Caxigalines nella Reguera'l Campizu

29 novembre 2007

O ANIMAL GRAZIOSO E BENIGNO!


Acabo de presenciar un feito insólito: nunha canle de televisión, á hora de máxima audiencia, un cómico comenta unha pasaxe do Canto V do Inferno de Dante e a continuación recita íntegro tal canto de memoria, cunha emoción e intensidade únicas. Insólito é ver hoxe ás 10 da noite a Roberto Benigni na Raiuno, nun esceario completamente limpo, cun atril onde repousaban as terzinas de Dante, suspenderse sobre as súas propias palabras e acadar un instante de plena felicidade na delectación lenta, paseniña, dun par de versos: "la bocca mi basciò tutto tremante", "e caddi come corpo morto cade". Para o vindeiro mércores 12 voltará o grande Benigni, nacido en Manciano, a poucos kilómetros de Castiglion Fiorentino, onde o tempo sempre se detén para contemplar as estrelas.
ACTUALIZACIÓN: Aquí podedes ver o seu recital.

27 novembre 2007

O CHOU DA UNHA EN PUNTO


Hoxe veu á nosa casa unha conselleira para presentar un show, máis concretamente un road show. Polos saúdas que recibín no meu caixón de correos era, ao parecer, unha novidosa forma de alertar aos xoves dos riscos terribles da conducción automovilística. Non sei en que consistiu a novidade porque non entrei no salón de actos, pero a montaxe tiña un lixeiro ar a dejà vu. Un grupo numeroso de mozos agardaba no vestíbulo a chegada das autoridades; non sei de onde o sacaron (ou trouxeron: parecían de atrezzo), pero eran todos uns mazos de cuidado (o petisuis e agora o actimel fan longueiróns), case todos ou todos homes, un pouco estraños nun centro onde abundan as cativas. Notei o funcionamento das hormonas a revolucións insospeitadas e pensei neles metidos de a cinco nun clío turbo azul cobalto un sábado ás sete e no que lles podían dicir dentro para avisalos. Pero o que viron sobre todo eses rapaces foi unha caravana interminable de cargos políticos e técnicos, en forma de amenaza: directores xerais da DGT, da policía, a conselleira, asesores da conselleira, non sei se delegados de goberno, nun número non menor de vinte persoas, sen contar protocolos varios, gabinetes de prensa e advenedizos rondantes. Para que todo isto tivera a efectividade necesaria (ou sexa saír nos xornais), unha harka incansable de xornalistas (máis de media ducia de fotógrafos, outros tantos cámaras e uns cantos amarrados á típica cebola de esponxa con siglas de cores) recubría o acto. Os rapaces aprenderon unha lección extraordinaria, aparte da de dentro do salón de actos: a da saída, no aparcamento, cando contemplaron de forma prístina e evidente que os Audis8 negros con chófer incluido (por certo, por que se parecen tanto a porteiros de discoteca?) non son para xoves impulsivos. Que, en realidade, os coches oficiais están para o chou (sexa road ou non) da unha en punto, inmaculados e listos para traer, brillantes e case perfectos, aos seus ocupantes cargados dunha tenda de campaña (electoral) permanente para o telexornal das dúas e media da tarde.

LEMBRANZA DA FELICIDADE

Esta foto fermosísima, que forma parte dunha antoloxía exposta en Roma estes días, tráeme lembranzas do que nunca será.
Nostalxia do mar Tirreno, cálido e luminoso.

25 novembre 2007

VISITA A MONDARIZ-BALNEARIO


Había máis de dez anos que non ía por Mondariz. Hoxe, un día luminoso deste outono, coas follas caídas das arbres amoreadas ás beiras das rúas, fomos xantar alí. Vimos por primeira vez o Gran Hotel restaurado, cos xardíns e vieiros aínda non arranxados da parte de atrás, con ese perdido esplendor aínda por agromar despois da limpeza. Baixamos á fermosa e elegante fonte da Gándara a tomarmos un grolo de auga e visitamos o hall do hotel para comprendermos a arquitectura de imponentes liñas rectas e cúpulas altas, de formas circulares para dar lustre falsamente romano á entrada e impactar coa profundidade ao visitante. Antonio Palacios fixo grande ao máis pequeno dos concellos con eses edificios que sobrancean sobre o val do Tea. Demos unha volta xunto ao río que baixaba paseniño por entre as ponlas espidas dos bidueiros. E xantamos no Restaurante Atalaya, unha casa de comidas das de antes pero cunha excelente carta. Cervo con setas, jarrete estofado, chuleta de ternera, flan da casa e un condado friísimo (Piñeiral) moi notable. Todo en xeral moi recomendable, aínda que un pouco caro (126 euros para 5), cun servicio magnífico e un comedor luminoso, agradable e quentiño, que nos tempos que corren xa é moito pedir. Culminou a xornada cunha visita ao reconstruido castelo de Sobroso, unha pequena xoia (non moi medieval segundo os sabios, pero parece ben trovato) que merece o paseo. Á volta fixen de capataz de obras, coa visita aos barrios periféricos de Vigo por mirar cómo os sucesivos alcaldes van deixando aqueles espacios (Cabral, Madroa) ao abandono e á vontade case supervivinte dos seus habitantes. Pero desto falarei outro día.

