Caxigalines nella Reguera'l Campizu

25 aprile 2011

SANT JORDI E O DÍA DAS LETRAS GALEGAS


Eu, coma Manuel Vicent e o seu artigo anual contra as touradas, activo a miña particular zuna sobre a celebración das letras galegas, sobre todo aguilloado pola envexa sempre fértil do sant jordi barcelonés. Nunca estiven en Barcelona, pero "por el amor de una mujer", como diría en verso imperecedero Danny Daniel, sempre teño aquela celebración na miña memoria. Sigo nos xornais os eventos dese día e admiro todo aquel frenesí libresco e rosáceo. E a tal memoria e entusiasmo achégase o arrecendo do impresionante aspecto do ano pasado da feira do libro de Madrid. Dese xeito todo disponse contra a decepcionante case sempre conmemoración galega de honra ao mundo do libro.
Serei algo incorrecto, pero o de destinar o día das letras galegas a un autor (necesario en pleno franquismo) debe ser repensada moi seriamente se non queremos que todo desemboque nun folclorismo máis. Centra toda a atención e todos os esforzos en dar lustre ao/á autor correspondiente e deixa que o conxunto da literatura (e o que non é ficción) escrita en galego faga de comparsa á académica e sempre rutinaria exhibición arredor do homenaxeado. Os libros, testemuñas, artigos, lembranzas escritos para a ocasión (ás veces ao meu xuízo excesivos) son o único salvable de todo o proceso, e, se se me apura, non fan mais que deixar en evidencia o habitual escaso interese que, fóra deste pulo concreto da efeméride, chegan a ter os autores/as galegos. Se a iso lle engadimos que o día 17 se aproveita para ir á praia ou para descansar, o propósito que guía tan voluntarioso acontecemento queda en case nada.
Pero, comparado co sant jordi, a celebración de maio e das letras galegas, que nunca terán bastante con iso, deixa fóra a celebración do propio libro, circunscrito a estes meses de abril e maio, sexa este escrito en galego ou noutro idioma, nomeadamente en español ou en portugués. Nas Ramblas asinan todos; nas feiras do libro en Galicia, salvo excepcións, só asinan os que escreben en galego. Eu son o primeiro e serei o primeiro en defender unha clara aposta pola presencia maioritaria e mesmo predominante da literatura escrita en galega, pero creo que a presencia de autores/as que escriben en español contribuiría a dar o ambiente festivo que tanto envexamos nas celebracións catalanas.
Non me farán caso (e seguro que farán ben) e volverei, como as escuras anduriñas, ao balcón de Juan e Junior a colgar.

25 commenti:

Anonimo ha detto...

A mí lo que verdaderamente me preocupa es que haya gente pululando por la red convencida de que tienen algo que decir a todos los demás, de que son una especie de conciencia universal, no sé, de que lo que ellos dicen va a misa. La red, que tantas cosas buenas ha conseguido, según parece, está llena de pepitos grillo adoctrinando o, cuando menos, pretendiendo conducir la conciencia, el raciocinio y el libre albedrío (!!!) de los demás.

¿De dónde sale tanta petulancia?

NOta.-Conste que sé que se pueden conocer la IPS , por lo tanto, quien está detrás del Anónimo.

Saludos agrios

Anonimo ha detto...

Home, Anónimo non tan anónimo, non lle vexo eu problema a dar unha opinión propia nun blog propio (ou alleo).
Máis problema lle vexo a que un ande a pensar que o queren adoutrinar a todas horas. Iso non é petulancia, pero si manía persecutoria, algo que pode chegar a ser grave se non se controla.

Un saúdo destoutro anónimo non tan anónimo.

Armando Requeixo ha detto...

Amigo Arume: coma sempre, dás no albo. Non penses que non coincido contigo en ben puntos, claro que si, o que pasa é que, malia a todo, sígolle vendo cousas proveitosas á efeméride e penso que aínda nos é necesaria, aínda "funciona" sistemicamente, pero, xaora, tes toda a santa razón en que o carro vai moi escorado e que hai extremos da celebración que habería que mudar xa, é dicir, xa. Apertas e en hora boa polo post.

