Caxigalines nella Reguera'l Campizu

30 aprile 2014

BARES DE VIGO: PICADILLO

Na rúa Fermín Penzol, enfrente da Biblioteca Central, sobrancea o Picadillo, un clásico dos restorantes da animada parte vella de Vigo. Un clásico e persoalmente un lugar de culto, un santuario da felicidade nocturna, un deses praceres que reserva a vida para longa memoria. A carta cubre distintas sensibilidades, cun toque étnico e exótico (por ser breve e impreciso) na elaboración de certos pratos: o polo tandoori ou tikka masala está delicioso, así coma o risotto de gambas ou coma o seu emblemático polbo con gambas á prancha con allo. Para padais contundentes e sobrios, o entrecot resulta perfecto ou ben o carpaccio ornado de tapenade e parmigiano; para delicados, as saladas de noces, queixo e salsa tartar compiten coas tostas de mariñadas rinchas. O postre, para alguén coma min, escasamente larpeiro, é obrigatorio: o brownie, entre outras marabillas, é moi especial. O local ten un encanto particular e nas noites dos venres e dos sábados está moi difícil atopar sitio, aínda que paga a pena agardar. O xantar do sábado ten unha particulariedade que xa moita xente coñece e pola que hai que reservar: a fantástica hamburguesa máis ca completa, cun sabor inigualable, probablemente unha das mellores hamburguesas que se poden comer hoxe en Vigo. Iso si, moi abundante, polo que é preferible compartir. 
Bastaría todo esto para ser un restorante de referencia obrigada en Vigo, se non fose porque teñen o servizo máis encantador da cidade. Certo é que son xa máis amigas ca camareiras, debido ao repetido disfrutar do seu local, pero son moi boa parte do éxito indiscutible do restorante. Hoxe iremos por alí. Caeremos, coma case sempre, sobre as once ou doce da noite. Sentaremos na barra e deixaremos que pase o tempo entre risas e divertidas conversas. Pecharemos, coma tantas outras veces, o bar e prolongaremos a charla e a euforia na intemperie. O Picadillo, unha casa de comidas fantástica, forma, sen dúbida, parte sentimental das nosas vidas.   

28 aprile 2014

EPIFANÍAS MATRITENSES




O Teatro Valle Inclán, no corazón do abigarrado barrio de Lavapiés, ofrece unha presencia discreta, moi discreta. Comparado cos famosos teatros madrileños decimonónicos, o edificio case pide perdón por ocupar unha esquina dun cruce de camiños en costanilla, típico da parte sur do Madrid dos Austrias. De feito, parece máis solemne e pomposo o restaurante Portomarín que está enfrente. Esa especie de ocultación prolóngase no seu interior, cunha moblaxe sobria, de madeira clara e luminosa nos corredores que conducen ás salas, de inmaculada cor negra. 
A sala Mirlo Blanco, onde presentamos a nova Asociación de investigadores/as sobre teatro do século XXI, é un cubo de cinco caras negras e unha ampla xanela que dá ao fragor eléctrico da rúa. Nela, o venres pola mañán asistimos a unha sesión sobre a dramaturxia actual, representada non por caso por cinco mulleres de verbo encendido que ven representadas as súas obras nos diferentes teatros da cidade. Falaron das súas poéticas, curiosamente afíns: o predominio do político no discurso dramático, o recurso á memoria histórica (entendida no sentido vulgar, mais tamén no trascendente), a preocupación social. Falaron das dificultades para estrear. De malas programacións, de repre(n)sións e censuras, de ignorancias e mediocridades burocráticas (ese pleonasmo). Do texto crítico sempre sospeitoso. Pero en ningún momento escoitei queixas. Só ilusións, vontades irredentas. Con palabras ás veces rotundas, pronunciadas coa nota tranquila da afouteza. Rexeitaron de común acordo o engado da dramaturxia rompedora en favor do poder do texto e, sobre todo, en favor dunha liberdade creadora que non consinte apriorismos. Preguntadas polo seu feminismo, todas respostaron, con algo de incomodidade pola requisitoria, que o feminismo vai de seu e que, a partir desa afirmación, o resto é libre albedrío. Algunha nota sobre a obra de Laila Ripoll que vimos o día anterior (da que falarei longamente), El triángulo azul, rematou a interesante charla de dúas horas (que ben puido prolongarse algunha máis) con estas mulleres entregadas á paixón do teatro.
Saímos dalí coa calor do seu entusiasmo. E eu de maneira moi particular coa aprendizaxe dalgunha lección que non tiña eu suficientemente aprendida. Ou, para ser precisos, nunca antes así aprendida. 

Ilustración: de esquerda a dereita: Diana I Luque, Lola Blasco, Eduardo Pérez Rasilla (moderador), Blanca Doménech, Laila Ripoll, María Velasco.      

NOVA TEMPADA


Decido, por acumulación de miradas (e unha cálida insinuación amistosa), recuperar este vello artefacto. Non sei se foi neste mesmo lugar da foto, na negra sala Mirlo Blanco do Centro Dramático Nacional (no sentido figurado), onde tomei esa decisión. Tampouco sei se foi no momento en que pola praza de Lavapiés pasaba unha furgalla de Patatas y Cebollas ou cando cruzaban a rúa lentamente dous vellos tomados do brazo, con chapeu e cayau, ao xeito maxestrella e donlatino do autor que dá nome ao edificio no que me atopaba. Non sei se a cadeira de duro metacrilato negro onde sentei foi definitiva na inauguración desta nova tempada ou, se cadra, foi a tranquilidade entusiasta dos discursos de cinco autoras de teatro, aka dramaturgas (Lola Blasco, María Velasco, Blanca Doménech, Diana I. Luque e Laila Ripoll), nunha mañán aínda fría dun Madrid tímidamente primaveral. 
Non sei se foron todos eses estímulos -e algúns máis que veñen rondando nos últimos tempos- os que me convidaron a recomezar a escritura, por outra banda nunca abandoada noutros formatos ou noutras plataformas. Aquí poderei expandirme (estrarme sería o verbo) algo máis e tamén preservarme do efímero paso das horas no fascinante rollo das redes sociais. Hoxe vai a presentación e xa noto eu un certo nerviosismo de principiante: esa adrenalina recoñecible dos momentos que pagan a pena.