Pasei menos de 24 horas en Madrid. Fun a unha reunión pola tarde e voltei ao día seguinte. Aproveitei para baixar ao metro, ver os catro novo rañaceos de perto (moito me gustaron), visitar a estación de Chamartín (agardo que un día destrocen todo aquilo), agardar por Rafaeliyo á entrada da Fundación Canal Ysabel II e abrazármonos durante un longo rato despois de varios anos sen vérmonos, tomar con el uns boqueróns en vinagre nunha tasca da praza de Castilla á saúde das nosas respectivas familias, sentir o ar quente da noite de Madrid mentres recolliamos o coche, ir buscar a Leli que viña de Almería de enterrar a unha amiga de infancia, baixar a M-30 abaixo coas xaneliñas abertas e ver as luces da cidade a toda presa, lembrar nese instante ao furacán Fifí, aquel adolescente que un día nos visitou e que morreu moi poucos anos despois dunha sobredose de heroina (probablemente a mesma que a súa nai ía mercar coa nai de Rafa polos baixos fundos de Madrid), ou a Nane, ou a Laura que viaxara connosco a aquel Londres de hai xa tantos anos coa calor abafante daquel xullo inesquecible, contemplar a praza das Ventas, pouco iluminada, recorrer Alcalá adiante e chegarmos a pe do hotel e despedírmonos cun aquel emocionado nos ollos de Leli recén chegada de enterrar á súa amiga de infancia de cáncer de anos, durmir esa noite, escoitar a treboada e despertar coa luz fugaz do lóstrego, deixar as maletas nese hotel aillado de Madrid, nunha paraxe inhóspita unha mañán de sábado, coller o metro en Suanzes, mirar, mirar, mirar, saír en Alonso Martín e seguir polas costanillas do barrio dos poetas, onde antes eran Huertas que aproveitaban a suave pendente deste poblachón manchego, pasar polo Prado para ver que as colas non están feitas para o inquieto, facer unha foto á Neptuno por comanda de don Xaime, subir Carrera de san Jerónimo para alcanzar de novo a praza de santa Ana, contar os restorantes galegos (mesmo aqueles con especialidade en callos á madrileña) ou de comida galega (mesmo aqueles rexentados por persoas de tez tropical) que hai pola rúa da Cruz, lamber os carteis con esas palabras fermosas do idioma español mollejas, gambas al ajillo, riñones al jerez, facer a jimkana da porta do sol, entrar en fnac e saír rápido, tomar uns churros no postigo de san Martín, chegar tarde ao convento das descalzas, ler a placa na sede berroqueña da Cajamadrid que lembra que alí estaba o palacio do Marqués de Villena, anfitrión da academia e principal artífice do Diccionario de Autoridades, subir á praza Maior por cheirar a calamares, visitar as covas dos meus familiares, dar un garbeiyo polo medio do mercado de san Miguel renovado exemplarmente onde se podían comer unhas huitres con champán (e lamentei eu a cutrería da pedra viguesa, a pesar do seu éxito indubidable), entrar na Mallorquina para refuxiarse da chuvia e quecer cun café na barra, antes de mergullarse no metro de Sol e mirar, mirar, mirar, e saír en Suanzes, voltar ao hotel, recoller a maleta, montar nun taxi e tomar o avión de volta e suspirar, suspirar, suspirar.
Vivín en Madrid un ano enteiro. Pasei semanas enteiras en casa do meu amigo Rafa, Moscatelar 34, en primavera, antes de nadal (naqueles días das lapas do Alcalá 20), en verán, en todo tempo do ano. Visitei Madrid moitísimas veces. Sempre marcho dela con feliz tristeza. Desta vez, non sei por qué, a nostalxia foi moito máis intensa.
Cheguei á conclusión, entre as turbulencias do avión que me traía a Vigo, de que moito amaba eu esa cidade, cun desacougo sentimental que hoxe non son quen de descifrar de todo.
10 commenti:
Será que Vigo (a cidade máis grande de Galicia) se lle quedou pequena a un inquedo como Vde.
Arume: o azul póde pasar pero o grana é un pouco máis oscuro.
Cánta razón ten, amigo. Así creo que está mellor, pero os programas para blogs non deixan facer calquera cousa.
Sobre o primeiro anónimo (que non sei se será o mesmo) direi que Vigo polo de agora é perfecta, pero teño que recoñecer que as cidades xigantescas, as metrópoles me encantan.
E, xaora, Visca el Barça.
Qué difícl de ler, pardiez. O ver a foto pense na rúa das Huertas, onde hai un restaurante cubano bo e barato (agora non lmebro o nome).
E voume, que teño que buscar un sitio onde ver o partido.
Suerte con su equipo, Arume; ahora mismo me pondré yo también a la labor de verlo, que mi hijo ha salido culé, como usted.
