Caxigalines nella Reguera'l Campizu

26 febbraio 2009

LONDON 1


Londres supón un encontro sempre familiar para min. Non estou seguro de que sexa siquera unha cidade escasamente fermosa, como adoita afirmar quen prefire as longas avenidas parisinas, de rectilínea imposición matemática e abrumadora categoría solemne. O seu magnífico encanto reside no tamaño sinxelo da maioría das súas rúas (eliminadas aquelas enormidades victorianas que van dar ao Mall ou ao Strand ou as moles cementeiras do Royal National Theatre a par do Támesis, construidas para celebrar o auxe do imperio e tamén a súa perda definitiva). E na liña curva que observan case todas, docificada pola conservación das lixeiras inclinacións do terreo, nunha especie de imitación artificiosa das vellas vías e lindes dos extramuros da City. Non estou a falar do urbanismo de John Nash de círculos ou arcos de radios perfectos como nos fermosos crescents ou os pazos de Regent Street, senón da sinuosidade de Shaftesbury Avenue ou de Curzon Street, onde non se aprecia ese horizonte imponente das imperiais perspectivas napoleónicas. 
A esa curvilínea sensibilidade engádese a escasa altura das vivendas e a amplitude das beirarrúas, exentas de obstáculos, preparadas para o camiño lento e demorado. Londres é unha cidade para camiñantes. O silencio do tráfico, fomentado polo tipo de asfalto e o esquecemento do claxon, favorece a tranquilidade dos paseos, mesmo polo medio medio da cidade. Claro que hai lugares onde a vértixe é extraordinaria e a enerxía que xenera o movemento febril dos viandantes (sobre todo cando regresan ás súas casas) proporciona a euforia e o entusiasmo dos coma min visitan a cidade. Nestes casos, a estima por Londres faise nostalxia inmediata e, sen remedio, agroma un desexo de ser londinense for ever. 
Fun a Londres cando tiña quince anos: quedei tan abraiado co que vin que desde aquela teño a cidade inglesa como medida exemplar do que admiro. Volvo con frecuencia a renovar a miña devoción e, sobre todo, a respirar outros aires, escoitar outras voces. As voces que me serven, aínda que sexa provisionalmente, para esquecer as que se prodigan, con prosapia de ripio, estes días lamentables de tristes punch and judy.   

21 febbraio 2009

UMBERTO I DE MARCOSENDE



No Liceu de Bouzas houbo onte emoción e, sobre todo, risas. Moitas risas. Despedíase Humberto, disque conserxe da FFT; noutras palabras: o ghefe. Vai ser estraño, a pesar das leas e dos momentos de tensión sobre o funcionamento dalgún aparato (xa sei: os profesores non valemos un peso) ou sobre a localización da chave sempre perdida, non velo tras as mamparas de cristal ou de revisión minuciosa polos pavillóns. Estou seguro de que para el vai ser tamén raro: non ver o mundo desde o outro lado da barreira (onde a min, sempre que podo, tanto me gusta estar). Onte estabamos para agradecerlle (coa dose abundante de cariño e aprezo amistoso) a axuda prestada, os momentos de xenerosidade (que agocha co seu aceno bogartiano de incomodidade, estratexia actoral que domina á perfección) e a entrega constante para manter o correcto engranaxe da máquina diaria. 
Por alí pasamos moitos (sete fixemos a foto con el), pero el foi o único que permaneceu intacto ás queimas sucesivas. Sinxelamente porque nós eramos uns pasaxeiros e él era o emperador, o Umberto I de Marcosende. 

Repito foto no blog en homenaxe ao amigo Humberto: el sabe por que. Non ía facelo sen tocarlle un pouco iso. Faltaría máis.

