FESTINA NON LENTE

Onte á tarde fun a Gondomar, á librería Libraida a charlar, presentar, borear sobre Festina lente, a novela de Marcos Calveiro. A oportunidade de asistir, baixo a fórmula dun clube de lectura, deume pe a reler o libro e fixarme aínda máis naqueles aspectos que da primeira vez me foron especialmente caros. A experiencia de relectura sempre resulta atractiva, porque na meirande parte dos casos os libros son lidos unha vez, moitas veces dun só tirón, con apenas pouco tempo para a memoria ou para a conservación durante tempo siquera dos seus aspectos máis elementais. 

Neste caso, a relectura foi tan satisfactoria coma a primeira vez. Incluso máis. Entretiven o tempo na demora das pasaxes máis eruditas, disfrutei con aqueles capítulos de diálogos, que non son os maioritarios, pero amosan un narrador de múltiples rexistros; gustei aínda máis dos textos máis líricos e máis descriptivos, fosen ou non ensoñacións ou de miudenzas tanxibles; apreciei a sutil evolución do protagonista desde a súa etapa silenciosa de aprendiz á elocuente irreverencia con que conclúe o seu pensamento; pasei tamén algo máis de tempo en traducir o verbo dos arxinas para diversión do espíritu e para admiración por tan especial esforzo. 

Pero, como na primeira vez, puiden certificar (reforzado, se cadra) que Calveiro é un escritor extraordinario, dono dunha facundia e dun dominio da lingua envexables, preocupado, ademáis, por enriquecela a cada liña, con cada palabra que vai empregando. Os premios recibidos son poucos, ao meu xuízo, polo valor que representa Festina lente no panorama das letras galegas, fóra da clásica revisitación dos pasados máis inmediatos e dentro desa corriente imprescindible en toda literatura dun finísimo artesán do idioma entregado ao pracer da pura narración. 

Hai tempo que non publica: seica anda en proxectos miles porque a súa fervenza (como el mesmo di) verbal non pode acougar ningún intre. Será verdade, pero eu, que o teño polo narrador máis poderoso da literatura galega na actualidade, necesito saber canto antes que esa cabeza repleta de historias dá ao prelo o resultado desa volcánica teimosía polas palabras e pola lingua. 

Marcos, fainos o favor de contarnos, papel ou ebook mediante, algo. Pero axiña. Festina, pero non lente.

Xuro que non mirara eu o blog de don Marcos: a coincidencia na elección da ilustración é preocupante.