Manuel Ángel Candelas Colodrón ha detto...

Canta razón asiste ao primeiro anónimo! Canta petulancia!

Voz en off ha detto...

Eu coma ti sinto moita vergoña como galega cada vez que vexo como funciona o San Jordi, e mesmo este ano en plena ponte vacacional.Ateigado, aquí en Galicia como os conselleiros estaban de ponte, mandacarallo! Nin sequera se celebrou o día do libro.
O 17 de maio, outra igual non hai esforzo de institucións, editoriais, nin librerías.
Grazas Arume por escribi-lo que pensas e o que te peta, todos entramos nesta páxina porque nos gusta e nos dá a gana. A quen non lle interese que entre no MARCA ou no PLAYBOY.

Anonimo ha detto...

Si les digo la verdad, yo estoy cansado, muy cansado. No acabo de entender lo que ocurre con el gallego. (Lo que ocurre con los gallegos lo voy entendiendo mal que bien). Me saltan todos los resortes numismáticos cuando, en pleno siglo XXI -yo no creo que dure el primer tercio, yo, ¿eh?, no el siglo- tengo que "pasar o ferro" en vez de planchar. Pasar o ferro, ¡válgame Dios!

Aunque esto no venga al caso, ya que es algo que me afecta solo a mí, por razones al parecer genéticas, tendré que ir apartándome de los ordenadores porque mi vista se resiente. Y, como además ando sumido en una sequía intelectual que solo me permite leer y leer, salto de un libro a otro y, también, de un blog a otro.

Y les juro que es acojonante. Me duele la papiroflexia inconsumada y echo de menos los bocadillos de queso con anchoas envueltos con papel de periódico. Había un bar -no sé si seguirá habiéndolo- en el Barrio de Corea, en Vigo, feudo dantesco de las clases pasivas, en el que daban unos bocadillos de alquicres en conserva que estaban buenísimos.

Ayer, cuando escribí el post que inicia este hilo, venía de hacer una razzia por dos o tres bares de los alrededores de mi centro de trabajo -es un decir-, consistente en libar, de dos en dos, unos vinos autóctonos -mencías, se entiende- a hora inadecuada e, incluso, inconveniente, pues no parece muy digno regresar, después de hora y media de etílico asueto, al puesto de trabajo exhalando (¿se escribe con hache intercalada?) un aliento vergonzante.

Algunos creen que soy un alcohólico y yo también. Lo que no soy es un putero y nadie lo cree y yo tampoco. Soy heterosexual porque no fui amigo de Sócrates. Cuando estudié con los jesuitas en la facultad San Francisco de Borja de San Cugat del Vallés, volvía loco al reverendo don Ramón Vals Plana, experto en Hegel, que nos hacía leer los Diálogos de Platón en los que todas las alusiones a la perturbación o excitación sexual que yo encontraba venían indefectiblemente provocadas por la visión de lindos efebos y no de tías macizas. A mí aquello no me cuadraba y al metafísico cátedro hegeliano lo llevaban los demonios ante mi zopenquería. Hoy, cuando ya tengo la edad que más o menos tendría Sócrates cuando lo conocí, la cosa me viene importando un huevo. (Pongo lo de huevo para seguir en territorio apache).

A mí el señor Arumes me cae bien, aunque tengo la impresión de que yo a él no. Y sufro mucho por ello. Yo quiero caerle bien a todo el mundo. Es un trauma que arrastro desde que la monjita que me enseñó a leer y hacia la que yo, pese a mi tierna edad, sentía una atracción morbosa y probablemente extemporánea, me arreó un perro hostión porque no guardé demasiada compostura en el semicorro que formaba para dar la lección. Y claro, si te pega una monja, que llevaba un calavera de pasta colgada a un lado de su hábito y unas tijeras, -era lo que había- y que exhalaba, ella también, un poderoso calor desde debajo de las sayas y te enredaba entre ellas para hablarte quedito al oído y dejarte sofronizado con el cálido agarimo de su pubis y la dulce presión de sus muslos, pues como que no.

