Caxigalines nella Reguera'l Campizu

28 febbraio 2007

PADÍMETRO

Un Padímetro. Para máximas cheas. A frecha marca 1951. Aínda non estaba o bipartito, Alberto. Por se tamén lle botas a culpa.

LAUREADA EN XURISPRUDENZA POR BOLOGNA


Unha antiga tradición estudantesca. Esta Melloni (vaia nome, tamén) non che foi precisamente unha Xustiniana. En todos os países, polo que se mira, cocen fabas (ou cocidos).

27 febbraio 2007

ITALIA: TERZA PUNTATA




Na obrigada visita a Italia, tres son os lugares preferentes: Florencia, Venecia e Roma. Quedan fóra, para unha segunda vez que se programa desde que despegamos de Ciampino, outros extraordinarios lugares: Nápoles, Siena, Perugia, Lago di Garda, Milán, Sicilia, Sardegna. Non sabería dicir: son tantos. Pero, desde logo, un sobresae por riba de todos: Bologna e a Emilia-Romagna. Bologna/Boloña/Bolonia é unha cidade belísima (para mín superior á propia Florencia con quen pode competir en tamaño), cos seus quilométricos soportais, cos seus infinitos palazzi, co seu cor bermello, as súas prazas públicas cheas de estudantes, e un sinfín de librerías (Brétemas: abertas mesmo en domingo, cheas de xente, unha boa idea para alimentar a lectura). É a cidade universitaria e o berce de moitos dos políticos italianos. Fóra da cidade, que ten un ar misterioso e máxico, pode un visitar Módena, Parma, Reggio Emilia, Ravenna, Piacenza, Mantova, Florencia, Verona, a propia Ferrara da foto, situadas a non máis dunha hora de camiño por autoestradas rectilíneas por onde pasan os coches a máis de 160 por hora. Todas elas teñen unha calidade de vida abraiante, un urbanismo exemplar, un xeito de vivir (slow lle chaman os italianos na súa tendencia ao anglicismo) admirable. Goberna a sinistra desde despois da guerra, case ininterrumpidamente, co seu PCI nos primeiros tempos, agora cos Democratici di Sinistra. A gastronomía é considerada a millor de Italia polos propios italianos e a paisaxe, unha chaira interminable, neboenta en inverno e febril en verán, trae recordos inevitables de Novecento ou de tantas películas de Antonioni.
Nos xornais de Boloña sinalaban un feito curioso: medraba o número de viaxeiros e turistas españoles por aquelas zonas. A razón? Que o curioso hispánico dera por vistos os totems do turismo italiano e emprendía a ollada a estes novos lugares: as súas respostas ás enquisas das casas de información falaban de sorprendente admiración por aquela zona, descoñecida pero tan interesante coma as principais rutas do Grand Tour itálico.
[Foto: o Castello Estense e a Cattedrale de Ferrara]

A FERRARA HEBRAICA

No guetto de Ferrara atopo esta lápida. Estou lendo agora, lonxe daquela terra de ladrillos bermellos, a prosa lenta e pausada de O xardín dos Finzi-Contini de Giorgio Bassani. A historia dos hebreos errantes, neste lugar de néboa e beleza profunda que asolaga o Po, onde figura unha pedra en memoria de cada un dos caidos unha noite de decembro do 43.

GÚSTANME OS OSCARS


Di o New York Times: "The victory of “The Departed” at the Oscars on Sunday night represented many things: fair tribute to Martin Scorsese, recognition of the movie’s brute force at the box office, and an acknowledgment that stars not only make movies, they make the movie". Non sei, pero Martin Scorsese, un dos grandes (impagable a súa imaxe tras o pano do esceario mentres falaba o productor da súa película), mereceu hai tempo oscars a mazo. Quizáis non era a súa mellor película, pero non estaba mal: ou sexa, moito mellor ca calquera filme deste derradeiro ano.
En todo caso, eu teñoo claro: eu de maior quero ser coma George Clooney.