20 febbraio 2009

DEBATES NON, GRACIAS


A ausencia de debate solemne preelectoral resulta irrelevante. Queixámonos sempre da importancia concedida á política como espectáculo mediático e ao tempo botamos en falta esta cousa pomposa de partidos de máxima rivalidade. Nin é unha perda para a democracia (quen dixo tal cousa?), nin é o diluvio universal. Levan toda a tempada xogando partidos do século: día a día, sen desmaio. Están todo o tempo subindo a atrís portátis, refuxiándose en carpas a carón de obras que só comezan, remozando tramoias para litigar seguido. E por riba queremos que acepten cordas e area estrada polo chan para que se alfileteen con alfanxes romos coma nunha competición de esgrima adulterada. Veña ho. Que non debatan, por favor. Que sigan de mitin en mitin ata a urna final. E que vaian os seus a velos e a abrazalos. A campaña para quen a traballa.

16 febbraio 2009

BIVIR.COM


Non por coñecido deixa de ser admirable o labor da Asociación Galega de Traductores/as Galegos/as. Hoxe recórdame -supoño que Ana Somoza, a quen desafortunadamente non coñezo en persoa pero que tivo a ben visitar este espazo- que segue viva esta páxina insustituible da traducción ao galego. Foi para anunciarme que Maria Boguszewicz, a quen coñecín e admirei polo seu galego en Poznan, e ela mesma traduciran un texto do autor polaco Wladyslaw St. Raymont. Eu aproveito esta agradecida visita para anuncialo todo. Coas miñas noraboas e co desexo de que moi cedo todos estes textos pasen ao libro electrónico que estamos agardando.  

15 febbraio 2009

PIZZERÍA DE CULTO: LA PICCOLA ITALIA


Tras uns meses de perda e abandono, hoxe, por fin, recobramos o norte. Aquel día diante da Lanterna pechada (agora convertida no cumio estratosférico do pijerío local, a piques da autoparodia), sentimos o desamparo. Un par de informacións unidas pola intuición fixo que hoxe percurásemos pola rúa Jenaro de la Fuente un pequeno local italiano, apelidado bocatería ou algo así. O achádego foi moi doado: alí estaba, coa súa dona, Diego de Imperia, provincia de Genova, exercendo de pizzaiolo. E alí, como non, traballadas con mestría e agarimo, as mellores pizzas de Vigo. Saudounos con entusiasmo (e coa man chea de fariña) e comentounos o ben que lle ía na nova dirección. Contounos os últimos avatares da súa vida e entregounos unha quattro stagioni, unha parma e unha prosciutto e funghi que aínda agora estou larpeirando. Promete contra o verán gelateria e terraza. Aínda que queda un pouco lonxe, haberá que frecuentalo de aquí en adiante.
Longa vida á LA PICCOLA ITALIA, a miña nova pizzeria de referencia