CÓMICOS, CÓMICAS




A morte de Fernando Fernán-Gómez e a asistencia ao velorio de actores como López Vázquez ou Manuel Alexandre que forman parte fundamental da miña formación sentimental, trouxo a mín o catálogo das vellas facianas que foron construindo ese espacio mítico do mundo dos cómicos desde pequeno. Comecei polo propio López Vázquez, que aínda vemos aterrorizado nunha cabina, pero que aparece na miña memoria nas mellores películas do cinema español: Plácido, El verdugo, Vivan los novios, Mi querida señorita, ou naquel inesquecible padriño de La gran familia ou no lobishome en El bosque del lobo, entre nada menos que 250 películas, en máis de cincuenta anos de traballo. Manuel Alexandre, segundo os datos biográficos, leva no cine desde o ano 1947, ou sexa 60 anos na profesión e seguro que hase despedir ou nos escearios ou nun plató de cine ou de televisión. Hai pouco abandonou o teatro para sempre Agustín González, outra lenda incomparable, e a incombustible Aurora Bautista: os dous nas propias táboas, mentres preparaban unha obra para representaren. Rafaela Aparicio, Pepe Isbert, Elvira Quintillá, Ismael Merlo, José María Rodero, Juan Diego, Pepe Sacristán, Carlos Larrañaga, Irene Gutiérrez Caba, Luis Varela (a quen lle deron o premio aínda hai pouco), Jaime Blanch, José Bódalo, Adolfo Marsillach ou a grande Lola Herrera. Eu que sei cantos máis, de estirpes de cómicos moitos deles, coma nunha roda imparable. Vaia esta entrada 280 como homenaxe especial para esta caste que engarza xeneración con xeneración co primeiro que se puxo a imitar alá nas cavernas para felicidade e pracer dos que miraban e escoitaban. Vaia pois para os comediantes que nunca deixaron nin deixan de honrar á súa especie.

Ilustración: Pablo de Valladolid, representante do século XVII, nun cadro de Velázquez, admirado e imitado por Manet en Pífano.

22 novembre 2007

EU, HÉLENO O TRISTE


Eu, Héleno o triste, o que nin ser rei podo,
adiviño son dos sen futuro,
alcalde dos cenotafios.
Aproveito o agasallo para a miña filla, o novo libro de Agustín Fernández Paz, para mercar un libro de poemas ao que lle tiña ganas e non sei por que: Vigo, de Helena de Carlos. Entretiven algunhas tardes coa lectura, case sucesiva, de dous poemarios fermosos de dúas mulleres novas, Oriana Méndez e María do Cebreiro: vin nelas versos luminosos, ambición poética. Gustei moitísimo da fluída e densa sintaxe de Oriana e da contención xa sabia de María do Cebreiro. E andaba na procura doutras voces que acompañaran o ánimo melancólico que temos todos os vitalistas viscerais. E busquei Vigo e lino baixo este sol outonizo e radiante da cidade. Elexín mesmo o bar, lonxe da casa, para demorar o momento. E lino nunha emocionante media hora, sen despegar os ollos das páxinas, dos versos. Volvino ler agora mesmo, en casa, coa mesma intensidade de antes. Mentres ía paseando pensaba que Helena de Carlos escribira eses versos por mín. Eu non os faría así, tan fermosos, tan limpos. Pero asinaríaos un por un. Non sei se iso é bó ou malo para o libro, pero para mín foron reconfortantes.

