Caxigalines nella Reguera'l Campizu

30 dicembre 2009

AMOREAMENTO DE CAIXAS


Revisado o programa electoral do PPdG co que venceu nas eleccións pasadas e salvo que entendamos a potenciación da autonomía financeira de Galicia fronte ao Estado demasiado latu senso, non vexo eu por ningures a proposta de fusión de caixas. Non advirto tal ausencia para denunciar estafa electoral, senón para sinalar que alá polo inverno anterior os popes do partido, cando aínda festexaban a sabiduría dos grandes xestores das caixas existentes,[1] non tiñan nin remota idea do que ían facer un ano despois ao respecto.

Foi a decisión do goberno español en verán, co decreto lei incontestado (agás EU) sobre restructuración do sector bancario de 26 de xuño, nomeadamente caixas de aforros e montes de piedade, a que levantou tal posibilidade. E, se miramos ben as hemerotecas daquelas datas, nin siquera asomaban mínimos indicios das voces contundentes que nos foron dadas a coñecer máis tarde sobre a imperiosa necesidade de dar a luz novos repositorios de cartos por amoreamento de caixas. Non quere dicir isto que nalgún momento anterior non aparecese polo horizonte da opinión pública algún comentarista que agoirase o momento de tomar tales decisións: o que ninguén sabía era que ese momento viría dado desde fóra e que non había aínda resposta preparada (agás o BNG, que traía desde sempre a bandeira dunha banca pública galega) para tal continxencia.

A secuencia vertixinosa de feitos desde ese momento, mirado con certa perspectiva, amosa un desacougante procedemento que, por máis que un repare nel, ofrece escandalosas probas de intervencionismo político que ninguén logrou parar. Os primeiros momentos de declaracións de intencións foron, vistos desde agora,  cautelosos froitos da ignorancia supina sobre o particular. A medida que foron avanzando os días, foron perfilándose as posicións con máis claridade e ao tempo cunha rotundidade que non casaba moi ben coa anterior inopia. Mesmo a célebre voz da rúa alertaba (agora xa non alerta: é máis, manda aos seus para labrar consignas a favor do fusionamento único) contra a posibilidade de que o “poder partidista” puidera facerse con algo que pertencía aos seus impositores.

Deberon de ser días de discusións internas moi de andar por casa ata que chegaron ao momento en que Feijoo, como un novo dirixente nacionalista enfrontado aos seus da rúa Génova, proclama aquilo de eficiencia e galeguidade, que tanta fortuna alcanzou en tan pouco tempo como tótems cos que difícilmente podían estar en desacordo as demáis forzas políticas so pena de pasar por imbéciles e escuros. 

Nun dos episodios máis insólitos e inverosímiles dos últimos tempos, con instantánea incluida para o posible descrédito, os tres partidos políticos representados no parlamento admitiron a necesidade da fusión, pero non contaban coa resolta negativa dunha das dúas caixas (por mor da capacidade que as propias caixas teñen de decisión) á pretensión de unión carnal. Semanas de tímidas declaracións de prudencia deron paso a proclamas de eslóganes enfebrecidos nos que non faltaron aldraxes insospeitados postos en boca de quen antes adoitaba mover botafumeiros, ou as pertinentes acusacións de traicións á patria, ese inevitable escalón da prosa política inflamada, populista e perigosa.

Entón, noutro insólito e abraiante episodio político de comezos de decembro, deciden os mesmos partidos, en medio dunha fenomenal lea dialéctica na opinión pública, reformar a lei de caixas, vixente desde o ano 1985 (mira que non houbo tempo para modificalas), polo trámite de urxencia, coa anuencia (e mesmo promoción) dos socialistas no mesmísimo parlamento. Con prazo perentorio de finais de ano 2009, cando en pleno xuño, un día despois da aprobación polo goberno central do Decreto Lei do FROB, o mesmo Feijoo pedía cautela e tranquilidade para reformar esa lei de caixas. Esta reforma de lei apresuradamente escrita, debatida e aprobada para ser aplicada de forma inmediata, para alterar as condicións das composicións dos consellos que han tomar decisións ao respecto, resulta, en esencia e sen atender a outras consideracións ulteriores, un claro exemplo de inaceptable intervencionismo político dos poderes públicos no funcionamento do sistema económico de mercado. Non digo eu que non interveñan, pero que non o fagan con esta indecencia de amañar unha lei ad hoc, pola brava, para procurar a modificación dun status que doutro xeito non poderían mudar.