26 febbraio 2007

ITALIA: SECONDA PUNTATA


A fortuna quixo que mentres visitaba o país, o professore Prodi dimitise do seu cargo de Presidente del Consiglio. Máis ca fortuna, tratábase de votar no Senado a política exterior do Goberno de "centrosinistra", presentada por Massimo d'Alema, en torno a presencia (cada vez máis insoportable para boa parte da opinión pública italiana, pero aceptable, como en España, en misión ONU, polo goberno de esquerdas) en Afganistán do exército italiano. Dous diputados da esquerda (chamada en Italia radical) finalmente votaron en contra de D'Alema (puideron ser máis: por exemplo, Franca Rame) ao tempo que o incombustible Andreotti (a súa explicación é de vello volpe: "deume mala impresión cando escoitei falar a D'Alema de non continuidade coa política exterior de Berlusconi. Esta obriga de reducir todo a un pro ou un contra Berlusconi semella absurdo. Así decidín absterme") e outro senador vitalicio (o Pininfarina) que tamén rexeitaron (a abstención tamén conta como rexeitamento) a proposta do Ministro. Prodi de forma instantánea presentou a súa dimisión a Napolitano, nun acto protocolario de vella democracia. Pero co propósito de recabar de novo apoios para un novo goberno: un Prodi bis. Berlusconi e acólitos pediron eleccións e a Unione tratou de buscar nos bancos máis centristas os números para saír adiante.
A fragmentación das forzas de centro esquerda é proverbial. O número de partidos é case equivalente ao número de senadores, de tal xeito que cos votos de dous senadores (un do partido "La Italia del mezzo" e outro da "Italia dei Valori") poden perfectamente superar a crise. A posible volta de Berlusconi, que todo o mundo teme, obriga aos partidos políticos de esquerda a aceptar as condicións de Prodi para un segundo intento. Pero nestas condicións entran a retirada da lei das parellas de facto (as de gays non as verán os italianos en anos: mentres goberne Prodi) e a formulación do pacto coa Igrexa (velenoso) en sede parlamentaria, co fin de sumar os votos de centro. A fraxilidade do goberno Prodi, que foi exhibida sempre como a súa principal fortaleza, demóstrase día a día cunha esquerda moi fragmentada, diante dunha Forza Italia cada vez máis homoxénea tras a perda de poder da Lega Nord, de Alleanza Nazionale e a pesares do reforzamento da Udc. A esquerda está obrigada a admitir a notoria moderación de Prodi (e o seu acendrado catolicismo coma o de tantos outros parlamentarios esquerdistas) se non quere ter de novo, e por moitos anos, segundo cren, a un Berlusconi.
Noutro post falaremos da xerontocracia italiana. Un adianto: Prodi, 68 anos; Berlusconi, 70 anos; Andreotti, 88 anos; Franca Rame, 77 anos.
E da suxestión Zapatero: un modelo heroico para a esquerda italiana, ou parcialmente informada ou desexosa de facer tabula rasa cunha clase política xa demasiado vista.
E da escasísima, por non dicir nula, presencia de mulleres na vida política italiana.

COMMEDIA DELL'ARTE


Cando chega o solpor, as máscaras se exhiben. Todo en silencio. Moven lentamente os brazos, xiran a cabeza cun aceno de impostura mil anos calculada. O viaxeiro eterniza a imaxe, pero toma o tren á noite, incapaz de entrar nin un solo instante na súa festa. Contempla a superficie e durme complacido só co esplendor de ouropel e cores.

ITALIA: PRIMA PUNTATA


Celebran, conmemoran, lembran en Italia este ano os anos de chumbo. O '77, como eles escriben, forma parte sustancial do seu pasado máis inmediato. A aparición, ademáis, dunhas novas Brigate Rosse en Padova trae á memoria de novo o terrorismo daqueles anos. Un excelente programa na Rai (de Carlo Lucarelli, un escritor de novela negra, il giallo, moi coñecido e admirado en Italia) que espero compre algunha canle de televisión por estes pagos, describe con precisión aqueles anos: quedan para sempre as imaxes de Aldo Moro no maletero dunha R4 nunha rúa de Roma, pero nunca escoitara a voz do terrorista que informa por teléfono da morte do secretario xeral da DC a un amigo de Moro. Os xornais en Italia repasan unha e outra vez aqueles anos, con recordos de manifestacións en Bologna, en Milán, en Roma, dun estado policial. Interesa ler a entrevista con Fausto Bertinotti, líder do Partido di Rifondazione Comunista italiano, e actual presidente da Cámara de Diputados, gracias, por suposto, aos votos da Unione, a amalgama de partidos de centroesquerda italiana. Nela afirma que "a non violencia debe converterse no manifesto da esquerda", despois de confesar que "sobre o terrorismo a esquerda non fixo bastante".

