que, ademáis de pintar ou caligrafiar aforrando os Rubios, ás veces xogabamos a buscar o nome máis curioso ou a maior coincidencia de apelidos: pola Coruña sempre gañaban, e isto non pretende ser metáfora de nada, os do partido republicano -que aínda non tiña o embaixador do Vaticano que daquela falaba galego entre os simpatizantes que non o votaban -e os falanxistas).
O caso é que, con toda seguridade, hoxe meu pai podería levarme, con menos risco de fregarme nun balbordo, a calquera mítin no que, como di o Câo, as ovellas bean cando o castrón berrega e os xornais reproducen, con vergoñante tendencia a amplificar ós tres de sempre en proporción tamén vergoñante, os slogans oportunos. Daquela sempre había alguén(s) que berraba en contra e podían caer algunhas hostias; hoxe non hai máis que a repetición estilo radiofórmula das tres consignas de moda por partido, preparadas para ser repetidas cando a tele conecta en directo. E ó día despois do día D, os que votamos en branco, os que non votamos, os que votamos a IU-EU-Verduras Vermellas porque é que eu qué sei, e máis os que votamos ás opcións minoritarias como o Partido dos Obreiros do Campo ou a Efepegá seguimos sen existir no panorama parlamentario (nin sequera as bancadas vacías son dos nosos, non), nin no mediático nin, por suposto, no decisorio. E somos millóns. E dificilmente podemos atopar columnas, foros (fóra das tabernas tuguriais coma esta) nas que alguén se pregunte por qué non hai plan ningún nin apariencia de necesidade del entre os que pelexan por administrar a nosa c@usa común.
Se cadra, porque creo que somos moitos, o que había que facer era xuntarse xente abondo como para que os seguratas e os asistentes tivesen que pensalo antes de repartir hostias (niso a coincidencia organizativa do tripartito é total), e asistir de novo ós mítins en bó número e educado silencio pancarteiro, para deixar claro que non nos convencen. Ja, qué estupidez. Mentres nos organizamos, eu seguirei votando por aquilo do posibilismo xeralizado e porque son supersticioso, aínda que cada vez me sinto máis semellante ós que ían votar nos referéndums do 47 ou do 66. E coidadiño, porque se alguén pon Cidadáns como exemplo si que podo empezar cos insultos.
Van disculparme, pero é que todo isto é tan triste; marcho a chorar un pouco no baño (no meu tempo do café)e a ver qué din hoxe Forges ou El Roto nos chistes de El País.
Teñen vostedes unha caña paga. Ben a merecen.
Polo volume discursivo ben merecen un pipote...
Yes, perplexoman, polo volume discursivo un pipote, pero polo "científico" do mesmo, tería que ser deses de tetrabrik.
Un pracer departir con todos vostedes nestes acolledores lares.
A ciencia é outra superstición.
Opino que manter que a ciencia é unha superstición é propio de supersticiosos.
Posta un commento