Desde o punto de vista estrictamente político, trátase dunha práctica rexeitable e, ao meu xuízo, profundamente contraria ás esencias democráticas. Para min, unha mostra moi preocupante do que nos agarda co novo presidente da Xunta, liberal na palabra engaioladora que enuncia a cada paso pero intervencionista a fuer de autoritario cando se tercia. As palabras de Pedro Puy sobre os límites do liberalismo e do intervencionismo estatal (non sei se condicionados por esa formación de funcionario que convive co sector privado pero ao que lle gusta presentarse de cando en vez coas credenciais sobre quén manda aquí) recolocan un maquiavelismo de novo cuño que agoira malos tempos para o debate, a participación cidadán e o equilibrio entre os distintos poderes dunha sociedade.

[1] Moito me gustaría dispoñer de tempo para recadar aquí mesmo textos e máis textos de encomios e ditirambos cara Méndez ou Gayoso nos últimos digamos vinte anos. Ou no último ano apenas, só medio ano antes de que aparecera (sobre todo este último) coma un fósil autoritario á cabeza da caixa de García Barbón.

23 dicembre 2009

FELICES FESTAS

Aos e ás visitantes deste arume dos piñeiros un abrazo ou unha aperta entre fraternal e sexual (a gusto do/a consumidor/a) para estas noites boísimas. Que o pasedes ben e moitas gracias por virme visitar de cando en vez. Serán recompensados/as.

22 dicembre 2009

21 dicembre 2009

BARES DE VIGO: A PROA


Había xa bastante tempo (unha semana máis ou menos) que non entraba no Proa de Canceleiro, gobernado con temple cachazudo por Carlos, acompañado pola espilida Montse e cociñado desde galeras por Mónica. O local estaba cheo. Tamén era venres e día de despedidas de ano laboral e ceas de empresa varias e iso se notaba. Non paramos a cear: tan só picamos unha ración dun extraordinario xamón que adoita traer de Teruel que non desmerece un ibérico. Os viños que ofrece son moi limitados, pero todos son de altura respetable. 
Pero o mellor do Proa son os seus pratos de cociña, normalmente presentados para tapear. Ofrece menús do día moi axeitados e moi ben preparados, pero o seu maior atractivo está nos revoltos de algas e gambas (ou do que sexa porque as variantes son tan infinitas como luminosas), nos pulpiños á grella (que bordan cunha mestría en poucos lugares superable), na empanada do que se tercie (que eles mesmos fan e que ás veces venden ao Lizarrán de enfrente), nas tortillas á paisana ou ao xeito do propio Proa (de auténtico luxo), na xibia encebolada cunha prebe de alioli para quedarse alí a noitiña enteira enzoufado ou nunhas pletóricas gambas ao ajillo, unha das miñas debilidades gastronómicas, neste caso á rentes da perfección (a perfección mídese pola proximidade ás que fago eu no lume da miña cociña, modestia aparte, pero comprenderán que, ao ser eu o que as come, podo permitirme estes luxos de autobombo). Os postres adoitan asemellarse en excelencia aos pratos salgados, pero, como non son eu especialmente larpeiro, deixo que os outros encomien tales propostas; eso si, o flan é para enmarcar. E, cousa rara tamén por estes pagos, o café, Illy, ennobrece o conxunto. 
Está próximo á casa e isto ás veces pode parecer un óbice porque o paseo antes de picar algo faise algo curto (e favorece o sedentarismo máis pracenteiro). Pero para a volta agradécese notablemente dado sempre o nivel de entusiasmo culinario, bebetorio e conversacional que alí se adquire, sempre necesitado de prórrogas moito máis íntimas. 
Moi pero que moi recomendable o Proa para tapear pola noite, aínda que convén reservar ás veces porque a excesiva tranquilidade do dono fai complicado duplicar turnos e pode non ofrecer mesa máis alá das 11 da noite. Sempre queda a opción de arrimarse á barra, abrir unha botella de Protos e pedir un prato ben cheo de xamón finamente laminado e deixar que o tempo quede parado durante eu que sei miles de horas. 