Así que la petulancia se me cae. Se me queda ahí puesta, sin saber muy bien por qué. Y la monja ya murió y los pubis y los muslos que ahora me agariman están santificados por el sacramento espurio -en mi caso- o llenos de la inmundicia -¡Dios mío!- de la infidelidad. Aunque yo, como Diego Rivera, podré ser infiel, pero nunca desleal. Y así vamos.

Anonimo ha detto...

Aínda queda moito reprimido anónimo, vexo.Debe ser cousa da idade e da educación...

detective crepuscular ha detto...

Pois eu, don Arumes, despois das tres décadas en nada prodixiosas que levo disfrutando do Sant Jordi libresco e rosáceo (ou rosaliano) por estas terras que o azar puxo no meu camiño, e do que Vargas Llosa, entre outros, ten escrito algún artigo brillante, este foi o primeiro ano que me pillou descolocalizado. Unha viaxe ao povo alonxoume de tan magnífica data celebratoria. Así e todo, cumprín como está mandado, relixiosamente, canónicamente, libro-rosalianamente, letraferidamente, e a libraría AIRA DAS LETRAS pode dar fe da miña entrega entusiasta ao mundo de papel que algúns teiman en enterrar por adiantado.

"A mi el señor Arumes me cae bien, aunque tengo la impresión de que yo a él no" (Anónimo que me precede e que vai ti saber quen é). Señor Anónimo, sexa bon e non se poña así, que don Arumes é un bon tipo, ou iso me parece a min, e quérenos a todos por igual e todos lle caemos ben e está encantado con que lle veñamos facer unha visita a ver que conta e que o que conta sempre ten interese e paga a pena e que é todo comprensión e tolerancia e... E agradezámoslle a el e aos que aínda teñen a ousadía blogueira de resistiren a voraxe destes tempos imposíbeis e ciberneurasténicos.

Anonimo ha detto...

"La muerte no es solo penosa; sucede y a mí se me hace incomprensible que suceda; quizá porque es también incomprensible ese otro accidente que consiste en vivir: ir de la inexistencia a la inexistencia. Un viaje que, finalmente, muestra su escaso sentido: no nos lleva a ninguna parte.
No nos lleva a ninguna parte y está poblado por sufrimientos y horrores, bien lo sabemos, pero, hay que reconocerlo, simultáneamente, es proveedor de causas que nos ayudan a permanecer en la extrañeza y el sufrimiento: el amor, la amistad, la intensidad que nos procura la belleza terrestre, la que advertimos en la figura y el talante de algunos vivientes y la que se nos muestra en las creaciones estéticas."(Antonio Gamoneda, El País, hoy)

Me ha causado una honda impresión este suelto de Antonio Gamoneda sobre la muerte de Rojas. ¿El oxímoron? ¿En eso consiste la vida, en un oxímoron? Yo no lo sé, la verdad. Yo no sé nada de nada. Por eso escribo relatos, porque en ellos puedo inventármelo todo. Pero lo que de verdad me gustaría es escribir ensayos. Ser un filósofo. Pero, ya lo he dicho, no sé nada de nada. O lo que sé pertenece a otros.

A mí las tautologías no me molestan, aunque supongo que deberíamos evitarlas. Señor Anónimo, es lógico que todos los reprimidos sean anónimos. Nadie va por el mundo declarándose un reprimido. Yo soy un místico reprimido. Creo que nací para eso: para la fusión amorosísima con Dios, pero no puedo fundirme con quien no existe. Para mí. He aquí, pues, que la jodimos. ¿Por qué mis ansias místicas han de resolverse en una permanente noche oscura del alma? ¿A qué es bonito?

