Pois si, mala saída. Pero seguramente é a única que podía atopar coa súa fraxilidade no seu mundo descomunal. Ás veces a capacidade de elixir pasou para sempre.
E vostedes perdoen o meu uso do galego, que non debe ser moi bo.
O uso do galego, por uso, é perfecto. E que eu ás drogodependencias (adicións en xeral) non lles teño moito aquel, así como admiro sen embargo aos que logran afastarse dese mundo. Penso ademais que o rollo da fraxilidade, mundo descomunal, labirinto imaxinario, enorme sensibilidade... non lles axuda moito, xa que lles dá unha magnífica coartada para tapar a súa debilidade (enfermidade, se prefire) mental, que deberían enfrontar doutro xeito. De paso, ese mesmo rollo, contribúe a crear un aura de grandeza ao redor do que non é máis que pura e puta miseria, que é como ten que ser visto, sen concesións. Todo esto á marxe de que este home facía unhas cancións inmensas, que poderían ser inda máis e máis grandes. Todo esto á marxe de que é unha gran pena. Que ninguén lea aquí ningún desprecio por este home. Todo o contrario.
Non hai que darlle máis volta, amigo Turmano, se en realidade os dous pensamos o mesmo. Eu tampouco lle atopo ningunha vantaxe a ser un yonkie (dise así tamén en galego?) Que me vai a contar a min, que nacín o mesmo día que Sid Vicious, e aínda que eu non sexa unha lenda do rock aínda me queda moito Ribeiro por beber?
Ao que me refería no meu primeiro comentario era a que para un home como Antonio, atormentado na súa vida polos demos que el mesmo se buscou, por iso dicía o de labirinto imaxinario, porque só é real para os que o ven a través das cousas que se meten no seu corpo, víase que a única saída posible era o descanso eterno.
O de converter a miseria en glamour dependendo de quen sexa o que sucumba a ela é algo moi noso, ao que xa estamos afeitos. Pero tamén a min paréceme un prezo moi alto o que pagan algúns por desenvolver a súa sensibilidade. Ese "rollo" da fraxilidade, o mundo descomunal, etc, forma parte do texto da mellor canción do pop español (para o meu gusto, claro), pero se Antonio non fose capaz de compola de non ser polas súas dependencias, mellor fose que nunca a escoitamos e el seguise entre nós.
7 commenti:
Por fin atopou a saída ao seu labirinto imaxinario.
Pois vaia saída, con tódolos respectos.
Pois si, mala saída. Pero seguramente é a única que podía atopar coa súa fraxilidade no seu mundo descomunal. Ás veces a capacidade de elixir pasou para sempre.
E vostedes perdoen o meu uso do galego, que non debe ser moi bo.
O seu galego é excelente: e, xaora, mellor ca moitos dos concidadáns desta terra. Vaia a miña noraboa.
A ver se aprenden outros que viven connosco.
O uso do galego, por uso, é perfecto.
E que eu ás drogodependencias (adicións en xeral) non lles teño moito aquel, así como admiro sen embargo aos que logran afastarse dese mundo. Penso ademais que o rollo da fraxilidade, mundo descomunal, labirinto imaxinario, enorme sensibilidade... non lles axuda moito, xa que lles dá unha magnífica coartada para tapar a súa debilidade (enfermidade, se prefire) mental, que deberían enfrontar doutro xeito. De paso, ese mesmo rollo, contribúe a crear un aura de grandeza ao redor do que non é máis que pura e puta miseria, que é como ten que ser visto, sen concesións.
Todo esto á marxe de que este home facía unhas cancións inmensas, que poderían ser inda máis e máis grandes.
Todo esto á marxe de que é unha gran pena. Que ninguén lea aquí ningún desprecio por este home. Todo o contrario.
Non hai que darlle máis volta, amigo Turmano, se en realidade os dous pensamos o mesmo. Eu tampouco lle atopo ningunha vantaxe a ser un yonkie (dise así tamén en galego?) Que me vai a contar a min, que nacín o mesmo día que Sid Vicious, e aínda que eu non sexa unha lenda do rock aínda me queda moito Ribeiro por beber?
Ao que me refería no meu primeiro comentario era a que para un home como Antonio, atormentado na súa vida polos demos que el mesmo se buscou, por iso dicía o de labirinto imaxinario, porque só é real para os que o ven a través das cousas que se meten no seu corpo, víase que a única saída posible era o descanso eterno.
O de converter a miseria en glamour dependendo de quen sexa o que sucumba a ela é algo moi noso, ao que xa estamos afeitos. Pero tamén a min paréceme un prezo moi alto o que pagan algúns por desenvolver a súa sensibilidade. Ese "rollo" da fraxilidade, o mundo descomunal, etc, forma parte do texto da mellor canción do pop español (para o meu gusto, claro), pero se Antonio non fose capaz de compola de non ser polas súas dependencias, mellor fose que nunca a escoitamos e el seguise entre nós.
"Vive deprisa y muere joven, el que es medio bobo y no toma Ciripolen" ("Odio a los mártires del rock", Def con Dos. Letra de César Strawberry).
Posta un commento