17 dicembre 2009

BALTARISMO FOREVER

A cantilena do centro dereita galeguista quedou esclarecida con todo luxo de detalles esta semana coa anunciación da renunciación de Baltar pai, co artigo encomiástico de Rafael Cuiña en Vieiros ao baltarismo e limítrofes, co toque de retreta do Baltar pai e coa presentación american style de Baltar fillo (merengón a carta cabal, por riba) a renglón seguido e sen mediar a prudente distancia para disimular o gasto en empresas gráficas de propagandismo electoral. Aos que gustan de insistir na necesidade de cubrir o espectro ideolóxico da dereita (sexa conservadora, sexa liberal, tanto ten tanto nominalismo estéril para estes ideólogos, porque o seu camiña por outros vieiros de contentación permanente do cada vez máis fatigado electorado) en clave galeguista (xa parece que pasei pola academia de politoloxía), velaí o resultado: unha taza ou cunca e media do mesmo. Cando o españolismo, urbanitismo, birretismo do PP, encarnado por figuras emerxentes do tipo Rueda, Negreira, Guerra ou Porro ocupa san caetano e hórreo, aparecen os de sempre para lembrar que os lugares remotos, as minúsculas aldeas, as pequenas parroquias, os disminuidos concellos, as numerosas comarcas, a provincia enteira (cada vez máis reunida na capital ou baleirada de xente, cunha renda per cápita tan reducida coma a propia poboación) son deles e que sempre será deles cun solo e leve toque de teléfono, agora que as tecnoloxías mesmo permiten cunha soa chamada poñer en ringleira a toda unha tropa de acólitos. 
Os aspirantes a ocupar este terreo do galeguismo dereitoso desde fóra do PP xa saben o que teñen que facer: esperar, non sei se a que pasen tales correntes (aínda que, como lembra a poeta, "outras virán") ou ofreceren algo ben distinto do que estes ofrecen. Pero non me consta a min tal cousa se non entendo mal os agarimosos aloumiños con que nos foros nacionalistas se agasallan estes desprantes supostamente galeguistas contra o malo Feijoo que despreza canto ignora. 
Se se prefire o baltarismo por aquilo do noso, eu xa non digo nada. Pero a min que me rexistren e, xaora, non se me queixen. A chorar, como ben saben, a Cangas. 

16 dicembre 2009

NOTAS FEISBUQUIANAS SOBRE INVISIBLE DE PAUL AUSTER


Notas sobre Invisible, de Paul Auster. 

1. A técnica de multiplicar narradores/as require a creación de diferentes voces e estilos. Todos, no entanto, nesta novela non só semellan iguais senón que teñen un notable parecido cos anteriores narradores das novelas de Paul Auster.

2. Os personaxes de Invisible escreben e falan moi parecido: teñen unha capacidade de observación (e de lercheo) moi semellante e os dous que contan a súa vida (a vantaxe de seren algo ilustrados) constrúen a narración coas mesmas estratexias.

3. Unha parte da novela é, segundo se declara, un refacimento mínimo dunhas anotacións informes que lle deixa un personaxe a outro. Para ser mínimo o retoque, o narrador abofé que se larga uns discursos elaboradísimos e, por certo, cun estilo cuspidiño ao orixinal.

4. Haberá vida na Austeralia fóra dos círculos de profesores da Columbia, escritores/as famosos/as ou bon vivants de vida entre bohemia, folladores, of course, compulsivos?

5. O truco do narrador/a non fidedigno é máis vello do que os gatos de Brooklyn Heights.

6. Que na contratapa se diga que ten un final ao Conrad déixame pampo, pero Auster é o God of Prospect Park e todo lle está permitido mesmo as falsas hipérboles.