O libro ten un ar elexíaco ou todo o ar elexíaco que todo gran poemario debe ter. A pegada clasicista, advertida cunha levedade admirable nos nomes, na xeografía, nas referencias librescas, nótase sobre todo nesa pousada forma de evocar o tempo fuxido. Creo ver, pero non acredito a miña perspicacia, reminiscencias da poesía de Propercio, de Tibulo, sobre todo naqueles versos nos que o latinos escapaban da erudición engaiolante. Esas breves composicións familiares, case domésticas, nas que os recordos, a lembranza de antigos acenos constitúen o fondo da linguaxe. Helena de Carlos, con ese Vigo de infancia e mocidade (sempre aludida de forma indirecta), recrea unha atmósfera perdida. A palabra morte aparece varias veces, como eco constante dos versos. Algúns poemas, como o penúltimo, son epitafios, escritos xa non diante da sepultura de mármol senón diante do mar de Vigo onde as cinzas se funden coas ondas. Esa morte, presente ao longo do poemario, como sombra permanente ou como sinal extrema do tempo, aviva a propia vida, que aparece como recobrada a través das propias palabras. Ao escribir, ao pronuncialas, as verbas restitúen esa lembranza e semellan server de consolo (fermosísimo e profundo) á melancolía. Cun estilo sinxelo, de escasísima erudición a pesar dese arrecendo clásico, Helena de Carlos escribe para mín un dos libros de poesía máis fermosos que teño eu lido na miña vida.

De todos os seus preciosos poemas, elixo este que fago meu desde agora mesmo:


ENCHO os pulmóns de noite, e sinto
que dentro de min trem alto o alcipreste
na gaiola. É o momento
no que os estorniños soñan,
xusto a raia entre a luz cos agoiros
que acolléramos entre bágoas de esperanza
e o intre de non se sabe, mentres a humidade
sobe como sangue, firme no interior.
Ás veces penso na lúa en Italia,
nas noites coma esas
era fácil confiar, como se a parte
imprecisa, como se a adega
non tivese que ser visitada. Era unha moeda
acuñada en San Marco, ou diante de nós
na estrada en curva da Toscana,
e nós como unha mariposa
de luz discontinua. Nós
como unha muxia en bicicleta.
Agora non sei se nós quedamos:
a sensación de ser semella
tan casual como a música na radio,
como aquel bar a carón dun lago
antes de comezalo todo, e unha princesa
cantaba.

20 novembre 2007

VIAXE A NINGURES


Comezo as clases, nunha das miñas materias e a modo de presentación, coa proxección da película Viaje a ninguna parte. Non polo título en forma de advertencia, senón por render homenaxe a tantas cousas que deben ser honradas. Aos cómicos ambulantes, da legua, dell'arte, que van de vila en aldea, de aldea en cidade, amosando o poder absoluto da palabra. Aos actores e ás actrices que encarnan no século XX a todos os comediantes da historia (Sacristán, María Luisa Ponte, Juan Diego, Laura del Sol, Gabino Diego, Agustín González, Carlos Lemos, Enma Cohen). Ao cinema español, que acada con este filme un dos seus cumios máis indiscutibles. Á lingua española, rendida á riqueza duns diálogos sinxelamente prodixiosos. Á historia dun país pobre, miserable, famento, que alivia os días do inverno coas grises imaxes de cartón e mentira que os cómicos fracasados montan nuns taboados infames. A tantas cousas.

Entre elas, ou por riba delas, un homenaxe á personalidade fascinante e única do director, do escritor e do actor, figura artística e intelectual (esto xa non lle faría demasiada gracia) eminente da segunda metade do século XX neste país, o anarquista sublime e inigualable, o profesor da lingua da bolboreta, que hoxe padece da idade, don FERNANDO FERNÁN-GÓMEZ. Unha lembranza para el nestos tempos de inquedanza, mentres proclamo a de Sancho: "No se muera vuesa merced, señor mío, sino tome mi consejo, y viva muchos años, porque la mayor locura que puede hacer un hombre en esta vida es dejarse morir, sin más ni más, sin que nadie le mate, ni otras manos le acaben que las de la melancolía."
Triste actualización: Fernando Fernán Gómez fica con nós para sempre. Moitísimas gracias.

