Caxigalines nella Reguera'l Campizu

31 gennaio 2009

CARPE NOCTEM: FABRIZIO MARTINI

Non é precisamente a peito descuberto: pero ela sabe. Sabe.

Benvenuta estate
alla tua decisa maturità

m’affido

V. Cardarelli

 

 

Aquel mar,

construido sobre volcán enceso,

comprende esta pel

sumerxida nas ondas,

horizontal, case morta sobre o espello.

O corpo inmóvil

Mantén abertos os brazos,

As pernas apenas paralelas sobre a auga.

Sobre a liña ou perfil

un azul intenso con nome coñecido.

A boca aprende a abrirse.

Toma do froito o necesario.

Salgado, lava as bágoas.


30 gennaio 2009

CARPE NOCTEM: ANA ROSSETTI

CIBELES ANTE LA OFRENDA ANUAL DE TULIPANES

Que mi corazón estalle! / Que el amor a su antojo, /
acabe con mi cuerpo. "
AMARU

Desprendida su funda, el capullo,
tulipán sonrosado, apretado turbante,
enfureció mi sangre con brusca primavera.
Inoculado el sensual delirio,
lubrica mi saliva tu pedúnculo;
el tersísimo tallo que mi mano entroniza.
Alta flor tuya erguida en los oscuros parques;
oh, lacérame tú, vulnerada derríbame
con la boca repleta de tu húmeda seda.
Como anillo se cierran en tu redor mis pechos,
los junto, te me incrustas, mis labios se entreabren

y una gota aparece en tu cúspide malva.



Tras as críticas recibidas aquí por algún conspicuo alborotador sobre a miña preferencia última polo lato B, creo oportuno claudicar e amosar duplicada a cara A. 
A botánica de Ana Rossetti derrite este venres.

28 gennaio 2009

CARPE NOCTEM, LUCÍA NOVAS



Outra casualidade, producto da promiscuidade feisbúquica, fai que lembre a Lucía Novas, unha poeta que coñecín como transportadora de bártulos pola fft hai xa algúns anos. Atopeina por esa feirabú estes días e trouxen á memoria algúns versos que lle lera como gañadora do premio de poesía da universidade. Había tempo que non sabía nada dela e agora sei das súas veciñanzas polo lérez. Pero, como con Aurora Luque, un poema vale máis ca mil palabras:

OUTÓRGAME fértil olor a espiga, sabor extremado

e ardente.

Rógoche ofrenda de humidade e terra, laranxas

caídas, figos

e cipreses, boca entolecida

na frescura.

Entrégame tempos, esporas de fentos

na tardiña,

presaxios de natureza vizosa e ricaz, bandoleiros salvaxes.

 Outórgame dondo leito de plumas e folerpas,

mazás de ouro, firmamento lixeiro.

 Rógoche estepa inabarcábel, ventos

que percorran os brazos (cabalos a galope,

eguas desbocadas),

lirios turbadores, présas terríbeis, madeiras

secas

que ulan a deserto,

bóvedas subsaharianas e latexantes.

 Ai, as orquídeas que provocan! Ai, esas

herbas que danzan!

Ofrenda de corpo e neve: último suspiro

(a intimidade absórbenos).

 

                            II

 

ÉRGUENSE as flores fortemente almiscradas,

adivíñanse labirintos,

dédalos luminosos e atraentes.

 Procuras espigas de trigo; procuro

na sensación a lingua voluptuosa (uvas

nos outeiros, lumes sobre os lombos).

 Os dedos intérnanse en xeografía salgada

e áchanse mirtos delourados, meles silvestres

en seos exquisitos.

 Reméxense nos corpos as terras antigas e esquecidas,

a vizosidade incríbel,

os socalcos fresquísimos

das puzas e as palmeiras.

 Ai os fentos que se axitan no teu torso cultivado!

 Procuras vulva de sal e vento, augas

escorrendo do delta, braña luminosa.

 Penetras por territorios inexplorados,

viaxas ata as tundras do corpo que insinúa,

lévasme por carreiros, tornas estes espacios

en estepa infinita.

 Ai, o ventre en que xorde doce flor de fariña!

 As alturas provocan unha luz que se verque

e agroman de socato suestes entre o trigo.

