Suben ao estrado. Traen da biblioteca o dvd e da casa o seu usb cos materiais que van empregar na exposición. Apago a luz para que se vexan as imaxes que reúnen. Veñen de Brest, de Leiden, de Verona, de Potsdam, de Katowice, de Durham. Nas súas bocas soan palabras para elas ata este ano mesmo totalmente descoñecidas. Pero as pronuncian cunha severidade e cunha calma e cunha claridade xuvenil que abraia pola súa sinxeleza. Recitan versos, explican asuntos complexos coa intelixencia dos seus anos. Eu, desde o fondo escoito case emocionado como van aprendendo esta lingua, estes costumes, cunha naturalidade sorprendente. E quedo suspenso mirando o reloxo, lembrando tantos outros, tantas outras sobre todo, que pasaron por ese mesmo espazo e tal vez anticipando o que serán cando volvan aos seus países, mentres unha alumna de Vigo, con acento de Montevideo, arrastra os yos dun soneto de Lope.
Mentres escoito a António Zambujo cantar unha especie de morna, esas memorias recentes parecen eternas.
Nota: puxen coladeira, seino, pero agora o amigo Xulio di que é morna. Teño dúbidas, pero el é o mestre.
Nessun commento:
Posta un commento