As imaxes de corpos mortos en Bagdad en primeira plana son invisibles. Os números de caídos andan cada día polo centenar. O lector xa nin suma; un día alguén suma por el e dá igual o número, 30.000 que 300.000. Moitos, a bulto. Pero afaise: nin mira para a foto, entende que hai moitas cores. A imaxe innecesaria. Logo abre o xornal pola primeira páxina: máis fotos e pasa páxina (debe ser eso ao que se refiren sempre). E segue. E segue. E chega a nacional: escruta as verbas unha a unha por se algo se lle escapa. Por suposto, todo. Pero insiste. A retórica gústalle, pero acaba farto. Non hai reportaxes: opinións e comentarios de xornalistas áulicos, de Corte e confección para o poder: entre liñas, dúbidas. Un pasatempo solemne. Cando chega ás páxinas de sociedade limítase a aprender neoloxismos: "criopreserva" saiu hoxe. Ou hai novas vacinas contra algo ou algo (sempre relixioso) contra a educación. Os caderniños locais fotografían rúas familiares, por onde pasa esa corrupción que el xa sabe porque lla contan os colegas que pagan e rin cando lles pide que denuncien: e, como sabe, pasa páxina, aínda que queda cos nomes: Gondomar, qué bonito nombre tienes! Quere pasar a cultura e pasa. Sempre novas (tendencias) que deixan de selo ao pasar a páxina. Xente, calendario, santoral, cartelera, axenda, obituario. Os deportes hoxe danlle folgos: sorrí por un abrazo. Casto, inocente. Entre os dous, varios quilos. O lector volve a ver sangue nas páxinas económicas, pero non hai imaxes. As novas sobre televisión descubren as articulacións das mensaxes: o nervio mentireiro, il meglio fabbro di calumnie. Le a última columna e míraa como o blasón derruido dun xornal que xa non é.
[A extracción da pedra da loucura, Hieronymus van Aeken, El Bosco
Ha. 1502. Óleo sobre tabla, 48 x 35 cm, Madrid, Museo do Prado]
Ha. 1502. Óleo sobre tabla, 48 x 35 cm, Madrid, Museo do Prado]
2 commenti:
É tal cual, só que algúns lémolo ao revés. Empezamos pola columna/as e imos cara adiante (ou atrás, non sei moi ben). O resultado é o mesmo. Ultimamente asáltanme as ganas de non volver ler o periódico nunca máis. Antes tería o aquel de pensar que me estou a perder algo. Agora penso que gañaría tempo. A tele case non a vexo. Os deportes xa non me atraen como antes (aquelas tardes completas en Wimbeldon, en Twickenham, no Xarama, onde van? Só queda San Mamés). De cultura e sociedade nada, xa que non entendo que ten que ver unha cousa coa outra. Da ciencia vou collendo algo sobre o ceo e as estrelas, algo sobre a evolución (onde chegaremos?). O de local xa cheira, o de nacional da noxo e o de internacional... xa non digo nada. Quedan os chistes, Forges, X. Marín, Baby Blues o gran Olafo. Pero é pouco, ben pouco.
Tamén eu aprendín hoxe un novo neoloxismo: "disrupción", así figuraba nun parte de expulsión dun alumno. Eu nunca tal escoitei, burriño que son, pero dixéronme que era habitual na xerga neopedagóxica dos congresos. Non viña no dicionario máis básico da RAE, pero si nun máis especializado: interrupción brusca (suponse, neste caso, que do labor do profesor na clase). Se chega o papel ás familias, cando menos aprenden unha palabra... Ou non.
Posta un commento