DE BURROS E PAVOS

Un dos servidumes da vida académica é aturar. Ía poñer un complemento directo, pero mellor deixalo así. Aturar, así sen máis. Xa falei aquí do ghichiño que se empeña en desmentir as súas bondades no estrado co seu estrume nas distancias curtas. Entre os creadores esa especie abunda, así como entre as xentes que se dedican a disciplinas de escasa entidade que, por suposto, non mencionarei. Eses charráns (esa espléndida palabra que miña nai usa con especial pericia) venden fume extraido do fume; adoptan, por non seren descubertos, unha pose entre divine e displicente; soltan, con sentencias fabricadas co tempo e afiadas polo costume, unha panoplia de lugares comúns con ínfulas sacramentais. Padecen, aínda hoxe, cando certas verdades xa racanean, de soberbia petulancia, coa práctica dun esnobismo de todo a cen consistente en iren celebrando toda cousa bizarra que todo quisque, salvo el , ignora. Teño que confesar que había tempo que non vía exemplares desta caste, pero onte topei cun par deles que competían sobre cal dos dous dicía a pedantería máis insólita. Por un momento, crin ver miles de ollos entrelazados nunha única cola dun par de pavos ben reais.