NOVO TEIS/ NO VOTÉIS

Oufana camiñaba a pasada semana Sanjurjo Badía arriba a troupe inauguradora, con Caballero á cabeza, tras meses de fendas e valados. Concluía o estado de sitio desta vía principal de Teis e, en apariencia, a sensación de vila mineira que tivo todo aquel atrezzo durante case un ano. 

Coa imaxe do prócer e da correspondente procesión de sorrintes turiferarios, decidín mudar ao día seguinte a miña ruta, despois de case un ano de desvíos por rúas que só un ousado transeúnte e conductor desafiaría, e emprendín o asfaltado camiño da suposta camelot recén inaugurada. 

A expectativa de atopar un novo espazo máis agradable agromou hai catro meses, máis ou menos, cando puiden ver desde lonxe o bó material empregado nas zonas onde remataran o lifting de beirarrúas. Pero foi espellismo ao comprobar o outro día nun demorado recorrido pola zona o grave dano que causa á estética en xeral e ao urbanismo en particular o horror vacui de arquitectos e compañía. Porque hai que recoñecer que só baixo esa premisa pode explicarse o amoreamento de mobiliario urbán no pouco espazo que o novo deseño deixou para viandantes. Impedimentas notorias, tales como longos paus de ferro bermellón, a pouca distancia uns dos outros, dos que pendura un ramallo de greña vexetal a modo de copa queroenonpoido, coma se fose un sucedáneo de arboreda ou de columnata verdescente. Ou como as conservadas ringleiras de contedores de todos os colores, todos acumulados nun breve treito da rúa, que acurrunchan aos viandantes no seu paseo. Ou coma esas farolas inevitablemente novas, maceteiros con flores do trinque que o outono ou un mal bicho apagaran para sempre, bancos nos que hai que meter as pernas para dentro para non atrancar a rúa e papeleiras naqueles lugares onde un metro cadrado quedou sen ocupación. Todas elas, nunha sucesión interminable de obstáculos para os peóns que quedan con idéntico ou menor espazo ca antes da restructuración. 

En troques de deixaren expedito o paso para o camiñante, teimaron en colocar todas as variedades do infinito e atrabiliario mobiliario urbán que atoparon nos armacéns sen vender a outros concellos. A pedra empregada para as beirarrúas parece boa (haberá que ver se soportan o peso das rodas das furgallas que xa hoxe invadían algunhas delas) e o asfalto lisísimo da rúa (coas liñas dunha pintura branca, prístina) elegantea a rúa. Pero o novo panorama apenas muda a sensación xeral de que houbo escasa ambición nos planteamentos de humanización desta zona e de que todo queda, con apariencia de reforma, igual que ao principio: ou sexa, incómodo, estreito e indigno dunha zona merecente dunha maior atención por parte do concello.