JULIO LLAMAZARES EN FERROL


Había moito tempo que non visitaba Ferrol. Din un pequenísimo paseo polas rúas do centro a unha hora se cadra non moi rumbosa: ás cinco e media da tarde. Pouquísima xente pola rúa, as tendas (con claro sabor antigo) e cafeterías (con estética oitenteira de esquai nas paredes no cantón, por exemplo) baleiras e unha sensación (pouco sólida, seguro) de declive. Os datos económicos dos últimos vintacinco (quizáis máis) anos son elocuentes, pero deume a impresión de que das cidades galegas que coñezo esta foi, sen dúbida, a que quedou máis estancada. A visión, segundo chegaba pola autoestrada, dun Narón amoreado de vivendas (o único medre desta zona) nunha das paisaxes máis fermosas de Galiza provoca algo semellante á desolación.
Pero non ía falar de Ferrol, onde gardo bós recordos de cine de sábado, senón da charla que deu mércores na Fundación Caixa Galicia Julio Llamazares. 
Non o coñecía en persoa. Linlle os seus libros desde case o comezo, naquela época universitaria en que lía canta cousa caía ao redor, en particular poesía o máis nova e contemporánea que houbese. Linlle La lentitud de los bueyes e Memoria de Nieve. Gustáranme aqueles versículos, de sintaxe ordeada e con ritmo de ladaíña, sobre a perda dun tempo e dun espazo. Linlle despois Luna de lobos, a historia duns maquis dos montes de León, en gran parte porque tamén meu pai contaba historias dos que se tiraban ao monte escapando da represión franquista tras a guerra. Seguinlle a pista con La lluvia amarilla (a historia do último home dunha pequena aldea do Pirineo) e con Escenas de cine mudo (a lembranza de Olleros de Sabero, un poboado mineiro dos montes de León durante os anos sesenta). 
Apreciara tamén os seus artigos en EL PAíS, espaciados no tempo, que sempre ofrecían diáfanos toques de atención sobre o mundo: aquel célebre sobre o arcebispo de Manila onde deixaba unha antolóxica frase final contra Cela; aqueloutro sobre as primeiras prohibicións de fumar onde amosaba a postura tantas veces repetida do rebelde vicioso; aqueloutro contra a moda postmoderna dos anos 80 de defensa das touradas ou aquel tamén famoso no que explicaba a frase "estar en Babia" coma un estado de ánimo de supremo pracer. 
Durante un tempo desapareceu ou deume a impresión a min de que desaparecera. No ano 2005 voltou, cunha novela (de evidentes elementos autobiográficos) sobre a movida madrileña ou, máis ben, sobre aquela época da modernización abrupta e convulsa do país dos anos 80. El cielo de Madrid axustaba contas cunha mistura de amarga nostalxia e certo resentimento, suliñados por un estilo desmañado, pouco traballado (en contraste cos anteriores, plenos de rasgos líricos), a ton co tema principal da novela: o descubrimento do baleiro que agocha o éxito. 
Falou en Ferrol de todo isto: explicou como naceu a súa vocación literaria, contou anécdotas da súa infancia e do poder limitador da memoria e do esquecemento, narrou co suspense necesario as pequenas historias de maquis, desvelou a sorpresa que lle supuxo o éxito de Luna de lobos, amosou breve a súa ollada descontenta e irritada co tempo. Estivo entrañable e deixou, creo, unha doce pegada no público. O Ponte Far estaba contento. E eu, polo menos, paseino moi ben. 

GLORIA NO PARADISO

Ás veces (moitas veces, a verdade, case sempre, sempre) un bocadillo de tortilla francesa con chourizo ou xamón e un bálsamo qualsiasi (preferiblemente vitícola), aos que se lles pode engadir un café transportado en termo ad hoc, tomado en certos lugares á calor dunha primavera que pide paso, vale máis ca cenmil bullis e arzakes. 
Onte foi así. E, se ademáis entre os cons iluminaba ela o paradiso, a gloria era infinita.   

11 febbraio 2009

CENSURA E ESPIONAXE


Aproveitaba eu o chat do feisbu para mandar extraordinarias parvadas ao grande amigo Medela e á grande amiga Lorena. Mandaba fotos coma a que adorna este post, cando o programa me avisa, como un grande irmán escrutador, pero recatado e pueril, de que me vai censurar os envíos, considerados sen máis "basura". Son fotos rescatadas de internet, de páxinas que google destaca da inmensa rede mundial. Pero non poden ser nin siquera trasladadas de ordenador a ordenador privadamente, por unha incrible política de represión claramente sexual. 
Seguirei utilizando o feisbu e este blogger (que, como siga poñendo máis corpos como o desta fotografía, colócame unha páxina de aviso para lectores), pero vai advertido quen me lea que calquera día desaparezo do universo webeiro. Banned for ever.

10 febbraio 2009

A DIGNIDADE HUMANA


Ezio Mauro, director de La Repubblica, escribiu por nós unha desas obras de arte do xornalismo de opinión. Reproduzo un dos seus extraordinarios párrafos que constrúe por sí solo a esencia da compasión humana, unhas desas esencias morais que aínda conmoven.

