Lin onte de principio a fin, nunha hora e media fascinante, o libro de Tim Adams, Essere John McEnroe, sobre a vida do xenial tenista. O libro, que eu saiba non traducido nin en español nin en galego (sería un éxito de vendas: seguro), é unha auténtica marabilla. Sobre a base das dúas finais xogadas por McEnroe con Borg (en realidade, o título debería levar alomenos unha referencia ao sueco polas veces que sae), Adams traza un retrato do personaxe pouco compracente, pero ateigado de suxerencias morais e emocionais moi interesantes, sempre levado por unha indisimulada admiración polo americano. Bó coñecedor do mundo do tenis (foi entrevistador de case todos os grandes xogadores) describe non só ao gran Mac desde os seus comezos senón o propio exercicio deste xogo, cunha subtileza e unha devoción moi intensas. Lembra, por exemplo, que o tenis (nunha observación plena de ironía e gracia) é o único deporte no que coñecemos aos pais dos xogadores (con todas as miserias psico e patolóxicas ao respecto). Lembra tamén que aquelas finais foran as últimas xogadas con raquetas de madeira, nun capítulo pleno de fértil nostalxia. Lembra que Mandela pediu unha radio na súa celda para saber do partido do século. Lembra unha entrevista cun Safin de vinteún anos, completamente aborrecido do tenis, preparado para xogar un partido que non lle interesaba nada, salvo polos cartos. Lembra a deriva de xogadores, que agora mesmo abominan do tenis (Edberg, perdido polas tundras suecas; Lendl, xogando ao golf; con problemas de depresión moitos deles). Lembra os comezos monstruosos de Agassi, os das Williams, a tolemia (lúcida) de Boris Becker. E polo medio ergue Adams a figura de McEnroe, desordeado, caprichoso, irritable, sorprendente, entregado a este deporte por pura paixón ao xogo. Hai páxinas inesquecibles, pero se teño que quedarme con algunha, seguro que é aquela na que o marabilloso Mac recoñece que xogar con Borg, por seren tan diversos, tan opostos, era o que lle daba a vida. Borg era o seu ídolo (nun US Open era recollepelotas nun dos seus partidos): xogar con el era o que lle facía ser un xogador xenial. Precisábao. Procurábao. Estimulaba ata o límite o seu xogo. Esixíao. Nesa mesma liña, admite McEnroe, nunha lección moral que conmove, que nunca xogara mellor que en 1984 (con Borg xa retirado e con case todos os partidos gañados ese ano), pero nunca disfrutara tanto como cando perdeu en 1980 Wimbledon ante o grandísimo sueco.
Nessun commento:
Posta un commento