ROMA-AREZZO CON PASOLINI

Do libro Il fasciocomunista de Antonio Pennacchi, do que tentarei facer recensión, traduzo este pasaxe curioso.

Unha tarde, cando iamos para Milán, á entrada da autopista, na circunvalación de Roma, parounos un Mini. Non lembro se era un Mini Minor ou un Mini Cooper, pero era verde, isto si que o lembro. Parou lonxe, co chío dos freos, porque viña rápido. Deu marcha atrás para chegar onda nós e isto era bastante inusual, xa que normalmente a xente paraba e basta, non viña recollerte, deixaba que ti correras onda eles. El viu onda nós e apenas baixou a xaneliña recoñecino. Era Pasolini. Levounos ata Arezzo. Lupo ía de diante e eu detrás. Antes falaramos de Teorema e saiu alí que eu non o entendera: eu non entendera que o anxo ao final se convertira no pai. Todos os outros si, pero o pai, non. "É certo que se convirte no pai", dicía Pasolini. "Pero como non o comprendes? É tan evidente", dicía o cretino de Lupo, que case me daban gañas de dicirlle "Ah si? E por que non mo dixeches cando saimos do cine? Non mo dixeches". E Pasolini: "Negáchelo: non o quixeches ver". E quería velo: o pai non, deus bendito, aquelo nin de coña podía ser o pai. Pero el era moi amable, xentil. Quería que lle falasemos de ti, pero eu non era quen. Preguntábanos que facíamos, as nosas historias. Estabamos encantados. Agardabamos que dun momento a outro nos fixera propostas, porque os seus gustos eran ben coñecidos. Eu tiña mesmo curiosidade de ver como reaccionaría eu: el era Pasolini. A Poesía. A Cultura. Que máis podo dicir? Podíamos aceptar, se cadra mesmo Lupo; as outras veces de diante sentaba eu, pero desta meteume para atrás, el quería ir ao seu lado, de diante. Nun momento determinado comezamos a falar de política e Pasolini púxose como unha besta. Berraba con aquela voz aguda (cando berraba) que parecía a voz do meu tío Carlìn; semellaba un tipo violento coma el, parecía moito máis violento ca nós. Eu berraba forte e dicíalle de todo. Metíase con nós, co Movemento de estudantes: "Sodes curas, sodes fascistas roxos" e canto máis dicía máis me cabreaba, incluso con Lupo, que de cando en vez poñíase da súa parte: "Si, claro, verdadeiramente". El: "Fascistas roxos". Eu: "Cura será vostede", sempre máis forte. Eu pensaba, "Quen sabe onde vamos parar!" e non me gustaba nada porque el era a Cultura. "Pero, dame polo saco a cultura", dicía tamén para min, "Se busca lea, xa a atopou". Nun intre, quedou todo en silencio; estaríamos perto de Orvieto e despois de dous berridos simultáneos ninguén dixo nada. Seguimos un rato en silencio, cos faros na noite e o rumor do motor. Ofreceunos un cigarrillo. Sempre calados. Logo (faltaba pouco para a saída de Arezzo) parou botar gasolina. Pediu encher o depósito, pero tardou pouco: era unha escusa para parar. Pagou dez mil liras e o gasolineiro deulle a volta; debeu de meter unhas mil cincocentas ou mil seiscentas liras. Volveu coa volta na man e cando volveu á autopista deunos todo o resto, deullo a Lupo. Intentamos dicirlle "Pero que fai, deixe". Pero el quería nolo dar a toda costa. Agora case sorría e Lupo dixo, cando case chegabamos a Arezzo: "Algunha vez me gustaría ver esta Arezzo" e el, ao momento: "É fermosísima, tedes que vela á forza". Así chegamos a Arezzo. Eu non estaba moi convencido porque lembraba sempre aquelas oito horas e media e aquel lugar de merda especificado sobre o cartel, pero dixen: "Vale". Pasolini, os cartos, podía dicir que non? Chegados a Arezzo deixounos na rúa e despediuse de nós moi amable, xentil, con afecto, como se nada sucedera. (pp. 289-291, Piccola Biblioteca Oscar Mondadori, 2003)