O pai podería resolver o problema na sombra, como fan moito e como queren os Pilatos italianos, con tal de non veren, de non escoitaren. Podería así pechar a existencia de Eluana na moderna, silenciosa, neutra relación entre médico e familia do paciente terminal. Bastan poucas palabras, logo unha ollada cómplice, un aceno de cabeza e todo remata sen clamor. Mais o do pai, neste caso, non é un problema. É a súa mesma existencia, xunto á da súa filla, a que non saben como seguir e como resolver. É unha cousa infinitamente máis grande ca el, que o invade todo e o domina, máis alá do problema, da relación entre médico e familia, da elección silenciosa e drástica ou da condición de que nada sexa dito de verdade, nada sexa chamado polo seu nome. Esto que moitos chaman traxedia é vivido polo pai de verdade, ata o punto de berralo. Quere que os demáis o saiban. Quere que lle digan se o que fai é xusto ou equivocado. El decidiu pedir ao Estado que deixe irse a Eluana. Pide ao Estado que resposte, que se faga cargo, que non se lave as mans. Só así, levada á rúa, a traxedia daquela filla ha servir para algo, para alguén, e aqueles 17 anos han adquirir un sentido para todos, case unha ensinanza. Non sei se é xusto ou está trabucado. Semella para min un xesto de amor, supremo, que nace do profundo dunha desolación e dun abandono, porque unha e outro non sexan inútiles de todo, visto que xa son agora mesmo inevitables.  

9 febbraio 2009

ROMPIAMO IL SILENZIO


Desde este blog sempre estou atento á realidade italiana. Dalí chega hoxe unha chamada de alarma: un manifesto, asinado entre outros por Umberto Eco e Claudio Magris, contra a crise política e social daquel país amado. Resulta complicado asinalo nas páxinas do xornal La Repubblica. Cópioo aquí e fágoo meu.

Il cammino della democrazia non è un cammino facile. Per questo bisogna essere continuamente vigilanti, non rassegnarsi al peggio, ma neppure abbandonarsi ad una tranquilla fiducia nelle sorti fatalmente progressive dell’umanità… La differenza tra la mia generazione e quella dei nostri padri è che loro erano democratici ottimisti. Noi siamo, dobbiamo essere, democratici sempre in allarme”. 
Norberto Bobbio

Rompiamo il silenzio Mai come ora è giustificato l’allarme. Assistiamo a segni inequivocabili di disfacimento sociale: perdita di senso civico, corruzione pubblica e privata, disprezzo della legalità e dell’uguaglianza, impunità per i forti e costrizione per i deboli, libertà come privilegi e non come diritti. Quando i legami sociali sono messi a rischio, non stupiscono le idee secessioniste, le pulsioni razziste e xenofobe, la volgarità, l’arroganza e la violenza nei rapporti tra gli individui e i gruppi. Preoccupa soprattutto l’accettazione passiva che penetra nella cultura. Una nuova incipiente legittimità è all’opera per avvilire quella costituzionale. Non sono difetti o deviazioni occasionali, ma segni premonitori su cui si cerca di stendere un velo di silenzio, un velo che forse un giorno sarà sollevato e mostrerà che cosa nasconde, ma sarà troppo tardi.

Non vedere è non voler vedere. Non conosciamo gli esiti, ma avvertiamo che la democrazia è in bilico.

Pochi Paesi al mondo affrontano l’attuale crisi economica e sociale in un decadimento etico e istituzionale così esteso e avanzato, con regole deboli e contestate, punti di riferimento comuni cancellati e gruppi dirigenti inadeguati. La democrazia non si è mai giovata di crisi come quella attuale. Questa può sì essere occasione di riflessione e rinnovamento, ma può anche essere facilmente il terreno di coltura della demagogia, ciò da cui il nostro Paese, particolarmente, non è immune.

