En 1910 naceron nas dúas puntas da diagonal peninsular Torrente e Miguel Hernández: Ferrol e Orihuela. Este ano comparten, logo, conmemoración. E por todo o alto de ministerios e sociedades culturais. Non sei se xuntas ou generalitates tamén andan polo medio. Dame que si, pero de forma desigual, intúo. Los mundos de Torrente anda de xira polas españas e Hernández ten homenaxe nos baixos da biblioteca dos recoletos, co nome atinado de La sombra vencida. Un falanxista cristián, intelectual de formación solidamente burguesa, trocado aos (moi) poucos en demócrata algo liberal a forza de viaxes e de pequenos encontros contra o réxime que axudou a aupar, fronte a un comunista de carné, criado entre mestres xesuitas, con nai analfabeta, poeta gongorino, republicano belixerante, condenado a morte, conmutada por outra morte máis silandeira pero igualmente executiva.
Entre ambos probablemente correra afecto, comunicación amistosa. A guerra fraterna (civís son todas) interpúxose (con vontade dunha parte que moveu o patio de armas: sempre) entre eles. Á volta dos anos, xa morto Hernández na cadea en marzo de 1942, con trinta e dous anos (escríboo con letras para que tardemos algo máis en percibir os feitos), Torrente sentirá algo parecido a un arrepentimento, a medio camiño (ou na propia meta) da mala conciencia. Na súa Literatura española contemporánea, o erudito ferrolán dirá de Miguel Hernández: "Hombre sincero, apasionado, tumultuoso acaso, pero auténtico", palabras eloxiosas, á altura aínda de 1961, acompañadas dun acaso que repetirá tantas veces como unha especie de xustificación dolosa.
Andan xuntos na memoria destes días para convidaren a relelos; as vidas, porén, de ambos reservan e activan o xuízo político e moral daqueles tempos. Os poemas de Hernández na cadea (e os informes dos censores ou a retórica da sentencia xudicial) son, en todo caso, demasiada proba de cargo para evitarmos o parangón que propicia esta efeméride.
2 commenti:
Pois xa sabes, amigo Arume, para celebrar perfectamente con música estes aniversarios de Hernández e Torrente, o mellor son, respectivamente, unhas cancións de Serrat e do Fary.
Saúdos.
ese don Gonzalo ¿non era aquel que procurando a causa da "actual crisis del mundo, y muy principalmente a la que, mucho mas de certa afecta a los españoles" (escribía en 1939)...dixo aquilo de "la perturbación europea empieza a ser visible con la revolución industrial inglesa de fines de siglo XVIII y con la revolución política francesa de la misma época...ai don Gonzalo que dificil meterlle o dente á sua sabia prosa con tan prosaicos discursos!
Posta un commento