Caxigalines nella Reguera'l Campizu

26 maggio 2010

DECRETO FINAL


O novo Decreto de Plurilingüismo supón un adelgazamento notable con respecto ás Bases presentadas a finais do ano pasado. E, despois de tantos meses de liortas, o novo texto, como xa dixen con algo de cinismo hai tempo, dá saída a tres cuestións elementais que os sectores máis castelanófilos do Partido Popular consideraban modificables e irrenunciables:
1. O reparto clavao fifty-fifty das materias e, polo tanto, a eliminación tanto da célebre cláusula do decreto anterior, polo menos, como da expresión do plan xeral de normalización lingüística de 2004, como mínimo.
2. A asignación da materia de matemáticas (e con ela, pero xa nun segundo plano, a física e a química) á lingua castelá.
3. A opción ao alumnado de empregar a lingua que queira en exames e na relación oral na clase, vencellada sempre á posibilidade ademais de contar con libros e materiais escolares na lingua que prefiran.
Con estes tres aspectos todo está amañado. De feito, os sectores menos combativos do PP, algo molestos coa deriva radical do seu propio partido nesta materia, consideran xa satisfactorios os cambios introducidos, como se pode advertir nunha opinión pública que agora manifesta sen rubor (ás veces con algunha impudicia) o encomio para o esforzo feito.
Non creo eu que, despois dos últimos retoques, o novo decreto presente problemas desde o punto de vista estrictamente legal: a Lei de Normalización Lingüística tantas veces invocada funciona ás veces máis como declaración de intencións que como unha reglamentación precisa, polo que retorcela un pouco, abaixala nas súas pretensións ou mesmo ninguneala algo non é nada difícil. E ademais, a meirande parte das críticas que recibiu do CCG eran en relación coa normativa educativa e non tanto coa de normalización lingüística. Eliminados os problemas maiúsculos da consulta aos pais e nais, por falta de cobertura legal, o resto era cuestión de maior ou menor flexibilidade do lexislador que, neste caso, foi mínima.
Pero, desde o punto de vista de salvación social da lingua (xa non digo de normalización ou, como quere o decreto, nun patente sostenella e non enmendalla, de dinamización), ou mesmo de eficacia normalizadora, se o queremos baixar a termos pragmáticos, o Decreto de Plurilingüismo leva, ao meu xuízo e en atención ao que se observa entre a mocidade urbana, maioritaria en Galicia, á paseniña desaparición do galego, xa non digamos no nivel de alfabetización, onde se pode manter case como lingua franca diglósica para o ensino e a administración, senon na fala cotiá onde agora mesmo (falo sempre de contornos urbáns) semella case perdida.
Eu, que son castelanofalante case contumaz por razóns que xa apuntei algunha vez, vexo que o futuro da lingua galega está xa escrito, se non hai unha decidida inmersión en todos os ámbitos do ensino. Outorgarlle ao alumnado (á marxe de problemas específicos que esta normativa podería causar) a posibilidade de empregar a lingua que prefira na clase, en contextos como o que se advirte nas cidades representa a morte do galego.
Non se trata de maior ou menor legalidade, senón de concederlle á lingua galega o estatus de lingua esmorecente e darlle o aire necesario, o osíxeno que precisa para que reviva, por certo, perfectamente explicado no Plan Xeral de Normalización Lingüística. Con este aparente equilibrio e con esta apelación á liberdade dos falantes a elixir a lingua que queiran, o tempo do galego está contado. Ese é o meu lamentable pronóstico.

1 commento:

Anonimo ha detto...

Unha pregunta:
que poden facer os centros de ensino cos miles de libros de matemáticas, etc. editados en galego e que se repartían gratuitamente entre o alumnado?
Queda craro que xa non poderán ser utilizados pois sería incumplir o decreto.
Haberá que facer unha pira nas prazas públicas con todo ese material escolar gratuito e esixir ás familias que compren outro en castelán?