Me perdonarán que escriba en castellano. Me ha dado por ahí. Creo que estoy pasando una crisis de identidad. Sé quien soy, pero no sé qué soy. Yo nunca experimenté pulsiones zoofílicas, ¿qué le vamos a hacer?, y no creo que por ello deba considerárseme un reprimido. Si bien es verdad que, conociendo a la madre de alguno de mis amigos, no me importaría nada ser yo su hijo, padecer un enorme complejo de Edipo y llegar al incesto, si a mano viene. Pero, claro, con la madre de otro uno no puede padecer complejo de Edipo. Y esto no es una tautología. Esto es, es y se acabó. A mí Sócrates no me provocó ningún deseo, y la monja creo que tampoco, pero los arrumacos púbico/muslámicos anteriormente descrito fueron tal cual y su calor también. Tal vez ella no era consciente del calor que emanaba. En una ocasión una señora de espeteira generosa, me la echó por encima de la espalda para coger una grapadora y casi me quema. Ardía, la tía, lo juro. ¿Y soy por ello un reprimido? En tal caso seré una víctima de aplastamiento. Si quería la grapadora no tenía más que pedírmela. ¡Coño, es que...!

Pero tenga en cuenta, señor Anónimo, que en los libros que yo leía cuando era joven, se decía que en las películas de Fred Astaire y Ginge Rogers se realizaba el acto sexual en los bailes. ¡Toma ya! Y también leí que Karl Malden -¡qué actor, Dios!- efectúa toda una castración cuando rompe la mano de disparar a Marlon Brando en El Rostro Impenetrable. Y así no se puede, amigo. Luego veías a la gente haciendo el amor con traje y corbata (él) y traje sastre, medias con costura, sombrerillo tipo casquete y zapatos de tacón (ellas) y después quedaban embarazadas sin que nunca les medrase la barriga y tenían un niño de año y medio, porque los bebés estaban prohibidos por el Sindicato de Actores. Y ahora, ¿qué hacemos? En pelota picada, haciendo vaivén, gimiendo, jadeando, gritando... Ahora no hay reprimidos, qué va a haber. Si hasta venden preservativos con sabores. Por algo será. Aunque a algunos se la comen con confitura de frambuesa. Lo leí en un libro, no es invención mía. Y en Sinuhé el Egipcio, ¡joder!, menudas filigranas hacía el tío con las sacerdotisas, sus pechos y el vino. Y yo era un niño cuando leí eso y entonces había que confesarlo.

Bueno, se acabó.

Manuel Ángel Candelas Colodrón ha detto...

Non sei se intervir ou deixar que flúa a conciencia desta maneira tan interesante. Cáseque o deixo correr.
E non me cae mal, amigo anónimo anónimo. Pero non me diga que estamos aquí para averiguar IPs do persoal. Por aí si que non. ;)))

Anonimo ha detto...

Che! Eu non dixen iso. simplemente constrataba que, tendo intervido xa noutras ocasións sen anonimato, é posible, a través da IP revelar a personalidade dun anónimo. Pero eu póñome anónimo porque me aburre escribir o meu nome. Nada máis. Alégrame saber que non lle caio mal. Moitas gra(z)cias.

Anonimo ha detto...

Mesmo parece que a sombra platónica daquel Calaza de Vieiros se nos presentou eiquí.

d.c. ha detto...

Pois si señor, eu tamén diría como o Anónimo anterior: Mesmo parece o espírito bradomínico do Cala(vera)za infiltrado nas liñas amigas ou inimigas, que iso tanto ten. Don Arumes, moito olliño co que fai, porque mire que como sexa o Calavera... E todo parece IPdicar que o é. Mesmo IParece.

Anonimo ha detto...