7. O NYTimes dicía que algo máis ca sushi intelectual podía ofrecer Auster. Tamén eu digo. O menú midcult vale de merenda. Á noite volves ter fame.

Addenda non de feisbu: a parte do ti, a mellor. 

15 dicembre 2009

VIGO MON AMOUR 2


Necesito ter máis datos (económicos, sobre todo) arredor da actuación do concello na restructuración da Porta do Sol, pero o aspecto final, tras os meses de traballo, merecen o meu aplauso sincero. Non só o punto concreto da vella porta de saída para Ourense (ou para Castela ou para onde fose), senón a rúa curva de Elduayen (unha desas xoias urbanísticas, a propia liña curva, que calquera cidade mimaría) ata o mirador da oliveira. Como agora aínda non está restituido o tráfico por completo dá gusto pasear por aqueles novos lugares e contemplar a beleza da pedra en Vigo. Hai moitas tendas, moitos locais baleiros, signo da decadencia vella da zona pero tamén do estrago da crise actual, pero confío en que esta remodelación anime a ocupar un dos espazos máis senlleiros da cidade. É certo que algunha arbre (e frondosa a ser posible) podería engadirse a todo o conxunto, en especial á esplanada que se abre a carón da praza da Princesa, pero non podo máis ca felicitar aos responsables desta transformación notable e, agardo que duradeira, desta parte fundamental de Vigo. 
Só falta que todo o que levan feito cobre a dimensión que merece e o centro desta cidade, que sorprende a quen non a coñece pola calidade das súas edificacións e polo porte elegante das súas rúas e avenidas, brile cando chegue o verán e esa luz marabillosa, que só as tardes e os solpores de Vigo fornecen, devolva intacta toda a súa beleza.   

LONDONCOLIN


Dedicado a Xesús Fraga.
Visitei Londres por primeira vez unha tarde de sábado dun mes de Xullo de 1977. Paramos nun hotelacho en Queen's Gate (cun feixe de italianos e italianas: esoutra miña debilidade) e paseamos polo serán por Hyde Park e Oxford Street e pola noite por un Soho cheo de luces de neón e de imaxes porno nos cartaces. Non era terra para nós, adolescentes incautos, pero aquela maré de xente que ía e viña por aquelas rúas estreitas empuxaba cara o laberinto. Conseguimos saír a duras penas para rematar baixo a fontana de Piccadilly onde comezaban a parar crestas de cores e cazadoras negras de cremalleiras oblicuas. Quedamos un rato alí mirando as súas miradas desafiantes coloreadas polo carmín e polas luces dos anuncios da praza. Cando, despois dun tempo longo, decidimos voltar ao hotel, aquelas imaxes ficarían na miña memoria para sempre. 
A raíña Isabel andaba de tournée polo país en plena jubilee e os Sex Pistols ofrecían un never mind the bollocks nas tendas de discos. Só estiven alí en aquel Londres incógnito un fin de semana. Probablemente un deses fins de semana decisivos na vida dun fucking adolescente imberbe. Hoxe cumpre 30 anos London Calling: a banda sonora daquel tempo resoa nova cada vez que a escoito e sempre sinto esa intensa nostalxia do presente, a de saber que, nunha noite de verán, ao pe dun falso Eros, en Londres estamos moitos xa para sempre liberados.

12 dicembre 2009

PROTOEPITAFIO DO BLOGUERÍO

O 24 de setembro foise Landoas; o 27 de novembro escribiu nota póstuma As túas balas. Leo con tristeza (xa sen irritación) os derradeiros comentarios en As uvas; asisto a acres polémicas que enturbian a fertilidade do debate en blogs que admiro; desisto dos que, demasiado afeitos ao incienso, proscriben ou negan ao discrepante: repaso algúns excelsos, sen apenas comentarios, solitarios oases de reflexión; esquivo os que proclaman como gurús a verdade da heterodoxia, coa concorrencia de sextasílabos inventados; despabilo con Desafogos arrebatados, demasiado infrecuentes; borro das lecturas os monótonos fungares sobre o mesmo queixume de pino; quedo con poucos pero doctos blogs xuntos, cada vez tristeiramente menos. 
Acepto suxestións, pero, polo de agora, isto vaise ao carallo.    