27 gennaio 2009

CARPE NOCTEM, AURORA LUQUE


Por unha desas casualidades demasiado prosaicas da vida descubro un fermosísimo poema no papel dun exame, como texto para comentario. O poema é de Aurora Luque, muller andaluza (das Alpujarras de colonización galega), que amosa no seu blog marabillosos versos. Quero poñer o do exame, de aires gildebiedmos, pero me deixo seducir por todos. Leo La isla de Kirrin, Eau de Parfum, Tópico (loubado por quen me descubriu os versos: MJF), Noche de copla, ou o montaliano Las dudas de Eros
Tratarei hoxe de comprar o seu libro Problemas de doblaje. Polo de agora adorno o blog con este consello que cumprirei de inmediato:
Carpe noctem
Carpe noctem, amor. Coge el brusco deseo
ciego como adivino,
los racimos del pubis y las constelaciones,
el romper y romper
de besos con dibujos de olas y espirales.
Miles de arterias fluyen
mecidas como algas. Carpe mare.
Seducción de la luz,
de los sexos abiertos como tersas actinias,
de la espuma en las ingles y las olas
y el vello en las orillas, salpicado de sed.

Desear es llevar
el destino del mar dentro del cuerpo.

26 gennaio 2009

O CAP (THE RETURN)


Para poder impartir clases en ensino secundario público hai que facer a partir de agora un máster, de 60 créditos. Todo un ano académico. A Xunta decidiu hai uns días establecer 200 prazas en cada unha das universidades para acoller aos recén licenciados en tales mestrados chamados de secundaria. Esas 200 cadeiras están distribuidas por especialidades cun reparto análogo ás prazas que este ano teñen previsto quitar no concurso-oposición de verán. Os prezos anunciados serán públicos, que quer dicir máis baratos do esperable neste tipo de ofertas educativas, pero algo máis caros que os propostos para o grao: entre 1000 e 1500 euros de matrícula. 
O propósito consiste en substituir o CAP, unha desas reliquias infames, que non contaba con máis aceptación ca dos promotores da idea e de falsamente ilusos profesores que a impartían, contra a inmensa maioría que renegaba ou blasfemaba mentres cumpría cos requisitos con irritación e indignado aborrecemento. 
A idea de substituir algo desprezable pode parecer a primeira vista plausible, pero habida conta da xenreira acumulada durante décadas contra unha inutilidade semellante levanta de forma inmediata sospeitas. E, en efecto, unha lectura rápida á proposta presentada dun máster prolongado a un ano enteiro anuncia continuidade co anterior, pero multiplicada polos créditos correspondientes. 
Se aquela barbaridade, estéril e irritante, continúa agrandada podemos ir preparándonos para o delirio. Polo que vin, o horror psicopedagóxico non desaparece.

25 gennaio 2009

GUIRRE, A GUIRRE


A cousa non é de rir. Segue esta semana a narración do chamado Aguirregate. Á marxe de que os xornais dosifican as noticias para manter a tensión e gañar cartos durante máis tempo, o que parece cada vez máis evidente é o cheirume podrecente que emanan as novas revelacións. Polo de agora, só unha risa displicente do ministro do Interior e unhas palabras altisonantes do escandalizado portavoz do PSOE serven de recepción política do sucedido. Supoño que por que ven que a cuestión se libra nos intestinos do partido rival e prefiren que o sangue sexa expulsado por eles mesmos. Creo que obran mal. Deberían ir, sen contemplacións, directos á iugular, como fan, por certo, os xornalistas do diario Público, que parecen querer rematar a faena do desvelado polo diario afín e ao tempo enemigo de EL PAÍS. Deberían pedir demisións ao máximo nivel, trabar e non soltar durante meses ata que ese miserento comportamento (agora probado con evidencias, pero suxerido durante tantos años) sexa castigado nas urnas e moi probablemente nos xulgados. Non é cuestión intrapartidaria: é infamia que afecta a todo o mundo.

Nota aberrante: a min fáiseme realmente insólito que uns tipos que visten como visten (e perdoen este comentario) non sexan sospeitosos e non sexan detidos ipso facto. Por se acaso. Xa sei o de inocentes ata que se demostre o contrario, pero é que levan o delicto na cara.
 

RIR


Na anotación anterior confesaba o meu escaso interese polo xénero melodramático, extensivo ao da traxedia. Eu son devoto da comedia, nos seus distintos significados e nas súas infinitas variantes. Comparto, pois, punto por punto o escrito hoxe por Elvira Lindo en EL PAÍS, nun dos meus lugares obrigatorios do xornal: 
Será por eso por lo que, cuando encuentro a un cómico que me hace reír, le observo como si fuera un espécimen humano de orden superior, que me intimida porque tiene un talento que puede desarmarte.