No le había visto, señor Detective Crepuscular. Perdone. Y no se preocupe. Yo soy bueno, hombre. ¿No ha visto que soy un místico paradójico? Don Víctor de la Concha es especialista en los místicos del siglo de oro -lo pongo con minúsculas porque quiero quitarle importancia, me jode, con perdón, que tan magna era esté protagonizada por una cuadrilla de pendejos, si se me permite, hi de puta-. Por cierto, en un viaje que hice a Madrid a finales del año pasado, unos estudiantes me pidieron que recitase un poema de Lope delante de su tumba mientras me grababan con un teléfono móvil. Era un soneto en el que se entablaba un diálogo entre Boscan y no sé quién más, ¿Garcilaso? No me acuerdo. Los chavales, unos mozalbetes, no debían andar muy finos, pues decían Bóscan, así, Bóscan. Claro, podía ser influencia anglosajona, como hoy todo el mundo estudia inglés. Pero el puto soneto estaba en una letra diminuta y yo no conseguía leerla, así que me lo inventé e hice unas rimas ripiosas y fulleras que dejaron muy satisfechos a aquellos chicos que, por las pintas, eran de colegio de pago. Que les den. A un tío que lleva gafas no se le pone un soneto en tipo 9. Pues, como iba diciendo, don Víctor de la Concha cabreaba mucho a Domingo Indurain o al menos eso es lo que cabe deducir del prólogo de su edición de las obras de San Juan de la Cruz. Parece ser -es, pues don Domingo, que en gloria esté, aportaba largas citas de don Víctor- que el señor de la Concha sostiene que si no se es creyente no se puede entender nada de lo que Juan de Yepes vierte en su exquisita, bucólica -a veces- y profundamente erótica versificación. En una boda de una hija de un amigo mío, me pidieron que recitase el Cántico Espiritual. Entero. Joder. El cura se negó en redondo. Dijo: ¡Cómo vamos a leer esas porquerías durante la Santa Misa! Pero mi amigo que es un benefactor de la parroquia -hay que ver que amigos puede tener uno, porque aunque seas un místico paradójico no deberías relacionarte con benefactores parroquiales- impuso su autoridad crematística y yo recité el largo poema. Y para fastidiar, puse todo el énfasis en las estrofas más así. Pero luego los abuelos de la niña y un tío que debía ser un kiko, creo, armaron un cristo del copón. Y todo porque tengo la voz ronca y les gusta mucho como suenan los versos dichos por ella.

Y también quiero pedir disculpas al Anónimo muy poco anónimo. También él se dirigió a mí cariñosamente y yo lo ignoré involuntariamente. Es posible que sea quien yo pienso. En ese caso, tanto él como yo somos un desastre. Deberíamos estar trabajando en nuestras cosas y no vaciando -yo- los adentros en este hospitalario lugar. Pero es que yo necesito hablar y no encuentro con quien. Mi mujer, que es una santa, me ha pedido que por favor no la abrume más -llevamos 42 años juntos-, que le hable de cosas livianas y no de misticismos paradójicos. Y de vez en cuando me cabreo muchísimo con Mourinho para desintoxicar, lo insulto, lo denosto -¿o lo denuesto?-, y ella me mira con una expresión muy rara, como si no se lo creyera. Y la verdad es que a mí me gusta hablar mal de Mourinho.

(Yo seguiré con el castellano hasta que introduzcan en el diccionario la voz PLANCHA con el valor de PLANCHA. Mirad lo que pone en la entrada PRANCHA: OBS (que debe ser observación) O aparello electrodoméstico que por efecto da calor serve para quita-las engurras da roupa denomínase ferro (tes que pasar o ferro ó traxe)

Así no se puede, señores, no se puede. Esto es culpa de Feijóo, sin duda.

Anonimo ha detto...

¡Coño! Si cada vez que escribo un post se me cuelan otros dos, no doy a basto. Un poco de orden, señores.

Juro que no soy ese que decís. Ni de cerca. (Bradomínico no puedo ser, pues él se decía feo, católico y sentimental y de esos tres atributos a mí solo me cuadra uno: sentimental)

detective crepuscular ha detto...

