ALAKRANADA

A inminencia das eleccións xerais (quedan dous anos de lexislatura, pero eran inminentes hai xa un par de anos) fai que Rajoy despregue hoxe toda a carga parlamentaria contra todo o que cheire a alakranada, nun mix completito de reprobacións, comparecencias, demisións, asunción de responsabilidades e para todo o que se moveu estes días: defensa, xustiza, interior, pesca, exteriores, vicepresidenta, presidente. O que sexa con tal de que non escapen con vida política os culpables de toda a desventura. É moi probable que o goberno o puido ter feito mellor (un amigo hoxe se preguntaba como non eran capaces de ir alí e pegarlle uns bombazos a todo canto pirata aparecera á vista, coa aplicación da chiclosa razón de estado, e iso que eu o teño por persoa medianamente prudente). Se cadra ata moito mellor puido facelo e é obriga implacable para a oposición solicitar canta explicación se deba á opinión pública sobre o ocorrido. 

Pero non debería Rajoy mostrarse tan apresurado e menos tan imprudente en tamaña solicitude. Debería mostrar a elegancia de agardar a que o episodio repouse da súa balbordada indecencia. A cohorte infinita de opinadores e falabaratos ten agora un tempo precioso para alardear de coñecementos sobre o universo bucaneiro (tomados en lectura apresurada de Stevenson), sobre as competencias da audiencia nacional (mal aprendidas tras un par de grolos de patxarán co leguleio de cabeceira), sobre o protagonismo entre soberbio, vaidoso e mesmo luxurioso de Garzón (zazabetado coas formuliñas que ensinan nas escolas de xornalismo copero ou mundano), sobre a torpeza natural da ministra de defensa (presentada coa displicencia esperada do que mira a realidade nacional entre croquetas de Casa Manolo na rúa Jovellanos), sobre a inutilidade manifesta do ministro Moratinos (de seu, por suposto, suliñada mesmo con algunha alusión ao seu apelido, nesa enésima variedade de vituperio contra a moraima que tanto se estila), sobre a petulancia dunha vicepresidenta que mesmo vai a Arxentina en periodo de crise ou sobre a arrogancia, presidencialismo e, por que non dicilo, chulería dun presidente desaparecido no combate durante 41 días coas súas correspondientes noites. 

Estes días son perfectos para lembrar a preparación linfática de todo canto escribidor pulula por este país. Non faltará o que lle bote a culpa, non sei con qué orde, aos piratas por ser piratas, ás axencias de Londres por axenciarse dos cartos, ás millas costeiras por ser costeiras ou á lexislación internacional non por ser internacional senón por ser lexislación e ter que ser cumprida. Outros sinalarán aos mariñeiros (con cautela, non vaia ser que perdan clientela ou certa mirada cómplice en según que sitios) como supostos bandidos ou aos armadores como sospeitosos habituais, mentres na beirarrúa oposta haberá quen presente mocións en Bermeo ou onde cadre para alcumar rúas ou polideportivos cos nomes dos que hoxe mesmo aparecen siareados como os heroes do alakrana, nunha multiplicación por 36 de Eloy Gonzalo. Todos estarán estes días entretidos en atoparen novas culpabilidades nun carrusel eterno de bisturís decididamente ferruñentos.

É golosa a perspectiva de aproveitar a ocasión dunha enésima crise no exterior, principal causa de debilidade gubernamental na historia do último século, pero Rajoy debería agardar un chisco. Non moito, claro está, porque as explicacións deben pedirse sen demora, pero que non presente tales requisitorias amoreadas sen xeito e no medio dunha insoportable berrea de xente sedenta de sangue, máis preocupada en non parecer miñaxoia nestas circunstancias de furor patriótico que en ser riguroso na súa exposición de motivos. 

Nunca estivo a opinión pública tan necesitada de intelixencia, sentido común e prudencia política e nunca tan sobrada de escrotos e excrecencias.