P. Presidente Bertinotti, vostede que nos anos 70 estivo entre os que combatiron o terrorismo e despois convertiuse en líder dun partido neocomunista, que pensa agora cando ve que en Italia aínda hai terroristas dispostos a facer a revolución?

R. Tiven un pesadelo. Pensei que nos anos 70 fixeramos tanto para acabar coas Brigate Rosse históricas. Pero non bastante. Pode que non chegaramos ata o fondo, non fomos quen de extirpar o virus do terrorismo do noso corpo.

Tras estas declaracións, Darío Fo, entusiasmado pola risposta da esquerda contra a ampliación da base americana en Vicenza (un dos principais problemas do ex primeiro goberno Prodi), nunha manifestación moi amplia, afirma que resulta "perigoso" non escoitar á sociedade. "Que volvan outra vez os brigadistas paréceme un pesadelo (un incubo, en italiano); non se comprende sobre que plano cultural, estratéxico, ideolóxico se moven. Non hai lóxica: so hai loucura. Dito esto, a política non debe enviar aos xovenes mensaxes de desencanto, señais de que neste mundo pagan sempre os parvos".

A discusión política en Italia, sempre tan interesante polo que de analoxía pode representar ás nosas circunstancias, é moi viva e fascinante.

[Foto: rúa de Ferrara]

25 febbraio 2007

GRAZIE TANTE: EMMANUELA E RUGGERO

O primeiro post despois desta paréntese ferraresa é un recoñecemento afectuoso para Emmanuela e Ruggero, os donos de Piazza Nova Guest House, un albergo a xeito de bed and breakfast no corazón mesmo da belísima città da Emilia-Romagna. Atentísimos e encantadores, ofrecen unhas habitacións tamén encantadoras con toda a comodidade do mundo. Parezo un anuncio do seu establecemento, pero non poido facer máis que loubar toda a súa atención. Se algún día visitades isa maravillosa zona de Italia (outra máis), non deixedes de probar na súa casa.
[Il primo post dopo questa parentesi ferrrarese é un riconoscimento afettuoso per Emmanuela e Ruggero, quelli che vi hanno ospitato in Piazza Nova Guest House, un albergo a modo di B & B, nel propio cuore della bellissima cittá dell'Emilia-Romagna. Gentilissimi, offrono delle camere anche carine con tutta la commodità del mondo. Sembro di essere la pubblicità della sua ditta, ma non posso fare più che ammirare la sua disponibilità. Si qualcuna volta siete in questa parte meravigliosa dell'Italia (ancora un'altra), non lasciare di visitare la sua casa]
Da qui, un saluto e un abbraccio molto cordiale a loro. Ci rivediamo.

16 febbraio 2007

PARÉNTESE

Saio mañán para a terra italiana, para as chairas húmidas da desembocadura do Po. Poño, pois, un pequeno paréntese. A vindeira semá contarei as maravillas (non pode ser doutro xeito) daquela amada terra.
[As musas inquedantes, Giorgio di Chirico]

15 febbraio 2007

O MELLOR RESTAURANTE DE GALICIA

En tempos de cocido, nada mellor que arrimarse a outras arbres, de máis axeitado acubillo. Entre eles, sen dúbida, en Vigo, o Maruja Limón, rúa Victoria, a carón da Praza de Compostela. Alí descúbrese, como tesouro, un dos mellores restorantes de Galicia: o mellor onde eu comera. Admítense suxerencias e recomendacións.