Señor Anónimo, quenqueira que sexa vostede, eu tamén veño por aquí ás veces para descarregar ardencias íntimas ou "vaciar los adentros en este hospitalario lugar". E tamén para falar mal das arrogancias histriónicas e das marrullerías sen nome do miserábel Mourinho. Si, si, miserábel, é o mínimo que se lle pode chamar. Se don Arumes caíse na trampa ou entrase ao farrapo de abrir un foro sobre ese que o ano pasado adestraba en Italia, prométolle que as miñas mensaxes non terían cabida nel por irrespeitosas. E como xa todos os que andamos por aquí levamos mais ou menos 42 anos coa muller da nosa vida (jeje) e estamos ou deberíamos estar fartos de tanto Mourinho/Florentinho/Aznarinho/Rajoycinho/Rouquinho/Aguirrecoléricadedios e demais nh e cóleras e cavernas de diosescristo, eu polo menos aínda me emociono (e perdoe a tenrura ideolóxica e a emoción fácil) cuando leo cousas como estas: LLUÍS LLACH LIDERA UN MANIFEST D´ARTISTES DE SUPORT A LA CONFERÈNCIA NACIONAL PER L´ESTAT PROPI, onde se poden ler cousas como estas: "només és possible racionalment d´escollir entre la independència o la desaparició com a nació". Xa sei que estas cousas a vostede lle soarán estrañas e lle parecerán badocadas propias de nacionalistas trasnoitados, pero é que estou tan farto tan farto tan farto das cavernas españolistas que branden o talonario como única identidade, insultan a diario as canteiras que traballan un esquema diferente do que propón o mercenarismo florentino e que fan da copa do rei un triunfo da NACIÓN ESPAÑOLA (a única que se pode escreber con maiúsculas), que me agarro a calquer cravo ardendo para proclamar o meu cansazo e fartura. E xa é mui tarde para seguir.

Manuel Ángel Candelas Colodrón ha detto...

Onte non puiden escribir que me estaba prestando moito este post. Pois agora o digo. Antes de que Messi enterre o mouriñismo de faca e tacos esta noite.

Anonimo ha detto...

Pobre sicópata o anónimo reprimido e vello de carallo polas cousas das que fala. Pelis en branco e negro e clases pasivas... Puf alcanfor puro.
Señor anónimo reprimido e sesentón hoxe en día haille moitos sitios de pago onde vostede pode deixar de reprimirse e libera-la súa tensión... boa noite..

Anonimo ha detto...

Amo a Raquel.

Anonimo ha detto...

Verán, unha vez publiquei un conto nun xornal local no que contaba as cabronadas que un personaxe -de ficción, naturalmente- lles inflixía aos seus compañeiros de pensión, en Compostela. Ían desde limparlles os petos con cartas marcadas, ata delatalos á policía polas súas actividades clandestinas. Andemais estaba enleado coa patrona é sacáballe a pensión gratis. Utilicei a primeira persoa para escribir este relato que titulei, con moita petulancia, Fortuna audaces metuit. Ben, a miña enorme sorpresa foi que moitos dos meus lectores tomaron a cousa ao pé da letra e adxudicáronme a min toda a ruindade do meu personaxe.

Ese anónimo que me chama psicópata, reprimido e vello de carallo, para logo invitarme a ir de putas para desafogar, ven sendo a caste de Anónimos sucios, aleivosos e covardes, cuxo anonimato non ten xustificación. Cando se insulta hai que dar a cara. Pero, coitado, non entendeu nada. Que continúe cazando biosbardos.

Meu querido Detective Crepuscular, dígame, ¿por que pensa que "esas cousas a min me parecerán argalladas de nacionalistas trasnoitados e non sei que máis"? ¿De onde o saca?

Eu non son nacionalista. Houbo un tempo no que crin que o era. Pero hoxe sei que non o son. Pero a frase de Lluís Llach paréceme impecable, ademais de absolutamente lexítima. Eu deixei de fumar pero xamais fixen campaña para que ningún outro deixase o tabaco. Eu non son nacionalista, pero non vou negar a ninguén o seu dereito a selo. Naturalmente, haberá que saber de qué nacionalismo falamos. O nacionalismo de Aznar, por exemplo, non me parece lexítimo. Ou si, pero non penso compartilo.

