A ARTE DE VOAR NUNHA CONFERENCIA

Levo escoitadas moitas conferencias, charlas, mesas redondas na miña vida. Máis ca suficientes para concluir que na meirande parte dos casos (un 80% máis ou menos) o tempo empregado resultou impertinente a case todos os efectos, escusada a parte afectiva ou fetichista de ver a unha persoa que coñecías da escrita o da fama empoleirada nun teatriño. Tal conclusión exerce ás veces de prexuízo na actualidade e debo recoñecer que acudo a poucos actos coa esperanza de divertirme (se aprendo tamén pois benvida a casualidade). 

Pero onte asistín a ese momento único e irrepetible que de cando en vez se produce cando unha persoa fala a un auditorio. E ademáis co engadido da sorpresa, xa que ignoraba ata o momento en que levaba vinte minutos de conferencia (cheguei tarde á presentación) de quen se trataba en puridade. 

Na súa primeira parte da intervención amosou pequenas pezas do seu labor fotográfico e algunhas colaboracións (excelentes) con distintos debuxantes do cómic, de variada pero impecable factura. A charla tomou un xiro inesperado cando comezou a falar da súa última obra. Ao comentar que era unha obra especial na que contaba a vida do seu pai, advertín que eso me era coñecido. Contou cun estilo magnífico os principais detalles da vida axitada e complexa do seu pai anarquista ata chegar ao intre exacto en que recoñecín de forma definitiva de quen se trataba. 

Ata ese momento era un tipo simpático, entrañable, acollente, palabras que non din gran cousa en termos xerais, pero que nos ambientes universitarios son un eloxio desmedido, habida conta do nivel especial de engolamento e soberbia que abunda. A noite anterior saíramos a tomar unhas copas con el e amosou unha conversa divertida e intelixente, sempre cariñosa e afable. Pero no momento en que comezou a contar como foi elaborando a novela gráfica que presentaba, a súa bonhomía cobrou gravidade (involuntaria pero afortunadamente) e a sala entrou nun silencio estraño, sobrecollida pola magnitude do relato e pola forza emotiva das imaxes que ía proxectando na pantalla. Algún aceno furtivo de contención dos sentimentos aumentaba a emoción do momento, mentres a excelencia dos textos que lía e dos debuxos que acompañaban á narración impedían o abandono á posible traición dos afectos. Pouco a pouco a conferencia convertiuse nunha das experiencias máis extraordinarias que teña vista. Así llo fixen saber publicamente ao gran Antonio Altarriba, quen, desde o esceario, creo, estaba asimilando aos poucos o exercicio insólito que remataba de facer. En efecto, cando me acerquei a falar con el despois da charla, confesoume que era a primeira vez que falaba de algo tan íntimo en público e que estaba abraiado polo resultado. O sorriso con que conversa agochaba a duras penas a amargura e fascinación do relato.

O libro en cuestión, a obra mestra da que falou, é El arte de volar. O debuxante é o famoso Kim e a historia é a tremenda e fascinante historia de Antonio Altarriba pai, cuxo final dá comezo ao libro e constitúe o cerne completo da súa narración. Non comento nada máis: deixo a outros ese afán. O certo é que onte coñecín a un home extraordinario que veu falar doutra cousa e rematou presentando un libro excepcional, probablemente un dos mellores libros que eu lín nos últimos tempos: eso si: unha novela gráfica, pero unha obra clásica do cómic en español.