LECTURA DUN XORNAL

As imaxes de corpos mortos en Bagdad en primeira plana son invisibles. Os números de caídos andan cada día polo centenar. O lector xa nin suma; un día alguén suma por el e dá igual o número, 30.000 que 300.000. Moitos, a bulto. Pero afaise: nin mira para a foto, entende que hai moitas cores. A imaxe innecesaria. Logo abre o xornal pola primeira páxina: máis fotos e pasa páxina (debe ser eso ao que se refiren sempre). E segue. E segue. E chega a nacional: escruta as verbas unha a unha por se algo se lle escapa. Por suposto, todo. Pero insiste. A retórica gústalle, pero acaba farto. Non hai reportaxes: opinións e comentarios de xornalistas áulicos, de Corte e confección para o poder: entre liñas, dúbidas. Un pasatempo solemne. Cando chega ás páxinas de sociedade limítase a aprender neoloxismos: "criopreserva" saiu hoxe. Ou hai novas vacinas contra algo ou algo (sempre relixioso) contra a educación. Os caderniños locais fotografían rúas familiares, por onde pasa esa corrupción que el xa sabe porque lla contan os colegas que pagan e rin cando lles pide que denuncien: e, como sabe, pasa páxina, aínda que queda cos nomes: Gondomar, qué bonito nombre tienes! Quere pasar a cultura e pasa. Sempre novas (tendencias) que deixan de selo ao pasar a páxina. Xente, calendario, santoral, cartelera, axenda, obituario. Os deportes hoxe danlle folgos: sorrí por un abrazo. Casto, inocente. Entre os dous, varios quilos. O lector volve a ver sangue nas páxinas económicas, pero non hai imaxes. As novas sobre televisión descubren as articulacións das mensaxes: o nervio mentireiro, il meglio fabbro di calumnie. Le a última columna e míraa como o blasón derruido dun xornal que xa non é.
[A extracción da pedra da loucura, Hieronymus van Aeken, El Bosco
Ha. 1502. Óleo sobre tabla, 48 x 35 cm, Madrid, Museo do Prado]

13 febbraio 2007

CANDO GALLAECIA ERA UN UMBILLICUS MUNDI

Chégame desde Compostela, per loca maritima, máis ou menos, este interesante libriño (libriño polo tamaño) dun paisano meu (do centro mesmo da Gallaecia: a Pons Ferrata), César Candelas, especialista en Hidacio de Chaves ou máis ben Hidacio da Limia (Civitas Limicorum), que de por alí, perto da Lagoa de Antela, era. O libro, nun tono ameno e divulgativo, non carente de erudición (histórica, teolóxica, arqueolóxica, urbanística) e dun punto belixerante contra certas concepcións anacronizantes daquel tempo, conta a vida e o mundo galaico de Hidacio a partir do Cronicon, unha especie de blog ante litteram, claro está de maiores pretensións trascendentais e, por suposto, cheo de notas en forma de calendario sobre acontecementos históricos, cotiáns ou mesmo meteorolóxicos, como o que o propio Candelas inclúe no limiar do libro: "Na véspera das nonas de Abril (4 de Abril), martes, ao solpor, o ceo adquiriu a cor vermella do lume e do sangue polo norte, mesturado cunha liñas claras semellantes a lanzas brillantes deformadas polo vermello ígneo". Fermoso texto nun apaixoante relato, que forma parte, como di o autor, do ADN de Galicia.

TRINTA ANOS NON É NADA

Unha tarde calquera de xuño, antes de remataren as clases. 1976, 1977. Gracias, Marisol.

12 febbraio 2007

ADEUS Á TINTA E O PAPEL

O editor do New York Times (onde por certo hoxe publican unha nota sobre o paso en España da Siesta á Viagra un tanto rechamante) concédelle á versión en papel do seu xornal cinco anos de vida. Sen ningunha forma de nostalxia, afirma que está encantado co xornal electrónico.
A mín gústame ler o papel con certa tranquilidade, máis por inercia e por unha inveterada tradición familiar que conservo a modo de homenaxe ca por outra razón. Pero agora son incapaz de prescindir de ler as noticias a través da pantalla do ordenador. E ademáis, cos cambios veloces cambios introducidos no diseño dos xornais de referencia resulta fascinante consultalos. A fenda dixital, neste caso pode ser maior, porque os grandes xornais cada vez son máis espectaculares e os pequenos, os locais (Faro e Voz), xa de por si reticentes, tenden a chegar tarde a estas ferramentas.