Por outra parte, vostede, señor Detective, sabe moi ben quen son eu. En certa ocasión estableceu as coordenadas exactas -ata o número da casa, que no Concello téñenno mal- dun dos meus espazos vitais fundamentais. Déume unha sorpresa grande, xúrollo, porque non me fago nin unha mínima idea de quen poda ser vostede. Pero, como bo "huelebraguetas", como chaman aos do seu gremio en determinados argots, así debe ser. Vostede sabe e eu non. Penso que o meu anonimato, que é puramente funcional, non é tal. Penso que pode saberse con claridade quen veño sendo. Créanme que non intento agocharme. E, como xa fixen noutras ocasións e noutros foros, cando as miñas palabras trocábanse graves, serias de mais ou comprometidas, sempre asinaba co meu nome e dous apelidos. Non teño por costume ensconderme.

Onte, a iso das dúas e media ou por aí, escribín un post dedicado a vostede, señor Detective, pero logo non sei que fixen que desapareceu. Laméntoo, era máis festivo e menos "espeso" ca este. Outras ocasións haberá.
Polo momento, Mourinho xa deu a medida de si mesmo. É sinxelamente desprezable. Mais eu non quixera perder o tempo falando de Mourinho. Vémonos, amigo/os. O anónimo non tan anónimo como dixo o outro anónimo non tan anónimo.
Alterius non sit qui suus esse potest.

detective crepuscular ha detto...

Agora caio, vostede, señor Anónimo, ven sendo aquel que no blog AS UVAS NA SOLAINA firmaba con seu nome e apelidos e que nalgún momento chegou a firmar, xa sei que sen mala fe, como DETECTIVE DO CREPÚSCULO ou algo así e que eu lle recriminei cariñosamente alegándolle que ese alcume xa tiña e ten dono e que aquí estou eu para defendelo e representalo decorosamente. "Vostede, señor Detective, sabe moi ben quen son eu...", afirma na última mensaxe. Home, tanto como moi ben... Por esquecer xa me esquecín do seu nome e apelidos e ver nunca o vin en persoa, aínda que me podo facer unha idea e chegar a adiviñalo. E mire que como detective son un desastre: cego, torpe, apático, indolente, nada "cheirabraguetas" e incapaz de saber quen se esconde detrás de Raquel, esa a quen alude a mensaxe que precede á última de vostede e que foi todo un personaxe naqueles tempos tolos de ARROUTADAS. Quen serían o/a ou os/as que facían de RAQUEL E LEONCIO, así como de tantos outros? Fíxese se son inútil como detective, que a única vez que exercín de tal foi no seu caso, o cual non tivo moito mérito pois o nome e apelidos eran de dominio público e un dos seus "espazos vitais fundamentais", dos que falaba sen parar nas suas mensaxes (designémolo coa inicial propia: B.), tamén o é para min polo menos durante un día de cada verao. Dase a circunstancia que a nai da miña muller é de G. (a 4 km de B.) e ten familiares en B. No verao acostumamos pasar uns días en G. e, normalmente, un día baixamos a B. pasando antes por Rábade (hai que darlle algunha pista aos curiosos), onde compramos unhas flores, collemos logo pola estrada de abaixo, a que leva a A Coruña, imos ao cemiterio de B. a pousarllas a unha prima da miña muller morta hai moitos anos en acidente de estrada e a outros familiares mortos, e logo baixamos do cemiterio á casa dos familiares da miña muller, e pasamos por diante da sua "dacha" auctóctona. O verao pasado virei os ollos e vino ou imaxineino a vostede de lonxe metido en faena crematoria (enténdade churrascada ou semellante) e fíxese se son discreto que non parei a presentarme e saudalo. O que non quita que este verao... Só lle pido que aparte do material auctóctono para manducar e libar do seu agrado e dos seus, teña unhas botellas de cava, que eu este ano co carallo do Mourinho vou de cava en cava e xa non me afago a estar sen el. Xa ve, a única vez que exercín de detective. Tiñan que expulsarme do corpo de detectives por tanta inoperancia e inutilidade. Aínda que ben pensado, case mellor que non cheguemos a coñecernos nunca porque eu sonlle mui simple e danme medo as persoas que fan citas en latín e... Non quero decepcionalo, señor Anónimo.