La demagogia è il rovesciamento del rapporto democratico tra governanti e governati. La sua massima è: il potere scende dall’alto e il consenso si fa salire dal basso. ll primo suo segnale è la caduta di rappresentatività del Parlamento. Regole elettorali artificiose, pensate più nell’interesse dei partiti che dei cittadini, l’assenza di strumenti di scelta delle candidature (elezioni primarie) e dei candidati (preferenze) capovolgono la rappresentanza. L’investitura da parte di monarchie o oligarchie di partito si mette al posto dell’elezione. La selezione della classe politica diventa una cooptazione chiusa. L’esautoramento del Parlamento da parte del governo, dove siedono monarchi e oligarchi di partito, è una conseguenza, di cui i decreti-legge e le questioni di fiducia a ripetizione sono a loro volta conseguenza.

La separazione dei poteri è fondamento di ogni regime che teme il dispotismo, ma la demagogia le è nemica, perché per essa il potere deve scorrere senza limiti dall’alto al basso. Così, l’autonomia della funzione giudiziaria è minacciata; così il presidenzialismo all’italiana, cioè senza contrappesi e controlli, è oggetto di desiderio.

Ci sono però altre separazioni, anche più importanti, che sono travolte: tra politica, economia, cultura, e informazione; tra pubblico e privato; tra Stato e Chiesa. L’intreccio tra questi fattori della vita collettiva, da cui nascono collusioni e concentrazioni di potere, spesso invisibili e sempre inconfessabili, è la vera, grande anomalia del nostro Paese. Economia, politica, informazione, cultura, religione si alimentano reciprocamente: crescono, si compromettono e si corrompono l’una con l’altra. I grandi temi delle incompatibilità, dei conflitti d’interesse, dell’etica pubblica, della laicità riguardano queste separazioni di potere e sono tanto meno presenti nell’agenda politica quanto più se ne parla a vanvera.

Soprattutto, il risultato che ci sta dinnanzi spaventoso è un regime chiuso di oligarchie rapaci, che succhia dall’alto, impone disuguaglianza, vuole avere a che fare con clienti-consumatori ignari o imboniti, respinge chi, per difendere la propria dignità, non vuole asservirsi, mortifica le energie fresche e allontana i migliori. È materia di giustizia, ma anche di declino del nostro Paese, tutto intero.

Guardiamo la realtà, per quanto preoccupante sia. Rivendichiamo i nostri diritti di cittadini. Consideriamo ogni giorno un punto d’inizio, invece che un punto d’arrivo. Cioè: sconfiggiamo la rassegnazione e cerchiamo di dare esiti allo sdegno.

Che cosa possiamo fare dunque noi, soci e amici di Libertà e Giustizia? Possiamo far crescere le nostre forze per unirle alle intelligenze, alle culture e alle energie di coloro che rendono vivo il nostro Paese e, per amor di sé e dei propri figli, non si rassegnano al suo declino. Con questi obiettivi primari.

Innanzitutto, contrastare le proposte di stravolgimento della Costituzione, come il presidenzialismo e l’attrazione della giurisdizione nella sfera d’influenza dell’esecutivo. Nelle condizioni politiche attuali del nostro Paese, esse sarebbero non strumenti di efficienza della democrazia ma espressione e consolidamento di oligarchie demagogiche.

Difendere la legalità contro il lassismo e la corruzione, chiedendo ai partiti che aspirano a rappresentarci di non tollerare al proprio interno faccendieri e corrotti, ancorché portatori di voti. Non usare le candidature nelle elezioni come risorse improprie per risolvere problemi interni, per ripescare personaggi, per pagare conti, per cedere a ricatti. Promuovere, anche così, l’obbligatorio ricambio della classe dirigente.

Non lasciar morire il tema delle incompatibilità e dei conflitti d’interesse, un tema cruciale, che non si può ridurre ad argomento della polemica politica contingente, un tema che destra e sinistra hanno lasciato cadere. Riaffermare la linea di confine, cioè la laicità senza aggettivi, nel rapporto tra lo Stato e la Chiesa cattolica, indipendenti e sovrani “ciascuno nel proprio ordine”, non appartenendo la legislazione civile, se non negli stati teocratici, all’ordine della Chiesa.

