Caxigalines nella Reguera'l Campizu

28 settembre 2014

POESÍA GALEGA: BIEITO IGLESIAS


Publica Bieito Iglesias fermoso libro de poemas, titulado A última música das cousas. Breve volume de versos, dedicados ao recordo da infancia de arrabaldo, das viaxes na procura da beleza, pronunciados con gramática e vocabulario cultísimos e referencias de erudición complexa e irónica. Tárdase máis en ler a miña impresión que en disfrutar dos seus poemas. Poño aquí por caso, con notas hipervencelladas, este que dá comezo ao libro e que, de forma excepcional, nega o verso. 

Canto lamento, belísima, o verde opaco do carácter, ese ton de canal avolto que garda no lodo historias bizarras. Ambiciono as alturas dos campanarios por cima dos miasmas, e a grandeza das columnas de Palladio, simples como destinos cumpridos. Non chega a boquiña das Virxes de Bellini, necesito o teu riso vermello pra afundir a laca negra das góndolas fúnebres. Camiñamos na mañá bizantina, neste abrente de Venezia que se ofrece luxuoso como caravel chinés. Gardamos o ouro do nacente prás augas maiores de outono, pró levante do Adriático que resuda cantigas melindrosas de Aznavour. Talvez soportemos a visaxes das máscaras de carnaval, se cadra fuximos empós de Casanova da prisión dos suspiros pola trapela luminosa dun tacto sacrílego. Apalparei algún mosaico da túa pel a fin de celebrar o mundo in organo. Ave verum corpus, cun canto lóstrego que fulmine a ánima metálica do anxo cataventos de san Giorgio. Despois, un viño doce a perfumar tempas e liobas na penumbra das adegas sitiadas polo trono. 

BARES DE VIGO: PATOURO


De antemán, pido desculpas. Por falar dun local de Bouzas dentro de Bares de Vigo. Outro día falarei de Casa Solla en Poio e tamén entrará nesa categoría. Para min son todos bares aos que podemos ir tomar algo desde Vigo. Algún día cambio a preposición. 
O Patouro atópase no vello casco de Bouzas, compartindo a bulla de viños e vermús típica daquela parte da cidade. É un local relativamente novo: comezou a súa andaina a finais da primavera e aproveitou ben o terraceo deste verán algo tolo. Ten feitío de armacén ou de obradoiro mecánico: teitos altos e aires industriais. As táboas son altas e grandes, moitas delas para compartir, ao xeito das feiras ou das casas de comidas antigas. O xantar depende do mercado, pero tende ao peixe (de calquera tipo) marinado en combinacións audaces, así como algunhas doses de porco preparado de forma inusual, pero sempre mellorado. Exquisita a presentación e excelentes os resultados da cuidada elaboración dos pratos. A carta de viños aínda non foi explorada coa magnitude que precisa un comentario, pero parece lugar dedicado a ello en particular. Fomos dúas veces ás horas dos viños vespertinos. Estaba cheo. Semella idóneo para os vermús domingueiros, deses que, con idea de brunch, acaban convertíndose en xantar do día. Pero avisan de que convén reservar, dado o éxito fulminante da súas proposta. 
Hai outros locais recén estreados pola zona e, cos clásicos de sempre de Bouzas, prometen unha extraordinaria xeira tapística en Vigo. E, por suposto, sempre pode quedar o Terranova para pechar (momentaneamente) a noite.   

GIOLITTI: INSTANTE DE GLORIA


Roma sempre ofrece momentos moi especiais. Non eses que repetimos co coñecemento do que vai tantas veces (ese bar ao lado do Paschino, ese paseo polo Celio, esa escalinata que baixa a via Garibaldi), senon ese que xorde de forma inesperada por urxencia ou necesidade. Desta vez, o momento foi no Giolitti. E non para tomar un dos seus celebérrimos xeados, senon para tomar nun curruncho solitario da barra un caffè e una piccola sfogliatella. De pe, en apenas dous minutos, prodúcese ese momento. O importante é detectalo, saber que estás dentro del. Dentro dese momento romano que nunca esqueces. Dura apenas: un petisco, un par de mordeduras para misturar o follaldre e a crema con ricotta e o grolo ínfimo do caffè. Un pequeno aceno coa servilleta de papel para rematar a faena e mirarse nos espellos do local, nas garabatas dos camareiros, na esfinxe erecta da cobradora, nos conos lambidos con présa dos abondosos xeados. Ese intre tan especial. 

26 settembre 2014

NAPOLI


Leo con especial atención as noticias procedentes de Nápoles. As noticias locais, en particular. Intento explicar aquel laberinto que me fascina. Leo sempre casos insólitos que sobrepasan o natural campo da delincuencia o da criminalidade. Trato de entendelo. Boto unha ollada aos comentarios dos leitores. Hai sempre coma unha lamentación xeral, cando non un exabrupto contra a casta política. Por medio sempre un sentimento arrebatado, declarado, de amor á cidade. Non sei se á cidade que é ou á cidade que puido ser ou á que debeu ser ou á que nalgún tempo foi. En calquera caso, unha desmedida paixón pola cidade, concentrada na propia verba Napoli, Napule, pechada nesas tres sílabas que pronuncian con consoantes relaxadas, coma se fose un salouco. 
É a súa unha cidade maltratada, non só, como puiden comprobar este ano, polos xa clásicos italianos do norte (norte que chega ata a mesma Roma), senon polos propios campanos, que adoitan mirar aos capitalinos coma unha especie de rara avis, entregada case por completo ao pillaxe e ao delicto. No sur da Campania, onde moran as búfalas que producen a mozzarella, detestan a Nápoles. Os propios napolitanos/as, creo, detestan aos propios napolitanos/as. Detestan a súa propia imaxe diante do resto do mundo e diante deles mesmos. Pero aman, como case ninguén, e tal vez por iso mesmo, a súa propia cidade. Se atopan un pequeno oco na conversa, preguntan: "Pero verdade que é preciosa Nápoles? Cres que hai algo máis fermoso que este golfo, que esta baía?" E indagan. Coa seguridade de que o interlocutor nunca mentirá e dirá, cos ollos pegados no Vesubio, "Non, non, nada resulta comparable no mundo a ese mar luminoso entrando pola praia de Chiaia camiño do Castel dell'Ovo".