No Liceu de Bouzas houbo onte emoción e, sobre todo, risas. Moitas risas. Despedíase Humberto, disque conserxe da FFT; noutras palabras: o ghefe. Vai ser estraño, a pesar das leas e dos momentos de tensión sobre o funcionamento dalgún aparato (xa sei: os profesores non valemos un peso) ou sobre a localización da chave sempre perdida, non velo tras as mamparas de cristal ou de revisión minuciosa polos pavillóns. Estou seguro de que para el vai ser tamén raro: non ver o mundo desde o outro lado da barreira (onde a min, sempre que podo, tanto me gusta estar). Onte estabamos para agradecerlle (coa dose abundante de cariño e aprezo amistoso) a axuda prestada, os momentos de xenerosidade (que agocha co seu aceno bogartiano de incomodidade, estratexia actoral que domina á perfección) e a entrega constante para manter o correcto engranaxe da máquina diaria.
Por alí pasamos moitos (sete fixemos a foto con el), pero el foi o único que permaneceu intacto ás queimas sucesivas. Sinxelamente porque nós eramos uns pasaxeiros e él era o emperador, o Umberto I de Marcosende.
Repito foto no blog en homenaxe ao amigo Humberto: el sabe por que. Non ía facelo sen tocarlle un pouco iso. Faltaría máis.
1 commento:
Poliédrico, polifacético, polígrafo, hiperpolimorfico e agora o rei da pista de baile...e hai documento gráfico para acreditar o mérito.
Posta un commento