Su post, al que por cierto he tenido que marcar entero como si fuese a copiarlo, para que se pusiese en negativo, porque como lo ha dejado usted no veía un copón, me ha traído muchos recuerdos. Yo también soy un enamorado de Madrid, y sobre tdo de esa zona entre MArtin Alonso y Tirso de Molina... anda que no comí veces en un restaurante de la calle Huertas que había frente al edificio de "Pueblo", unos metros más arriba por la acera de enfrente.
Una cosa... ¿le gusta a usted la plaza que han hecho al final de Huertas, ya llegando a la estación de Atocha...? A la gente no suele gustarle, pero a mí sí... claro que hay que tener en cuenta que yo conocí la plaza de la estación con aquel espantoso escalextric que tenía. En comparación con aquella falta de estética cualquier cosa te puede parecer bonita.
Y allí está el Hotel Mediodía... lleno de recuerdos para la sra. Carrascus (cuando aún era srta.) y para mí... pero eso es otra historia.
¡Joder, que combinación de cores insoportable! :-P
¡Parabéns!
PD: Pero cambie as cores ou non volvemos...
Arume, compréndolle ben a súa saudade madrileña. Eu tamén a gozo-padézoa. Vintecinco anos da miña vida transcorreron en Madrid e deixaron pegada. Durante todo ese tempo fun un madrigalego (termo acuñado por Borobó), e aínda hoxe boto de menos o meu barrio do Retiro.
Se fixen este post foi en desagravio ás veces que empregamos a palabra Madrid con sentido pexorativo (non sei se en Sevilla, amigo Carrascus, tamén pasa o mesmo), cando resulta que non coñezo a ninguén (sempre hai excepcións, obviamente) que non teña unha relación de cariño ou de estima por esta cidade. Non chegan a esa intensidade súa, don Perfecto, pero creo que todos nos achegamos á (non) capital do (non ) Reino co desexo de desfrutar da súa hospitalidade proverbial e do seu sentido extravertido da existencia. E teño que recoñecer que dun tempo a esta parte coa chegada de tanta xente de fóra a cidade faiseme admirable. En fin: que moito me gusta.
Tampouco é allea á miña pretensión a superación de certos prexuízos políticos que están na mente de case todos. E, como era o día do meu Barça, parecían aínda máis elocuentes.
A zona de Huertas, amigo Bouzafría, é unha das miña preferidas. A rúa peatonalizada gañou moito, pero a elección do pavemento non é a mellor desde o meu punto de vista, aínda que as citas literarias que aparecen escritas no chan con letras cromadas ou douradas entreteñen ao turista.
Da praza que vostede di, amigo Carrascus, non sei se se refire concretamente á que queda na confluencia de Huertas con Moratín, onde hai unha terraza, ao lado do que era antes o diario Pueblo ou máis abaixo cara Atocha. A min esa zona gústame é moito. Alí, nestes bares e tamén cara Lavapiés, é onde creo eu está a cátedra da hostelería.
E dentro deses bares, se cadra, amigo Carrascus, refírese vostede ao grande bar La Dolores, cruce Lope de Vega coa rúa de Jesús de Medinaceli: un lugar célebre. Aínda que dez metros máis abaixo, xusto detrás do edificio do anterior diario do movemento, Pueblo, hai outro, El rábano, que ofrecen callos, amigo Perfecto, de categoría.
A estas horas da mañán xa me están dando ganas de baixar para Madrid a tomarlle algo.
Jejeje... en cuanto a la plaza, me refería a la que está más abajo, ya casi en Atocha.
Y de los bares, aunque en La Dolores he pasado muchos buenos ratos, ya que durante un tiempo solía ser el lugar al que acudíamos tras los conciertos que a veces íbamos a ver al antiguo palacio de los deportes, el que se quemó, no me refería a él como restaurante, sino a otro que se llamaba como la calle, "Restaurante Huertas", y que ya no existe. En esta caso le hablo de tiempos pretéritos, eh... los últimos años '70 y los primeros '80.
He visto que cometí un error en el comentario anterior al delimitarle la zona que me gustaba, en vez de Martín Alonso quería decir, evidentemente, Alonso Martinez.
Sobre lo de hablar mal de Madrid; aquí en Sevilla más que de la ciudad se habla algo de los madrileños... se les echa bastante en cara el supuesto asalto que dan a nuestra ciudad en fiestas y puentes... como si eso fuese algo malo, o si molestasen. Pero aquí, de quien de verdad se habla tela de malamente es de los vascos y los catalanes.
Pero de todas formas, a mí no me haga mucho caso sobre las cosas de la Sevilla clásica y la sevillanía (de la que tengo bastante alergia); yo siempre he sido más de los de Machado y su "Oh maravilla, / Sevilla sin sevillanos, / la gran Sevilla".
Posta un commento