As viaxes a Porriño a arranxar o coche son un baño de realidade brutal. Non vou contar hoxe as miñas peripecias, pero sigo abraiado coa escandalosa contorna do Hospital Meixoeiro. O hospital pode presumir das máis avanzadas técnicas médicas e dos medios máis idóneos para o cuidado dos doentes. Non o sei, porque afortunadamente nunca tiven que ir alí nin siquera de visita. Pero os arredores do lugar son indignos, infames. Como o aparcamento do hospital é claramente insuficiente, os coches están aparcados en calquera sitio da estrada, incluidos pasos cebra ou intermedios das zonas máis amplas. Pero o verdadeiro espectáculo está nas fincas, ateigadas de coches sobre a lama, ou entre os arcolitos onde tamén parece haber choupanas feitas de caravanas vencidas. Un pulular incesante de gorrillas, que corren entre os coches, completa o panorama. A crise pon a cada vez máis xente na necesidade de aproveitar a obrigada concurrencia para gañar uns poucos cartos. Pero o que parece insólito é ese amoreamento de coches en calquer recuncho da natureza, esa marea de ferros colocados de calquera xeito por entre as sebes, esa sensación, en fin, de caos organizativo que impide e non facilita a normal actividade de asistir ao médico ou de visitar a uns familiares ou amigos. E a implícita constatación de que non hai ninguén nin minimamente interesado en rematar con esa situación. Virá outro hospital para Vigo, pero estou seguro de que toda aquela marabunta seguirá así per saecula saeculorum para vergonza dos seus visitantes.
Nota: foto de Patty Koxo. Desta vez titulada Bodegón.
1 commento:
Subindo cara ao Meixueiro cando non había hospital nin cousa que se lle parecese, peguieme unha hostia de moito cirallo contra o ángulo lateral esquerdo da caixa dun camión de carga de áridos. Eu subía e baixaba, diario diario, -xa sei que non é o mesmo, signore, pero a qué é bonito iso de "fino fino"- as curvas da estrada do Porriño.
Lembro que aquel día mercáralle ao Lito -un hosteleiro que tiña un enorme local, ambiguo pola fasquía, pero seguro nos produtos- un par de quilos de percebes. A miña muller e eu dimos boa conta deles con algún "condado" dos que se vendían daquela. Despois, subindo cara ao Meixueiro, ¡zas!, a hostia contra o cú -lateral- do camión.
Con aparcadoiro ou sen el, non me viría nada mal naquel momento un hospital por aquelas verdes e tortuosos paraxes.
Non fagana caso, nin vostede, don Arumes, nin ninguén. Só foi unha lembranza provocada polo topónimo.
Aos hospitais -dos que todos precisaremos algún día, agás saúde férrea ou morte súbita- que lles den polo cú. Con perdón.
A hostia foi boa. Houbo xuizo e todo. Eu saín gañador, pero, realmente, non gañei nada. O meu avogado era un pin-pin. Faloume de posibles indemnizacións a dous días vista do xuízo. Claro que eu non era o seu cliente. O cliente era a compañía de seguros. E eu era un rapaz inocente.
Posta un commento