MASTERIZADO

Moito receo que por moito que levo baixado aos avernos da burocratización inútil, perto de onde mora o inventor do metacrilato, aínda me queda un cacho neste camiño de desesperación e rabia. Estou na fase de irritación, que, en min, raras veces conclúe en indignación pausada, senón en tristeza e melanconía de frustración. Estou a piques dese paso, en plena axitación confusa, entre a ira autofáxica e o desprezo olímpico a todo quisque relacionado e minimamente interesado por estes mesteres. Remato por non entender nada, por claudicar diante de todo e, sobre todo, por deixar mostras inútiles (denuncias a mestres armeiros que só existen na miña imaxinación) da impotencia. Agora mesmo, en plena fuxida cara adiante, porque mirar para atrás non compensa despois da desilusionada empresa, ameazo con silencios de fogueo, estorbo para facer ver que nada valeu a pena. Neste tempo, todo parece escuro, menos a luminosa faciana desa alumna que asiste todos estes días ás clases e ignora que as pezas que estivemos encaixando durante todo este tempo para traer aos/ás mellores non encaixan nese vicioso costume de encher, mecanizar, volcar, computar: ese estéril exercicio de colocar un lindo xescampus na peana idólatra dun novo cucho d'ouro.