24 gennaio 2009

DiCAPRIO E WINSLET ADMIRABLES


A última película de Sam Mendes presenta moitos parecidos con American Beauty. Desde a música (irritante para min, excesivo suliñado dramático) ata a escenografía (esas casas spielbergianas de falsa felicidade) o recordo da película anterior é evidente. Pero o punto sarcástico e irónico desaparece en favor dunha sutil pero eficaz acumulación de efectos melodramáticos ata chegar ás augas da traxedia. A atmósfera claustrofóbica preséntase, de forma paradóxica, nun diáfano espazo de xanelas inmensas desde as que se contempla en silencio o transcurso do infortunio e serve como estímulo visual para comprender sen dúbidas a escala da infelicidade. 
A historia, baseada nunha novela de Richard Yates escrita no ano 1961, desenrólase durante os anos 50, se cadra a época axeitada para librar o conflicto familiar sen menoscabo da verosimilitude. Pero non só familiar, senón colectivo, xa que a loita entre o conformismo (comodidade) e a ambición persoal, que parece constituir a base das discusións íntimas, reprodúcese noutras personaxes do drama: no fillo da caseira que se volve lúcidamente tolo, nos seus pais de fastío e grisalla, nos ilusionados veciños insatisfeitos, nos estériles compañeiros de traballo. O mundo de clase media, coas xustas ambicións, cifradas nun bó posto de traballo, unha linda casa, un auto de sólida representación, ese american way of life dos anos 50, aparece discutido pola falta da felicidade íntima, da satisfacción de ilusións intanxibles, simbolizadas nun bico e nunhas mans na caluga ao calor dun baile de fox nunha noite de festa. 
A película está rodada con grandísimo oficio, pero non me consigue atrapar. Algunhas esceas son extraordinarias, como os primeiros minutos do metraxe onde apenas seis planos, coa música de jazz ao lonxe, bastan para narrar unha vida case enteira. Outras demoran a angustia, prolongan os acenos mouros do enfrontamento. En xeral, esaxeran, como nunha obra de teatro naturalista, ao xeito dun Tennesee Williams postmoderno, a dimensión da intensa discrepancia. Se cadra, non aprecio eu demasiado o xénero do drama. E menos os que cheiran a  final tráxico desde case o comezo. Receo da catarse sobreimposta (mesmo teatrificada) e prefiro outras canles máis libres, máis sutís.
Con este obstáculo agrándanse as figuras de Kate Winslet e Leo DiCaprio, sen esquecermos dun Michael Shannom que compón en poucos minutos un esquizofrénico maxistral. As persoaxes neuróticas (así as describe unha das personaxes da obra) de April e Frank Wheeler son interpretadas por dous actores fóra do común. De Winslet os eloxios poden verse en todos os xornais e a unanimidade sobre a súa excelencia aparece recompensada por numerosos premios. Agora non está nominada polos oscars, porque debía de ser demasiado raro que o fose por dúas películas. Pero de DiCaprio non escoitei tantas cousas. Non sei se o prurito da tradición inglesa pesa na especial admiración por Winslet, pero DiCaprio é impresionante. Cun leve movemento dun labio é capaz de mudar en segundos a percepción do espectador. Cunha ollada, cun silencio, cun mero camiñar entre a multitude pode elevar o plano. Para min, DiCaprio é o mellor actor que poden ter os EE.UU. Xa sei que o seu aparente rostro de divo o perxudica. Pero é un portento indubidable: unha forza da natureza interpretativa. 
Só por ver a DiCaprio merece verse esta película.

23 gennaio 2009

NÚMEROS INANIMADOS

REFLEXIÓN NO VÁTER DO DERBY


Fun onte a Santiago. Comín cun amigo que quero moito e despois fun mirar aloxamento para a filla que pretende estudiar alí. Pasei por lugares que por moito tempo que pase sempre remato por asociar coa etapa de estudiante. Santiago nunca pasará desa categoría, por moito que tente mudar a miña percepción. Ás veces trato de imaxinalo como turista de horas, de baixada de autobús e visita fugaz; mesmo apuro un largo do Franco por ver movementos distintos. Outras apunto unha ollada de turista cultureta e miro unha gárgola, un friso, unha lápida, con estrañamento. Outras aparento ser do Preguntoiro e camiño raudo entre mercerías cara a unha casa que debe existir aló por san Roque. Nada. Imposible. Sempre se impón esa perspectiva de estudiante, de residente permanentemente ausente que de forma ocasional regresa. Pero regresa para ser de novo estudiante, sen retrovisores nin nostalxias, nin recordos. Estudiante. Porque esa é a miña condición en Santiago. 