11 dicembre 2009

VENRES DE PAIXÓN


Mentres escoito Ventiquattromila baci de Celentano e miro ao ceo limpo desta tarde de outono, unhas doces mans de frenético amor e uns ollos volcánicos, verdes como o mar de Capri, espiden este meu corpo totalmente entregado... 

10 dicembre 2009

AMOR Á PATRIA



O amor á patria cúrase/se cura viaxando. Disque. Pero viaxando onde? 
Eu desaconsello Viena. Esa sensación de tedio entre chiculate sacher e paseos polo prater, con algún sobresalto ao non mirar o metro que de tan lixeiro nin fai ruido, non favorece o cambio: un desexa sentir de inmediato as marabillosas campás da súa capeliña ou os balbordos sabatinos da franquiciada baiuca de estrella galicia habitual. Tamén desaconsello Holanda para tales propósitos: esa xigantesca concentración parcelaria ofrece ansias agorafóbicas ao visitante, desexoso de recuncar en leiras aproximativas e familiares. Só a contemplación de vastos campos de fútbol onde un imaxina que xogan cruyffes pequenos pode alterar o desexo. Francia, na súa meirande parte, ofrece hixiene e limpeza inhóspita: fai perigar algo a nosa idiosincrasia por comparación insidiosa en materia de urbanismos, pero algo a partir das cinco da tarde impide admirar tal xeometría case perfecta: a ausencia agoniada de vida animal polas rúas e prazas sen apenas o murmurio gutural e erotizante da langue d'oil. Ingalaterra, cos seus veciños galeses e escoceses (descoñezo a vella Eirin), ofrece notables exemplos edificantes, pero adolece de semellante vida noctívaga, suplida en (gran) parte en púbicos lugares pola afición dos isleños a acumular bebidas con escuma sobre toallitas tamaño bidé con escudos nobiliarios. Pero hai que recoñecer que o viaxeiro atopa entre aquelas brétemas e aquelas chantas de lousa motivos para a defección patriótica. Italia é o lugar fetén para o tour de despresurización patria acelerada, pero ás veces un lixeiro erro (unha estación termini, un vaporetto, un carabiniero na berma) na elección do lugar preciso pode provocar o efecto contrario. O Grand Tour xa non é o que era desde que Goethe desistira de repetir a fazaña. Pero aínda conserva pequenas tramoias (un paseo en góndola, un xeado na signoria, un panino di porchetta en siena) para desencolar bandeirías e desamañar raigames. España, ou ise alén padornelo e seabras, podería funcionar como desmontaxe de cariño á casiñameular se non se conectan as emisoras durante a viaxe ou se suspende, cautelarmente, a correspondencia dos mapas coa crenza de que Vitigudino está na Lombardía ou Buñol pertence á Alsacia e á Lorena ao tempo. Pero tales cousas son imposibles e ás veces un almorzo en Despeñaperros camiño de Linares desbarata calquera tentación de desamores patrios.
Onde, pois, ir para curar tal doenza? Está claro: na mesmísima Galicia. Unha visita a Galicia elimina calquera atisbo de amoriños patriotescos. Pero non pola vía do rexeite á bancada ou da autoflaxelación morbosa de quen ve sempre o piorno de metacrilato na leira propia e non mira a figurita de lladró na do veciño de Alacant. Senón por descubremento da ignorancia que temos de nós mesmos. Pasamos media vida fachendeando ou parolando a secas de país e, sobre todo, de nación e non digamos de cidade, aldea, alpendre ou bouza e non coñecemos en persoa siquera os lugares dos que falamos. Se somos de Ribadeo apenas vamos a Ferrol, e se andamos por Carballo é posible que Ourense fique máis lonxe (ás veces por vía tristemente obrigatoria) ca Lanzarote. A distancia entre as beiras dunha mesma ría parece conter un oceano enteiro e mesmo Lugo pode ser un oitomil para xente de Ribadavia. Descoñecemos o propio país do que falamos: tendemos a pensar que Galicia é esa bisbarra que o pensamento artella en formas xeofísicas, que os paisanos que a habitan son eses galegos dos que falamos e que o galego que falamos ademáis é o noso o fetén e o de toda a vida.
Sería conveniente e mesmo interesante que, para despatriotizármonos (algo polo menos, se non se pode de todo: xa se sabe que hai vicios difíciles de eliminar por completo) e procedermos a unha real consideración de nós, tentaramos coñecer con pausa e con tranquilidade os recunchos do propio país que establecemos como noso. Un paseíño por este mundo que damos en chamar Galicia podería arranxar (paliar en todo caso) o noso amor á patria.