11 febbraio 2007

ORGULLO FFT


No Faro de hoxe lese, con emoción, o auxe da traducción literaria en Galicia e o efecto FFT nese esplendor presente. Alégrome moito e sinto un indisimulado orgullo por todos eles. Que lles vaia bonito.
[Foto da Facultade de Filoloxía e Traducción, de J. Albertos, www.vigoenfotos.com, unha alfaia nas webs de Galicia]

VALLE COXO



No artigo de hoxe en EL PAÍS de Suso de Toro trata o vello tema de Valle e a súa pertenza a Galicia. As loubanzas do escritor santiagués son redundantes porque hoxendía non hai ninguén (a pesar do que sostén sobre a academia: "a Valle lo trata la academia igual que lo trató, con distancia y recelo") que rexeite a idea de que Valle é o máis grande escritor español do século XX. As súas reflexións sobre a relación de Valle con Galicia ou máis ben as relacións de Galicia con Valle ignoran que Valle-Inclán está en mans dos seus herdeiros, quen impiden de forma sistemática por suposto a traducción ao galego dos seus textos así como a edición crítica da súa obra, completamente necesaria e imprescindible. A edición de Valle está limitada á editorial Aguilar, sen ningún xénero de anotación, agás as notas que deixan poñer os seus herdeiros ou as insuficientes de Luces de bohemia que Alonso Zamora Vicente (académico de libro, por certo), non sei con que clase de sorte excepcional, fixo para a devandita empresa editora. Creo que mentres non existan textos fiables e profusamente comentados de Valle, todo o camiño seguirá en máns precisamente de eruditos, capaces de entender o español complexo e riquísimo de Valle, pero non nas dunha maior franxa de poboación a quen o poderío lingüístico de Valle faiselles moi costa arriba, case imposible.

9 febbraio 2007

QUEER AS FOLK E THE L WORD





Na televisión agora mesmo botan dúas series de ambiente gay. Podería dicir exclusivamente gay, xa que non lembro agora mesmo ningún personaxe hetero, pero pode habelos. As series son L word (no mundo lésbico/lesbián) e Queer as Folk (no mundo de gays propiamente dito). Ao marxe das relacións sexuais que aparecen con frecuencia, que poden escandalizar e mesmo excitar a máis de vinte, as dúas series teñen unha especial querencia polo melodrama. Eso explica a polémica (renovada querella sobre os límites de arte e natureza) que se ten dado nalgúns medios de comunicación sobre a verosimilitude ou a fidelidade dos feitos contados coa realidade de tales ambientes. Nos foros onde se debate a cuestión é notable a disparidade de criterios, desde o que sinala que son así os ambientes, ata o que considera que é froito dunha esaxeración cinematográfica cun pulo provocador. Mesmo gays ou lesbianas que como tales figuran nas asinaturas dos devanditos comentarios difiren nas súas apreciacións de modo radical: mentres uns son devotos devoradores das series por entenderen que reflicten ben ese mundo, outros, sen embargo, botan pestes porque consideran que ofrecen unha imaxe distorsionada (algúns/algunhas falan de negativa) da súa sexualidade.
Eu creo que é precisamente o tono melodramático adoptado polos realizadores de ámbalas dúas series, onde o humor parece proscrito, o que provoca a diferencia. Cando un elixe un xénero destas características, xa sabe que debe suliñar as emocións, os constantes cambios de situacións, as sorprendentes descubertas, as paixóns a todo tren, os sentimentos como único resorte dramático. Eu teño que confesar que sigo (digo sigo porque sempre teño curiosidade por encetalas) as series porque amigos din que non están mal. Eu intento verlles o lado positivo, pero non son quen de soportalas. Pero creo que din coa clave: son telenovelas ad hoc que cambian os seus escearios habituais de chairas ou rañaceos de Caracas por escearios de qualité e ambiente oscuro pero brilante de dúas cidades de EE.UU., Los Angeles e Pittsburgh.