Foto do cuarto, agora arranxado, onde eu pasei seis anos da miña vida.

22 gennaio 2009

ESPERANZA MATA HARI


As noticias relativas á trama de espionaxe madrileña, de seren certas e confirmadas, son motivo de demisión inmediata. Mesmo da propia presidenta da comunidade. Pero non caerá esa breva.  

ONLY WORDS


O prodixioso
nubeiro de verbas que facilita o New York Times permite saber nunha rápida escolma as seguintes cousas:
1. Que as tres palabras máis usadas por Bush no seu derradeiro discurso de xuramento foron freedom, America e liberty.
2. Que de todos os presidentes foi Bush o que máis veces empregou a palabra freedom.
3. Que a palabra America aparece, sobre todo, nos discursos dos presidentes do século XX e de modo singular nos últimos 30 anos.
4. A palabra country, sen embargo, predomina nos primeiros presidentes. 
5. E que ata 1821 non aparece a palabra God nos textos. 

Na foto o de California.
 

20 gennaio 2009

KALEIDOSCOPE EYES


Creo que non somos aínda quen de medir a magnitude do cambio social que se está a experimentar diante dos nosos fociños. A transformación dos modos de transmisión cultural, de información política ou ideolóxica, a intervención cada vez maior (exponencialmente multiplicada nos últimos anos) da xente nese proceso como consecuencia da aplicación das permanentemente renovadas tecnoloxias está a suceder debaixo da casa. Pasa agora mesmo mentres escribo esta pequena anotación que fago todo o rápido que poido coa sensación de que para cando remate quizáis estea obsoleta. Emprego o blog (con escasa audiencia), pero entro no facebook, probo o twitter, coñezo o tuenti, miro os fotologs das miñas fillas, pero sempre que o fago dame a impresión de chegar sempre tarde: algo hai aí que me perdo. E podo asegurar que tento estar ao loro.
Hoxe co propósito de seguir a proclamación de Obama, piquei en varios lugares para saber non tanto qué sucedía na ala oeste da Casa Branca como que recursos se estaban a ubicar para poder sabelo. A montaxe mediática, cun grao de interactividade insólito, era enorme, imposible de aprender dun solo golpe. A televisión parece, neste aspecto, recurso convencional, decididamente retro. Os xornais ofrecen xa un aire a hemeroteca.
Confeso que esto me gusta. Creo que, sen pensar niso desde ben pequeno, imaxinei algunha vez esta situación. Imaxineina sempre con admiración anticipada. Hoxe miro todo e só podo sentir rabia por non poder participar nese extremo como eu querería. Non poder estar neses lugares; crear xornais dixitais como o NYT, plataformas que ao tempo permitan facer varias cousas, mecanismos que che manteñan sempre comunicado con todo. Pensei, por falta de miras, que a web (e onde vai case xa?) era o futuro. Agora miro todo e a fascinación pode conmigo. 
Só queda pensar que debo ter uns entusiastas kaleidoscope eyes.  

Nota: a información presentada polo New York Times certifica a miña impresión de que estamos diante do xornal que servirá de modelo para os vindeiros anos. Unha auténtica marabilla na que non falta utilidade, limpeza de formas e elegancia. Hoxe EL PAÍS anuncia a súa propia reinvención: non me estraña diante desta exhibición xornalística.