8 dicembre 2009

LETAL IDENTIFICACIÓN GALEGO-GALICIA


Vexo o escaparate de Gami, un das librerías de barrio que máis fan pola cultura dunha cidade. O escaparate, renovado a cada pouco na esquina de Canceleiro con Rosalía de Castro, presenta as novidades editoriais con puntualidade ben eficaz. Desta vez, o conxunto resulta especialmente atractivo, pero dun tempo a esta parte observo que os dous pequenos anaqueis destinados aos libros escritos en galego se reducen a apenas un e neste ademáis atópanse libros de tema específica e intensamente galego. Pero dos outros, excluidos os escritos orixinalmente en castelán (poucos, e case todos de ficción novelesca ou relato histórico, todo hai que dicilo), a meirande parte está escrita en español. Biografías de Paul Newman e John Lennon, diarios de Vassili Grossman editados por Antony Beevor, historia do islam en Europa, manuais de supervivencia sicolóxica, monografías sobre pintura flamenca, análises sobre a situación económica, panoramas da cultura bizantina, diccionarios de política económica, sen contar os gorentosos volumes de fotografías artísticas ou atlas de marabillas. Ningún escrito en galego. 
Non vou ser especialmente cruel coa situación, pero creo que o idioma fica aillado nunha serie de xéneros literarios, especialmente indicados para filólogos ou en todo caso para historiadores (de eventos, da cultura ou da filosofía). O idioma galego parece destinado a servir de canle á poesía, á novela (de xeito abrumador, mesmo coas traducións de textos que simultaneamente aparecen en castelán, sen aproveitaren o baleiro de certas obras descoñecidas), ás historias dunha bisbarra, dunha cidade, do propio territorio ou dun feito histórico normalmente relacionado con Galicia, ou, ás veces, de forma senlleira, a memorias ou ensaios (artellados tamén sobre a mesma materia de Galicia) que parecen escapar, polo que teñen de audacia persoal, ao dictado do que chamamos de nós.  
Supoño que non serei nada orixinal nesta apreciación, pero boto en falta unha escrita en galego de miles de cousas que non teñen nada que ver con Galicia. Que sei eu: unha historia do rock and roll, unha biografía de Marco Polo, un libro sobre os maias ou unha pequena introducción á fotografía rusa do século XX. Por poñer exemplos que se me ocorren nun pispás. 
A identificación que ás veces se establece entre nacionalismo e lingua (máis propia dos non nacionalistas ca dos propios, obrigados a soster esa defensa) é pouca cousa comparada coa identificación, letal ao meu xuízo, entre lingua galega e Galicia. A lingua é un instrumento de comunicación para todo: non a marca subsidiaria dun territorio.    