Promuovere la cultura politica, il pensiero critico, una rete di relazioni tra persone ugualmente interessate alla convivenza civile e all’attività politica, nel segno dei valori costituzionali.

Sono obiettivi ambiziosi ma non irrealistici se la voce collettiva di Libertà e Giustizia potrà pesare e farsi ascoltare. Per questo chiediamo la tua adesione.


8 febbraio 2009

TRATEN OUTROS


Horas longas de cama, pequenos almorzos demorados, xantar con vellos amigos, cafés espressos de tertulia, tardes de cine de antes, noites de viño e gambas, trasnoites de vodka e lima
Chove en Vigo, meu doce amor.  

4 febbraio 2009

A ONDA


Para Ana Bande

Vin
A onda hai tempo, rodeado, por certo, de adolescentes chamados pola novidade de ver historias súas no ecrán. Filmada con ritmo potente, acompañado dunha música tamén poderosa (non sei por que, a verdade), conta, como case todo o mundo xa coñece, un experimento sicosocial nunha clase especial sobre autocracia. O profesor encargado da materia, un exemplo de docente preocupado e afín a movementos anarquistas e alternativos, propón unha forma de comportamento autoritario, para as clases: orde nas mesas, uniforme, acenos identificadores, traballo en colectivo aniquilador de individualidades, afirmación crecente de pertenza ao grupo. O experimento, non admitido de igual modo por todo o mundo, acaba por determinar as vidas dos diferentes persoaxes que se entusiasman pouco a pouco coa idea. Non conto máis. 
A película ofrece interese na medida en que foxe do maniqueísmo esperable. Pero pola vía dun esquematismo variado na presentación das persoaxes. Os comportamentos son moi distintos, pero obedecen a unha especie de predifinida resposta: como nun exemplario de reaccións prototípicas diante dun caso dado. En efecto, a película parece ao tempo un experimento, parece unha historia de tese, cun final catártico que redime, a costa do castigo ou a destrucción, a deriva insana do proceso. A película resulta desacougante en boa parte do relato, pero remata por caír nunha dinámica tráxica que comprace e tranquiliza ao espectador demasiado temeroso de que o experimento poida saír ben. 
O problema é que a solución dada (o que aparentemente é unha apoteose da desgracia) resulta acomodaticia: representa o punto extremo da manipulación ou da autoconcienciación do eu fronte ao outro, da tribu ou do grupo de noso fronte ao alleo, nunha escenificación ostentosa do fascismo. Pero ao cabo resulta un happy end perverso. 
O máis terrible sería que a escola seguira funcionando con esa mística heroica dos supernós, esa tolemia de pensar que fóra da aula sempre está o nemigo e dentro só cabe unha única esencia, a esencia infame de sermos desa mesma aula: a voráxine criminal do círculo vizoso do identitario. Ese sería o final sen mensaxe: a proba de que tales cousas están a suceder. 