CONTRA CINICOS


No seu novo e magnífico discurso de toma de posesión, coa retórica despregada con todas as súas pompas (como non lembrar "The words have been spoken during rising tides of prosperity and the still waters of peace. Yet, every so often the oath is taken amidst gathering clouds and raging storms"?), Obama volve recordar as súas bêtes noires: os cínicos. Ao lado da insólita aceptación do fracaso colectivo, en seguida superado coa enunciación das vellas palabras que constrúen o imaxinario nacional (coraxe, sacrificio, traballo, esforzo, liberdade), Obama amosou, co auxilio da cámara que apuntou sen pretendelo ao GWB, o rostro inconcreto dos obstáculos: ese grupo indefinido ("There are some who") que atende polo nome de cynics: "What the cynics fail to understand is that the ground has shifted beneath them - that the stale political arguments that have consumed us for so long no longer apply". 
Os estudiosos da retórica recoñecemos a súa grande elegancia, á altura dos máis grandes. O predicador Obama que move, encende e apasiona terá que facer algo xa está tarde. A arenga estivo ben: a tropa semella suficientemente convencida. Veremos que depara el combate.

MANUEL AZAÑA


Fun ver hoxe con Cecilia a Santos Juliá falar da súa biografía de Manuel Azaña. Está Juliá nun momento doce como historiador convincente e convén ir escoitalo. Non é brillantísimo orador, pero resulta ameno e instructivo, as dúas cualidades que deben adornar a un conferenciante. O coñecemento exhaustivo da obra e da vida de Azaña que exhibe Juliá (estou lendo as primeiras páxinas e resulta apaixoante) permite xulgar a conferencia como excelente. Se engado que para min Azaña é un dos mellores escritores do século XX (e intelectual de nivel extraordinario), poden imaxinar e comprender a miña ledicia. Nin siquera faltou a emoción contida ao narrar a súa morte e a triste memoria da súa lápida.

19 gennaio 2009

XANTAR DE GALICIA


Hoxe foi día de xantar eduardiano e anabelesco. Na súa casa acollente da rúa santa Margarita cambadesa. Era o día de agasallos para os nenos e nenas, algunhas xa mozas. Adornaron a mesa cun pulpo á galega, cunha ensalada morna de zamburiñas, rúcola, escarola e remolacha e con outra de laranxa, cebola, bacallau e aceitunas "majás". O viño que acompañaba os primeiros pratos foi un albariño de (extraordinaria) colleita caseira, que o anfitrión calificaba de natural. O segundo prato foi unha sorpresa, pois alí apareceu un poldro estofado de primeira categoría, tenro coma poucas carnes teño eu comido e acompasado con patacas e cenouras cocidas procedentes da terra de Lanzós. Un magnum Rioja Cosme Palacio fixo honras excelsas a tan excelsa carne, prolegómenos dun infinito postre de biscoito anabeliano, cafés varios e un licorcafé agasallado por Arturo Pérez Reverte (sic). A tertulia foi suprema, coa novidade, para min encantadora, de que xa comezan a participar as máis novas. Entre prato e prato, os máis cativos argallaban videos creativos cos móbiles e interrumpían a conversa cos seus inquedos filmes de autor(a). Unha tarde estupenda, gracias a Anabel e Eduardo que organizaron todo coa súa proverbial xenerosidade.    

17 gennaio 2009

EXEMPLAR BABELIA


Escoitei durante moitos anos desprezos absolutos sobre Babelia, o suplemento cultural de EL PAÍS. Para decir verdade, nunca escoitei unha palabra amable. E si moitas ao mesmo tempo, como nun resorte mecánico, moi eloxiosas sobre
El cultural de Anson, sucesivamente ubicado en ABC, La Razón e EL MUNDO. Sempre pensei que a aparición de plumas académicas ou pertenecientes ao orbe canónico da universidade provocaban en xentes do gremio, seducidas máis polo nome que pola calidade dos seus textos, unha acrítica loubanza. A repetición de certos clichés no desleixo do pouco afortunado suplemento de EL PAíS e na suposta rigorosa fasquía do outro daba a impresión de que moitos nin os lían, cousa que era doadísima de comprobar. Non vou ser eu o defensor do irregular babelia, pero nunca puiden entender que lle vían de especial ao suplemento rival. 
Digo todo esto porque hoxe (e levo unha tempada co ollo ben atento) o suplemento de EL PAÍS superouse a sí mesmo. Creo que hoxe conseguiu o que levaba buscando hai moito tempo: que fose non só un lugar de referencia cultural, senón un exemplo de xornalismo de calidade, de rigor intelectual e de amenidade culta. Eu son lector de EL PAÍS desde o seu nacemento: vaian as miñas noraboas.  

HOPES


Quitado do New York Times: o ranking de esperanzas depositadas en Obama para os vindeiros catro anos.