5 dicembre 2009

MARCOS DE TEIS

O amigo Alfaias, Folerpa, Marcos Calveiro, acaba de gañar o prestixioso Premio Lazarillo cunha novela escrita en galego. Neste mesmo blog fíxose gabanza admirada da súa última novela, Festina lente, e mesmo aventurei futuros éxitos porque entendía que o seu talento narrativo, sumado a un inusual dominio da lingua literaria, era merecente de honras varias. E así, este galardón non é un fito máis no seu extraordinario curriculum, senón a mostra de que estamos diante dun escritor de primeira categoría, que coa experiencia dos anos (ambición artística e poderío na escrita lle sobran) pode e debe ampliar cara fóra a imaxe da literatura galega, alén do dúo dinámico de Rivas e Toro. 
Anuncia Settecento, outra novela histórica desenvolta na Venezia de Vivaldi.* Os seus seareiros estarán de noraboa, aínda que inquedos, pero xa estou pensando en por qué estas novelas non son inmediatamente trasladadas a outros idiomas onde o seu talento poda ser tamén recoñecido.
Sinto nestes casos de encomio ser o seu amigo (coñecino gracias a este mundo extraordinario de Internet e despois de ler os seus libros) porque o eloxio pode ser entendido como parcial. Será imposible borrar tal sospeita, salvo que crean na miña imparcialidade de criterio como cuestión de fe. Pero tamén é certo que eu desfruto cos éxitos dos demáis, porque nada é máis estimulante que sentirse partícipe do pracer que outros sinten ao ser recompensados os seus esforzos. 

*Teis, ano 2010, está agardando pola súa novela histórica, amigo Marcos. Jejeje.

4 dicembre 2009

OITOCENTOS GOLPES


800 entradas, mecajoendiola. Onte estiven (spielberg: este é un pequeno homenaxe parentético ao meu irmán) repasando algúns dos posts que fixen ao longo destes anos e quedei pampo. Nin eu lembraba moitos deles. Fixen eu isto? Preguntábame algo sorprendido. Supoño que esta especie de inmediatez (mesturada coa fraxilidade das memorias) xustifica o esquecemento ou, no mellor dos casos, a distancia. Todo por culpa de atopar eu nunha páxina italiana unha referencia a un antigo post meu que refire a un artigo que escribín en Gznación (trasladado como La Nación). Moito levo escrito, pensei. Canto me ocupará todo isto, en páxinas de a papel, coas marxes convencionais? 
Esta miña afición hodierna (nunca antes escribira tanto e de tantas cousas: nunca tiven diario nin caderno de anotacións) compénsame a aborrecida maquinaria do traballo analóxico. Cada vez crea máis fastidio en min ocuparme das cousas terreas, sobre todo cando estas tenden a multiplicarse por unha miña tamén teima por meterme (e non saír en tempo) en case todo. Disperso por convicción, non podo nin sei facer unha soa cousa: se non semella perda de tempo, si é, sen dúbida, pracer cesante. 
Non me queixo, porque non me gustan as persoas que exhiben cansanzo ou fatiga de esforzos miles. Se se cansan, que descansen. A min esta vértixe imparable é a que me estimula. E dela, este momento de escribir sobre a pantalla (que xa ocupa case todo), o intre máis eminente desa euforia.     

3 dicembre 2009

O ANALFABETISMO CRISTIANO

Hai xa case 80 anos, nun día coma o de hoxe, 3 de decembro, un grupo de fascistas franceses (ultracatólicos, convén engadir neste caso) irrumpiu no cinema Studio 28 de París onde se proxectaba L'Age d'or de Luis Buñuel. Estragaron o foyer onde se exhibían varias obras dos autores máis salientados do surrealismo, expostas alí co propósito de defender a película de Buñuel do rexeitamento dos sectores máis ultramontanos, e botaron pintura á pantalla branca de proxeción. Nunha posterior publicación, como sinala Román Gubern e Paul Hammond no seu prolixo relato de Los años rojos de Buñuel (que estou a ler con sumo agrado gracias ás xenerosas brétemas), os surrealistas ofreceron imaxes da desfeita (entre outras a dun cadro de Dalí, propiedade de Paul Eluard, cortado con navalla), con glosas retranqueiras e comentarios especialmente intelixentes. De entre eles, o escrito sobre a foto da mancha de pintura no ecrán de Studio 28: "Le analphabétisme chrétien".
Non sei por qué, tras a aprobación onte en sede parlamentaria do mandato ao executivo para que dea traslado da xurisprudencia europea de dereitos humanos ao respecto da presencia de crucifixos nas aulas, veume isto á cabeza.    

Recomendacións: unha olladiña a Mi último suspiro mellora moito a saúde nestes casos. O enlace a Luis Buñuel permite entrar nunha das páxinas máis interesantes sobre o director.