8 febbraio 2007

LA MEGLIO GIOVENTÙ

Sempre que podo aconsello esta película. Vina por casualidade: un premio en Cannes (un certain régard) e un éxito sen precedentes na televisión italiana, no nadal de 2003. Son 360 minutos do mellor cinema. E o film comercialízase (fatalmente) nun dvd en dúas partes. É La meglio gioventù, de Marco Tullio Giordana. Os seus actores principais, que desenvolven os papeis de dous irmáns, ficarán para sempre na memoria: Luigi Lo Cascio e Alessio Boni, aínda que a nai deles, Adriana Asti, pon os pelos de punta. A historia da Italia dos últimos vinte anos nos ollos desta familia: cine grandísimo en estado puro.

7 febbraio 2007

GLI AMANTI DI VALDARO: STILL LIFE

Sic transit gloria amoris
Así conta La Repubblica no pe de foto o achádego nunha zona perto de Mantova:
Segundo os arqueólogos trataríase dunha parella de individuos xovencísimos, mortos no periodo neolítico. Os dous foron sepultos un fronte ao outro, cara a cara: os osos dos brazos e das pernas sobrepóñense nunha aperta que fixoos gañar o alcume dos "amantes de Valdaro".

6 febbraio 2007

CARNAVALES DE CÁDIZ

Nestas noites de certa vixilia, case insomnio, adoito acender a televisión para ver se remato canso. Entón fago un zapeo vertixinoso, circular, por todas as cadeas: non quero saber que poñen, só pretendo acumular imaxes inconexas. Pero, cando chega o mes de febreiro, sempre fago unha parada involuntaria en Canal Sur. Alí retransmiten durante horas os Carnavales de Cádiz desde o teatro Manuel de Falla. Probas, semifinais, finais, tipos, chirigotas, comparsas, coros, cuartetos (de tres ou de cinco persoas), parodias. Música, pasodobles, tangos, cuplés. Eu distingo pouco os xéneros, menos o intríngulis do asunto e ás veces nin siquera entendo as letras, pronunciadas a berros en un caitano endiañado. Non son capaz de entender como podo ficar diante do televisor vendo o espectáculo. E menos eu, que detesto os entroidos, os disfraces, as máscaras. Reflexiono ás veces, mentres miro o televisor coma un parvo, absorto ante o entusiasmo, as risas, o humor macabro e terrorífico destes homes (porque mulleres hai ben poucas: mundo machista que perdura, por pouco tempo, espero). Pero non chego a conclusión algunha. Gústame e nada máis. Teño que confesalo abertamente: gústanme os Carnavales de Cádiz. Nono entendo.
[Chirigota Los Prejubilados, Cádiz 2007]

NACER EN LUGO

Esta noticia rechama: "Sólo en Vigo hay más nacimientos que en toda la provincia de Lugo -los 2.646 niños nacidos en esta ciudad superan a los 2.044 registrados en la totalidad de los 67 ayuntamientos lucenses". Non tanto polo que atingue á cidade, esperable, senón pola imparable costa abaixo (ou máis ben éxodo cara a costa) do interior de Galicia. Seguimos pendentes de que un tren (veloz) chegue desde o centro e desde o continente para comunicármonos co mundo, pero seguimos sen comunicarmonos entre nós. Mentres agardamos por Mr. Marshall, que ha pasar coma unha cometa para unir Madrid ou Lisboa con Vigo, Santiago e Coruña, Ourense mediante, os pobos e vilas da Galicia interior seguen a esmorecer paseniño, ata desapareceren definitivamente ou converterense en parques temáticos da ruralidade galaica contemplada desde a metrópole. E o signo dos tempos. Completamente irremediable.
[Tim Hawkinson, Balloon Self-Portrait, 1993]