GOMORRA


Hai uns días colocaba aquí a miña visión de Gomorra: hoxe no xornal La Repubblica leo que a policía italiana posúe vinte minutos de gravacións dun dos capos da camorra detidos hai uns días nos que se escoitan gargalladas, interpretacións de cancións neomelódicas, barbaridades contra as mulleres e desexo manifesto de sangue. Son as interceptacións dos carabinieri dos diálogos dos asasiños que tentaron matar a outro compoñente dos clans camorristas. A narración de Saviano queda curta. 

15 gennaio 2009

TRENS DE GALICIA


Utilicei o tren para vir de Santiago a Vigo. Tardei unha hora e vinte minutos e iso que paramos máis da conta para o meu entender: deixamos pasar outro en Chapela e fomos a modo por Pontecesures. Pero é doado facer o recorrido nunha hora longa de traxecto. Por suposto, cómodo a máis non poder. 
Cando empecei a utilizalo na década dos oitenta para facer Vilagarcía-Santiago descubrín que funcionaba cunha eficacia moi notable e que resultaba especialmente útil. Co tempo, deume a impresión de que se estancaba, aínda coa melloría constante que se podía advertir en comodidade e rapidez. Os comboios de hoxe son excelentes: limpeza, cuidado, confort son indiscutibles. Tamén é certo que pasa pola zona máis densamente poboada de toda Galicia e, polo tanto, unha sensación de estar a utilizar un metro ou un tren de cercanías é inevitable. 
Por iso parece mentira que en todos estes anos de goberno autonómico nunca lles dera por promover unha empresa pública de tranporte ferroviario (fago aquí xa o concurso para o nome) que colocara vías (e falo do que mellor coñezo) no Salnés (Vilagarcía-Ogrobe-Pontevedra), no Morrazo (Marín-Bueu-Cangas-Moaña), na propia ponte de Rande, de Vigo-A Guarda. Sempre pensei (sobre todo cando collía o talgo para Madrid) que a Porriño (e mesmo ao centro da vila, cun soterramento das vías), con todo o rodeo que parece que damos, se pode chegar nun cuarto de hora cun tren máis ou menos veloz. E o mesmo se podería dicir da poboación de Vigo ou de Redondela (sexa centro ou sexa Chapela) que podería empregar esa liña con maior frecuencia para ir e vir con total comodidade. Os apeadeiros que vemos ao pasar piden ser utilizados como ocorre co Euskotrén ou coas cercanías admirables e exemplares da Asturias central. 
Creo que o abandono do tren non se mide pola demora na entrada do AVE ou pola lenta renovación dos materiais existentes, senón pola ausencia de redes viarias para satisfacer ás zonas máis poboadas de Galicia. Unha liña norte-sul, moi necesaria, debe ser complementada con outras moitas redes adicionais que incrementen o uso e a eficacia: a audacia e a vontade políticas para crealas son a obriga irrenunciable dun goberno que pense nos seus cidadáns. 

12 gennaio 2009

GRANDILOCUENTE ABANDONO


O post de hoxe de Brétemas láiase do presente da Fundación Penzol e do futuro máis ou menos inmediato que lle agarda. Polo medio, a amargura dunha persoa de xenerosidade admirable: Fernández del Riego. 
Pero que agardar dunha clase política afociñada na enésima reconquista, nos planos e contraplanos de Moneo, nas ereccións líquidas de Nouvel ou nos espellos máxicos que nada devolven de Mayne? 
Que se pode esperar deste espectáculo grandioso edificado sobre o baleiro máis absoluto cando uns poucos pero doctos libros xuntos esmorecen esquecidos nunha recoleta praza da princesa, entre tantas memorias tristes? 

11 gennaio 2009

NÉBOA


As clases foron suspendidas o día 12 de decembro para dar espazo aos exames de decembro aos que se presenta unha infinitesimal proporción de estudantes. As clases recomezaron o xoves para remataren o vindeiro día 23. Ou sexa: reábrese a tempada para escasos quince días. Se somos incapaces en anos de mudar un calendario, moito me temo que para os planos de estudio estaremos igual. A data de hoxe aínda non saben os alumnos de segundo de bacharelato que carreiras poden facer. Por suposto, tampouco nós. E con eleccións por medio. Nonainonano. Vou tomar o vermú.

10 gennaio 2009

ROCK AND ROLL


Amanda e Cecilia foron onte ao concerto de Caraba. Acaban de gravar en Pontevedra unha maqueta con cinco cancións baixo o título de Cosa Fina. Aquí vai o seu-space.