19 novembre 2007

PIOGGIA


And what did you hear, my blue-eyed son?
And what did you hear, my darling young one?
I heard the sound of a thunder, it roared out a warnin',
Heard the roar of a wave that could drown the whole world,
Heard one hundred drummers whose hands were a-blazin',
Heard ten thousand whisperin' and nobody listenin',
Heard one person starve, I heard many people laughin',
Heard the song of a poet who died in the gutter,
Heard the sound of a clown who cried in the alley,
And it's a hard, and it's a hard, it's a hard, it's a hard,
And it's a hard rain's a-gonna fall.

17 novembre 2007

TOM WAITS


As mañáns de sábado sempre foron para escoitar música na lentísima e morna demora antes de facer a comida ou de xantar. Nesas horas mestúranse sons procedentes do que sexa, case ao arbitrio de cada minuto. Hoxe deume por Tom Waits, a quen había tempo que non escoitaba. A súa voz chea de bourbon e trombón de varas aparece como deitada ao longo dun canellón escuro e suxo. Pero ascende suavemente polas escaleiras de ferro que están detrás da miña casa, coa forza dunha tormenta queda, dun vendaval visto tras as fiestras dun vagón de metro, lento, lento, camiño da nada. E a música pousa paseniña no meu xionllo que move co bebop o meu pe sobre o frío chan desta casa hoxe chea tamén de Bourbon, por suposto sen xeo.


Nota: un amigo ex-concursante recomendoume http://www.radioblogclub.com/ e alí escoito estas marabillas que encenden este corazón un pouco malferido.

16 novembre 2007

CAMIÑO DE MUXÍA E DELIRIUM EISENMENS


O xoves bruxuleaba o goberno xunteiro en pleno por Muxía e por Santiago atrapallaba o Eisenman. A liña imaxinaria que une Compostela coa Costa da Morte foi apatrullada por varios coches oficiais e motoristas da guardia civil. Porque había que facer alí a reunión e, sobre todo, a foto sobre un taboado forrado de moqueta cos nomes de Presi, Vice e Conse nun papeliño no chan de complicada lectura para os miopes (e os iletrados). E iso que eran doce. Pero para alí que se foron Touriño e os seus mariachis en giras por provincias. Disque non para conmemorar o do Prestige, senón para acordar. E logo non podían acordar en Santiago, que tiveron que facer todo o gasto para ir para alá toda a caravana de funcionarios, auxiliares, axudantes, asesores e demáis familia?
Debeu de ser para non atoparense co jetas. Coa megalomanía precisa para fantasear, ensoñar e escribir na auga con tinta transparente os seus proxectos, o Eisenman amosou a faciana actual de boa parte da arquitectura: unha representación icónica da nada. En torno ao baleiro alcumado cidade e resolto cos aparatos coñecidos da vella da dramaturxia (tramoias e panos fulgurantes que encegan aos espectadores, como debe ser), Eisenman construiu un Eisenman. Construiuse a sí mesmo coa apariencia dun tellado sumerxido. Agochouno por baixo das abas do Gaiás para que non se vira a nada. E agora ven dicir que el era o capitán (supoño que dunha nao fondeada en mitade dun bosque sulagado de moedas perdidas), pero non o dono deste catamarán de caolín. Como as pirámides, dixo o arquitecto do rostro ebúrneo, tal vez inconsciente de que esas construccións exipcias eran ostentosos monumentos funerarios. Ou sexa formidables sepulcros para as poucas cinzas dun emperador coxo e pequerrecho.

12 novembre 2007

EDIFI CANTE


Probes vós todos os que non vivides en Vigo e non podedes escoitar pola radio nin mirar nos xornais os anuncios de Aproín, unha seica organización non gubernamental adicada a salvar á cidade do desastre. Aproín presenta a cidade de Vigo como unha urbe encamiñada á destrucción, á crise absoluta se non se aproba un plan xeral xa. Pero ao parecer non un plan xeral calquera senón o plan xeral, ese que levan varios anos poñendo por riba da mesa para que asine o alcalde ou alcaldesa de turno pero xa, de xa. A aparente avidez, lonxe do que pensan os malvados retrasadores de plans, débese ao seu interese filantrópico: o de procurar o Ben Común Olívico. E, para conseguilo, non reparan en gastos de publicidade para que o pobo caritativo de Vigo poda compracerse en ter veciños tan celosos do seu benestar. O que non entendín moi ben é por que non desenrolan as abreviaturas do seu precioso nome: Asociación de Promotores Inmobiliarios. Tal vez así saberiamos a quen estar sumamente agradecidos.

11 novembre 2007

MOITÍSIMAS GRACIAS, SIR DACOBA

Sen palabras.