5 febbraio 2007

OGAIÁS


A noticia do Faro de Vigo hoxe sobre as visitas ao MARCO, máis numerosas cás do CGAC, pode pasar por afirmación de orgullo localista, pero pode tamén alertar sobre o éxito da Cidade da Cultura. Non asombra que unhas 75.000 persoas visiten o MARCO nunha cidade de 300.000 habitantes e outros tantos nas bisbarras máis ou menos lonxanas. O que parece máis raro é que haxa 55.000 que vaian ata Bonaval ver o CGAC santiagués tendo en toda circunscripción compostelana non máis alá de 150.000 habitantes. Con esta obviedade estadística, cánta xente pode ir ver, agás expectación inicial, a Cidade da Cultura? Santiago queda no medio de Galicia (outra obviedade), pero non sei se poderá atraer a súa forza centrípeta as forzas decididamente centrífugas de Galicia, cara á Coruña e cara ás Rías Baixas. Bugallo (Sánchez) fai esforzos sobrehumáns para explicalo e xustificalo: vaille rentar en Santiago, pero fóra do Castiñeiriño, san Lázaro ou a Rocha poucos poden darlle creto.
[Emotor, Tim Hawkinson, 2000]

4 febbraio 2007

PUBLICIDADE A ESGALLA

[Mencer en Vilalba, Eduardo Baamonde, 2006]
A publicidade institucional, sexa nas beiras das estradas, nas fachadas dos edificios, nos xornais, ou nos programas de radio, é escandalosa. Unha cousa é recomendar, advertir ou sinalar riscos á poboación sobre un asunto, o que podería formar parte dunha certa pedagoxía política, outra moi distinta é a de informar ou resaltar que a responsabilidade sobre unha obra ou sobre un proxecto é de quen é. Os cargos públicos ocupan ese lugar precisamente para cumplir co que lle esiximos e mandamos: por tanto, saír (exhibirse máis ben) en todos estes lugares decindo que están traballando é unha redundancia que non tería importancia de non mediar miles e miles de euros de publicidade. Sería importante que, polo menos, o goberno da Xunta de Galicia tratase de cumplir canto antes aquel fermoso párrafo do seu acordo de goberno:
"O Goberno galego promoverá unha Lei de publicidade institucional que circunscriba a actividade publicitaria dos poderes públicos galegos a fins estritos de servizo público, elimine a publicidade institucional con fins propagandísticos e garanta a adxudicación obxectiva e transparente dos contratos publicitarios da administración galega".

2 febbraio 2007

S.O.S. CÍRCULO LÍTICO DA MOURELA (AS PONTES)

La Voz de Galicia informou hai tempo do achádego: hoxe está máis perta a posibilidade de que desapareza coa construcción da autoestrada entre Vilalba e Ferrol.
El Laboratorio de Investigaciones Arqueológicas (LIA) de As Pontes, impulsado por el Ayuntamiento, busca un círculo de piedras construido por el hombre hace entre 4.000 y 5.000 años, catalogado por Federico Maciñeira a principios del siglo XX y que se daba por destruido y desaparecido. Las excavaciones, las primeras, por cierto, que se realizan en territorio de As Pontes en la última década, están dando buenos resultados pues han sacado a la luz el perímetro del antiguo anillo lítico en el yacimiento de A Mourela, muy conocido en el ámbito de la arqueología, según fuentes consultadas. Conocido, pero nunca explorado, fundamentalmente porque, como se apuntó, se daba por desaparecido.
Sin embargo, las exploraciones impulsadas por el Concello pontés han demostrado que el círculo lítico catalogado por Maciñeira sigue allí, en una zona ocupada por una torreta de alta tensión y por el polígono industrial de Os Airíos. Y pronto sucumbirá bajo las obras de construcción de un nuevo tramo de la autovía de Vilalba, el que unirá As Pontes con Cabreiros, según consta en el proyecto de trazado.
Bajo toneladas de asfalto y tierra quedará enterrada una estructura considerada única en Galicia por sus enormes dimensiones -21 metros de diámetro- como lo es también el yacimiento de A Mourela, por su singularidad, en el que se asienta el círculo lítico.
Máis información en http://www.amigus.org/mourela.php
Ilustración: Hugo Arias.

1 febbraio 2007

CONTO OS DÍAS


Vexo o Lido, vexo Chioggia
tamén vexo a Giudecca
vexo a Ponte de Rialto
camiño da miña terra.

ONDE ESTABAS TI NO 77?

O diario La Repubblica amosa esta foto para que os lectores poidan recoñecerse. Acaso alguén estivo nesta asamblea da Universidade de Roma?Onde estabas ti no 77?