2 febbraio 2009

DE BLOGUE


A aparición dos formatos blogs e similares, como o facebook ou tuenti, permitiu, entre outras cousas, a exercitación diaria da escrita. Non sei se iso conleva unha mellora na elaboración de discursos ou unha maior precisión lingüística. Non cabe dúbida de que automatiza e fomenta o movemento dos dedos polo teclado e favorece unha disposición áxil e esperta sobre calquera circunstancia. Só por isto, o exercicio de escribir textos para tales formatos sería moi beneficioso. 
Pero ademáis a capacidade distintiva de resposta case inmediata que ten esta modalidade seudo/protoliteraria permite unha retroalimentación moi interesante, non só de pulimento do nivel dialéctico senón de rigor na exposición das opinións ou das ideas. É máis: pode darse o caso de que estas aparezan no fragor da disputa, antes agochadas nun maremagnum de ocorrencias e sospeitas sen artellar. 
Para moita xente, escribir nun blog, ben como posteador (se me le o meu pai pensará que estou a falar da mina) ou ben como comentarista de posts, supón unha realidade relativamente nova. A agrafía de xente intelectualmente moi viva, moi culta, resulta moi notable: a súa canle é fundamentalment a oralidade, a discusión en público, a tertulia. Pero apenas esboza na súa vida un par de liñas desas ideas. Tamén é certo que moitos seguen a ser lectores pasivos dos blogs, pero cando dan o salto á escrita, advirten abraiados primeiro que, con tanto nivel de cultura, apenas escribiran, e segundo que poden escribir (como facían in illo tempore obrigados pola circunstancias de estudiante) e por riba escribir moi ben. Esa nova situación persoal repercute no nivel alcanzado polos blogs na súa producción colectiva, xa que, de forma involuntaria, estes foron incorporando voces que parecían desaproveitadamente mudas no mundo da escrita. Este fenómeno engade a outras novidades e singularidades dos blogs a ampliación e diversidade de perspectivas, antes case sempre cifradas nunha mediación impresa que agora comeza a ser asaltada con todas as feraces consecuencias. A presencia de cada vez máis xente deste perfil a estes foros esixe máis rigor, máis coñecementos, mellores exposicións e, sen dúbida, a percura dunha significativa vontade de estilo, capaz de formalizar un discurso convincente e atractivo. 
Non se pode pedir máis a algo que comezou case coma un xogo, coma un divertimento, naïf se cadra, e vai adquirindo poses de alto estatuto literario.  

1 febbraio 2009

CECILIA NA PONTE MILVIO


Na Ponte Milvio os e as adolescentes romanos/as deixan pendurados candados como proba de amor. Non é unha tradición antiga: é moda recente promovida polo éxito de ventas do libro do Federico Moccia, un autor/fenómeno de masas xuvenís en Italia. O libro acaba de aparecer (o 27 de Xaneiro) traducido nas librerías española (Tengo ganas de ti: Ho voglia di te) e conta esta pequena anécdota do candado prendido nas cadeas da ponte. 
Non sei que pode ter o libro, unha auténtica novela sentimental do século XXI: eu só sei que a miña filla maior (que resume brevemente o contido: atópanse, coñécense, namóranse, déitanse e rematan ben ou mal segundo os casos)  devorou os dous anteriores nunha tarde e este non o deixa ata que o remate. 

DISTANCIA E ESQUECEMENTO


A teima por que as persoas que se atopan fóra do país poidan votar só se explica por unha malentendida noción da cidadanía. Ou máis ben pola aplicación irracional do concepto aborixe para as decisións políticas. Nacer nun lugar, circunstancia fortuita, non debería servir para exercer para sempre o dereito ao voto. Ser fillo/a, ou neto ou bisneto (velaí ata onde pode chegar o disparate), dunha persoa nacida dese movemento do azar menos. Vivir no país onde se exerce o voto (contribuir cos impostos, estar empadronado, "veciñanza administrativa" di o Estatuto) debería ser o único requisito imprescindible.
Levamos facendo esto desde hai ben anos e a ninguén se lle ocorre mudalo. Todo o contrario: imos na dirección oposta, coa ampliación do número de votantes cada ano. Se a iso lle engadimos a falta (insólita) de garantías para a certificación ou identificación de tales persoas, a situación constitúe unha estafa absoluta. Á inversa, as dificultades amosadas para que os chamados inmigrantes que levan vivindo aquí moitos anos (cidadáns deste país, aínda que non tiveran esa fortuna de saír do ventre das súas nais baixo o ceo que está por riba do que convimos en chamar Galicia) poidan exercer o seu voto corrobora a inxusta idea de que vale máis ter un vencello aparentemente fortuito con Galicia (ser galegos para toda a vida, mesmo se marchamos ao día seguinte) ca vivir nela no momento en que hai que elixir aos seus representantes. 
Mentres esta condición non se modifique, o fraude continuará e o abuso derivado do mesmo se perpetuará con indignante espíritu antidemocrático.