Manuel Ángel Candelas Colodrón ha detto...

Grandiosos comentarios. Só falta que se desvelen eiquí as identidades daqueles seudónimos (ou non) do tempo de arroutadas. Un servizo á cultura galega.

Anonimo ha detto...

Raquel=Leoncio

Anonimo ha detto...

En lembranza de Calaza, que en paz descanse,velaí unha mostra da súa peculiar poética:

¿DAN BESOS DE TORNILLO LAS PUTAS?

Esta interesante cuestión me planteaba el amigo Bernal el otro día. A mí sí, Jordi. Le explicaré porqué. Tengo a gala ir de putas bien follado. Puede parecer una contradicción, pero no lo es. No las necesito para eso, ando más que sobrado, sino para sentir su afecto y tremenda humanidad, de lo cual carecen en general las no-profesionales. Es fundamental además elegir tú a la puta y no al revés. Para conseguirlo las urgencias son malas consejeras. No debes elegir nunca a la más guapa, ni a la que tenga las tetas más gordas, ni a la que parezca más viciosa. Hay que decantarse por la más tímida y cariñosa, la que veas más desvalida. Si sigue estas sencillas consejas, conseguirá que le dé unos morreos inolvidables. Para besar bien hay que ser puta, eso es elemental. Reconozco que también ayuda mi aspecto de galán maduro y sobreprotector, siempre vestido además con primeras firmas. Y no se olvide de los complementos. Las putas están obsesionadas con los relojes caros (póngase un Panerai) o con las corbatas de Hermés, pongamos por caso. Se fijan bastante en los zapatos y, claro está, en la ropa interior y el olor corporal. A mí no me dejan nunca que me asee la cosa, para que no se te quite el olor a "Solo" de Loewe, me dicen.

Ya me contará como le va. Es más fácil de lo que parece, sale un poco caro, eso sí.

Anonimo ha detto...

Precisamente, meu querido Detective, acabo de chegar de B(egonte) -disimule- e xa me gustaría a min que me aportase detalles sobre o horrible crime acontecido aló polos tempos da guerra civil, seique, en G(aibor), -continúe disimulando-, onde apareceu un home esfolado na gavea da estrada de Vilalba. Se a súa curmá falecida é T, a filla de L. y J., daquela, amigo, crea que nos une algo máis ca a simple coincidencia nun blogue. E non se preocupe polas citas en latín. Teño memorizadas catro ou cinco e cando non, búscoas nun listado delas que hai nun libro de 2º de BUP publicado ¡pola Xunta de Galicia!. Precisamente é en B. onde máis levo aprendido da vida. Eu creo na sabedoría popular. ¡Se eu lle contara a conversa que tiven con Antonio de Bernaldo, seguro que o coñece, respecto dos vellos camiños e dos labores compartidos...! ¡Que grande amargura se lles vai pintando nas facianas aos vellos que van alcanzando as grandes verdades cando xa enfrontan a súa inevitable finitude! Sinto un fondo respecto polas persoas sinxelas. (¿Quere que lle faga unha confesión? Verá, en certa ocasión tiven que manter unha longa serie de artigos en clave "culta". O taco de mesa que publica a editorial xesuítica Mensajero del Corazón de Jesús, que debe ser o máis vendido, trae unha cita cada día. Un filón. Eu quedaba como Deus citando sen parar aos grandes pensadores de todos os tempos. Xa ve. Creo que o famoso doutor Johnson ten un estudo sobre os impostores...)

Non se prive. Cava non sei se haberá, aínda que eu lle son moi amante del. Cando podo métome un Juvé y Camps, reserva da familia. Pero hai outros, pero búscase e ponse a enfriar no pozo que é onde mellor enfrían os viños. Seguro que cando me viu non andaba churrascando. Non lle son moi amigo do churrasco. Estaría gobernando o forno para facer pan e a seguir un asado -año, pito, lacón...- Non se prive. Élle unha boa fonda, a miña casa. Saúdos, amigo. Isto xa son máis que palabras. Saúdos.