A Italia do interior (e, cando digo interior, apenas digo a dez kilómetros do mar) en ferragosto é un país desprovisto de italianos en idade activa. Nas fermosas vilas de Toscana só quedan velliños e velliñas que saen a facer a compra antes das dez e media da mañán (pomodori oblunghi, pesche, pecorino, pane) e volven saír á fresca, coas súas cadeiras, á porta da súa casa a parolar ata case a medianoite. O resto, desaparecido, pode ser atopado en atascos interminabeis nas localidades balnearias (desculpas polo italianismo), nas ringleiras de tumbonas (a seis euros ou máis diarios), perfectamente aliñadas diante dun mar calmo e algo pastoso cerca da area (limpo e marabilloso nos escollos, só transitados por miles de iates), nas colas dos chiringuitos praieiros agardando pola pizzetta ou polo panino de prezos estratosféricos, nas rúas atestadas de xente bronceadísima e hipermegamaqueada (guapísimos algúns, despampanantes sempre) ou nos bares onde toman millóns de spritzes cos novidosos snacks a un lado da barra que poden coller a volontè, sempre cheísimos.
Sempre convén achegarse alomenos un día a estes lugares para poder dicir que estiveches en Italia, porque o resto, ese país case destinado a vellos/as, turistas e cociñeiros de comida tranquila, é un paradiso que os italianos mesmo desaproveitan cunha inconsciencia digna, no que a min toca, de todo eloxio.
Nessun commento:
Posta un commento