MONOPOLY


Laiábase o outro día Suso de Toro de que a súa última novela non acadara ubicación no chamado sistema literario galego. Noutro foro apuntábase unha certa desilusión ou desencanto por non obter resposta aos seus esforzos e mesmo unha posible (e pouco disimulada) molestia ou ofensa pola falta de agarimo dos lectores e dos críticos. Un dos participantes formulaba unha cuestión ao meu xuízo difícilmente rebatible: a da (omni)presencia de SdT na vida pública galega e non tan galega.
Hoxe podo comprobar que non é omnipresencia: é case monopolio. Abre un EL PAÍS e sae a conmemoración do Prestige: alí aparecen as opinións de Rivas e de Suso de Toro, como se en Galicia non houbera máis persoas capaces de opinar sobre o seu propio país. Días atrás SdT escribiu un artigo sobre a política nacional, unha longa diatriba (resumible en dúas liñas, pero en fin) contra o PP; unha entrevista sobre o novo libro adicado ao presidente Rodríguez Zapatero; hoxe, outro artigo nas páxinas de Galicia sobre o anuncio de Gadis. Pero a sorpresa e, por que non dicilo, a gargallada irónica xurdiu cando vexo a portada do Magazine do Faro de Vigo cunha imaxe das costas galegas e pregunto en alto, mentres paso as páxinas para comprobalo: non escribirá tamén Suso de Toro sobre esto? En efecto, alí o está.
Non teño nada, por supostísimo, contra Suso de Toro (á marxe do que eu pense sobre a súa calidade literaria ou sobre as súas posturas cívicas), pero, desde logo, a ocupación que fai, probablemente sen pretendelo, da opinión pública é monopolística e crea fóra do país (xa non digo dentro onde o cansancio comeza a ser crónico) a impresión inxusta de que en Galicia só saben escribir dúas persoas: Rivas e de Toro. Por favor, que alguén máis escriba, por favor. Aquí hai máis xente.

10 novembre 2007

A VENUS NO ESPELLO DO PRADO

A Venus do espello velazqueña leva boa parte da súa vida na National Gallery de Londres. Vela ao solpor londinense os mércores, cando a xente regresa ás súas casas e deixan baleiras as salas os turistas, é unha experiencia emocionante. Agora ven a Madrid pasar uns días ao Prado. Non sei se lle sentará ben tanto balbordo, tanto movemento. Máis agora que a ampliación, co buxo toscano de estrela (velaí o paradoxo da "intervención" de Moneo, por outro lado para mín convincente), atrae aos cidadáns de forma masiva. Será a conmoción para este outono. Como case sempre que viaxa un velázquez polo mundo adiante. Cando está alí, na Gallery, tranquila, poucos, desde aquí, lle facemos caso. O servidume da fama.

9 novembre 2007

CASSANDRA'S DREAM

Cassandra's Dream é o nome dun barco, principio e fin da derradeira película de Woody Allen do mesmo título. A figura mitolóxica de Casandra representa a posibilidade de adivinar o futuro, sempre terrible, pero tamén a frustración de non poder evitalo. O fermoso veleiro funciona, pois, coma unha admonición desde o comezo do filme, coma unha advertencia tráxica. O espectador, afeito ao ton de comedia de Allen, atopa inquedanzas ao arranque da película, que a aparente disposición lixeira da trama agudiza a medida que vai transcurrindo o tempo. Os límites entre traxedia e comedia, que Allen formulara con especial claridade argumental en Melinda e Melinda, aparecen de novo nesta nova demostración do maxisterio do director neoiorquino, agora amante das paisaxes da clase media londinense (desta vez vida un pouco a menos: debe ser unha das películas de WA nas que a clase social que aparece é máis baixa).

As historias de dous irmáns, con pequenos problemas económicos pero ilusionados con cambiar de vida, están contadas cunha morosidade certamente notable. Na primeira parte, Allen conta os pormenores das súas vidas, nunha clásica fórmula de presentación de persoaxes: un, destinado a seguir o negocio familiar, outro, empregado dun taller e entregado aos xogos de azar. Na segunda parte, a correspondiente ao enredo, é precisamente o azar (por suposto, adverso) o que provoca un cambio radical no filme, que empeza por adquirir tintes de suspense e, sobre todo, por proporcionar intensas doses de conflicto e dilema morais. Desde Delitos e faltas, a miña película favorita, os problemas extremos causados pola confrontación entre principios éticos e circunstancias coxunturais, que obrigan a vulnerar tales principios, constitúen a esencia de boa parte das películas allenianas. O debate moral dos individuos, interior, en primeiro termo, pero tamén cos demáis nuns diálogos asombrosos conduce a película cara un final (que non vou desvelar por suposto) dunha complexidade entre poética e literaria nada comúns.

