Eduardini, Edu, Eduardo, Epi, Aduardo, o noso querido amigo, vén de poñer no seu blog os retratos (máis ca puramente pictóricos) da súa filla Elisa e do seu fillo Miguel, sobre cores de case prácida xeometría. Deixo o de case para falarmos diso nos solpores de san Sadurniño ou de Corvillón. Fermosa celebración da vida, amigo Eduardo.
Tomei a liberdade de xuntalos e de poñerlles cor xibia ás súas estampas. Por facelos algo meus.
1 commento:
Grazas polos teus Comentarios na súa tinta. Confeso que as convulsións propias, alleas, universais e locais estanme levando a perder un pouco de interés polos obxectos como obxecto plástico e inclinarme máis polos suxetos. Cuestión -a debater- de gramática visual e de figuras literarias. Qué mellor que comenzar polos máis achegados.
Posta un commento