9 gennaio 2009

EUDORA WELTY


As fotos de Eudora Welty evocan un tempo de crise, pero sobre todo de desigualdade e miseria. Coa imposición de títulos coma o de Madonna with Coca Cola, que parodia a redención e coloca a estes desherdados como únicas e verdadeiras víctimas, Welty desvela o escuro pasado da terra. A fotografía fermosea a tristeza, pero compón con esas facianas unha nova mitoloxía da efímera felicidade. 

9 XANEIRO

7 gennaio 2009

SAVIANO: ANCORA VIVO


O libro de Roberto Saviano, Gomorra, é extraordinario. Resulta moi difícil destacar algo da súa complexa descripción do fenómeno da camorra, pero parece evidente, á marxe das numerosas historias exemplares, insólitas na súa crudeza e impiedade, que Saviano non desvela nada que non se saiba de forma clara e evidente. Gomorra non denuncia, non proporciona nomes ou datos descoñecidos á opinión pública. Saviano emprega a documentación xudicial como soporte do seu retrato: recorre aos relatorios, aos sumarios, ás declaracións incluidas en miles de follas de varios anos de pescuda criminalística, para (tentar) comprender todo. Coñecer, mirar, como a muller de Lot, como vai caindo o xofre e o lume, mesmo baixo a advertencia e amenaza de convertirse en estatua ou cadáver de sal. Pero obrigado pola necesidade de pintar ese mundo arbitrario, en tantas cousas incomprensible. 
O libro comprende narracións de asesinatos ou masacres, contadas con limpeza e sobriedade deliberadas, observacións agudísimas cun esforzo de análise miudo, lonxe de toda demagoxia e simplificación convincente, descripcións de espazos inhóspitos (eses non lugares da periferia napolitana de naves e almacéns) trazadas con rigor case hiperrealista, consideracións apenas debuxadas sobre a magnitude do crime ou a profundidade da ruina. Gomorra pode parecer a demorada pintura dunha destrucción, dun proceso irreversible de descomposición, limitado á Campania, pero tamén é, sobre todo cando un vai rematando o libro, o retrato en plano xeral e panorámico dun país completo. A historia dos empresarios vénetos que aforran no tratamento do refugallo industrial coa axuda dos camorristas que cobran infinitamente menos ilustra a dimensión da catástrofe.
Saviano pode non ser un heroe (el así o declara), pero a súa ollada na contraportada do libro merece o noso recoñecemento, a nosa admiración. A miña polo menos aquí queda.

A foto é do Teatro Farnese no Palazzo della Pilotta de Parma.  

OS REIS SON OS PAIS, JODER


Un concello X organiza este ano belén vivinte: os protagonistas clásicos da opereta (coas correspondentes bestas dando calor á escena) e coa xa ultimamente inevitable nota antropolóxica (para recuperarmos a memoria que desta xa vai atrofiadísima) coa presencia deses insignes oficios antigos (zapateiros, zoqueiros, fiandeiras) para rodearen a famosa familia de fillo único da dose obrigatoria de prebe enxebre. 
A cabalgata de Reis, esa impostura lamentable que, ao parecer, en Vigo, cobrou forma de recordatorio de victorias contra o francés, preside de novo as rúas cívicas e laicas deste país. Lándoas glosaba a xenuflexión villarínica: eu gloso todas as xenuflexións, coa coartada infantil, que aínda practicamos sen o pracer que este tipo de posturas proporciona noutros casos. 


Nota: foto chourizada del mi primu, santa Cristina de L.Lena.

6 gennaio 2009

A PORTA DO ANO


Unha semán sen móvil, sen ordenador. Nunha apacible, case tediosa, casa rural ás beiras do Eume. Cun frío inhumano que baleira as rúas e convida ao pequeno ágape dos viños de media tarde. Unhas conversas a media voz, sen balbordos: retratos de pequenas crises, contos serenos de praceres domésticos, apenas unha estridencia fóra do ocasional bico de benvida. 
Agora xa na casa, repaso os instantes e de todo queda esa cálida aperta no medio da ponte, unha calor invencible contra o xiado vento das voltas do río. 

1 gennaio 2009

AMADO TÍBER

Tras a enchenta infinita destes dous días últimos, unha pequena tregua. O río permanece e dura.