Mantén, por suposto, moi fortes vencellos con Match Point, polo que ten de xogo co incertidume, co azar e coa fortuna, pero adopta unha máis ca evidente nota gris, reforzada na fotografía cunha color mortecina sobre a luz sempre outonal, de ceos neboentos, da capital londinense. Os actores, Ewan McGregor e Collin Farrell, dúas figuras xoves de Hollywood, bordan os seus papeis, acompañados por unha pouco coñecida pero moi prometedora Hailey Atwell. Unha película moi, pero que moi recomendable de Woody Allen. Vaian especialmente os que aínda cren que WA fai pelis obsesivas sobre sexo (quen non o está?), siquiatras, relixión, ou neuras varias.

8 novembre 2007

PRADO-GARCÍA, DE PROFUNDIS


Hoxe poño nomes. Pero en letras maiúsculas. MIGUELANXO PRADO E NANI GARCÍA. Vin onte a tarde esa marabilla titulada DE PROFUNDIS (tamén en letras capitais) e despois asistín a unha desas experiencias únicas que consiste en escoitar por parte dos dous xenios galegos os miudos desa peza inesquecible. Se a película foi excelente, non menos foi a parella explicando como fixeron a catro mans o que eles chaman unha pintura animada. Cunha sinxeleza e cunha xenerosidade que só as persoas cun inmenso talento para a arte poden acubillar, foron proporcionando lentamente aos asistentes unha das máis fascinantes recreacións intelectuais que eu puiden ver na miña vida. Feliciteinos por iso e por todo o traballo que levan feito que é desde logo un motivo de orgullo para o país onde viven. Despois da tertulia, presentada por unha Loli Vilavedra que deu o ton distendido e ao tempo rigoroso que precisaba, fomos cear á Curuxa. Alí amosaron unha vez máis por que a xenialidade non pode (nin debe, pero ese é outro cantar) estar rifada coa simpatía e a bondade. A Miguelanxo xa o coñecía de Santiago dos anos universitarios, pero a Nani García (a quen nunca agradeceremos o suficiente que amenizara as viaxes coas nosas fillas no coche coa voz de Uxía López Meirama, casualmente muller de Miguelanxo, nun libro-disco imprescindible de cancións populares, Vente vindo, ven cantando: desde aquí, sabendo da súa case descatalogación, pido a reedición inmediata) non. Pero ámbolos dous, de camiño a Espinho a participaren nun festival de cinema, son agora mesmo un luxo encantador e tanxible da cultura de Galicia. Moitas gracias e sorte, amigos.

7 novembre 2007

DE CATARSE


Ando estes días de congreso académico. Canso xa de tantas horas adicadas á organización das ponencias, comunicacións, xantares e ceas de conferencistas. E iso que aínda falta a tarde de hoxe e todo o día de mañán. O peor, con todo, é termar desta caste convidada por méritos da escrita, claro está, que quedan radicalmente desmentidos cos disparates da súa vida máis doméstica. Porque hai que ter un valor, só equivalente á senvergonza que manexan algúns, para aturalos máis do necesario. Avaros por natureza, soberbios por tradición, envexosos dos demáis, golosos cando non pagan, luxuriosos se se tercia a ocasión que sempre, por suposto, buscan, preguiceiros á hora de ver e escoitar aos colegas, e airados cando algún ousa a decirlles co bo gusto do que carecen que o rei vai espido. Son o compendio dos vicios segundo a vella categoría cristián que non sempre ten que ser cumprida. Pero se algún dos que os admiran puidesen contemplalos na intimidade das conversas á hora do xantar ou de cear, quedarían abraiados da altura moral dalgúns tipos: unha auténtica miseria hominis. E perdoen o desafogo.

3 novembre 2007

PARABENS, XESÚS FRAGA


Arthur e George, libro aquí comentado e loubado con entusiasmo total, está hoxe de número un no ranking de libros de ficción en galego. Desde aquí, a miña noraboa a Xesús Fraga, traductor desta obra mestra, destinada a pasar á historia da literatura.