Unha das miñas últimas descubertas musicais é sen dúbida a de Antony and the Johnsons. Non estou tan ao tanto como en tempos gloriosos de radio 3 24 horas ao día, pero aínda cae, máis ben por casualidade histórica, algunha novidade por entre as orellas. Levaba tempo sen escoitar a Antony, despois de repetir durante unha boa tempada as súas cancións primeiras. O outro día na radio puxeron unha de Marc Almond, o de Soft Cell, que case morre dun accidente, na que o Antony facía a segunda voz: algo imposible porque é tan senlleira que acaba por afogar ao que cante con el. Só pode cantar, como xa fixo, coa inefable Björk. Pasoulle coa de Lou Reed, Candy says, que el eleva por riba de todo. As súas cancións son excelentes, pero o seu xeito de cantar, dramático, sobrecolle. Os arranxos musicais son moi sinxelos, con acompañamento de cordas graves que enfatizan a súa voz, de impostura case irreal. Para estados permanentemente melancólicos, necesitados de banda sonora.
Nessun commento:
Posta un commento