O XENIAL E TALENTUDO CAMPANELLA

El secreto de sus ojos conmove. Digo conmove, porque é palabra que se pronuncia na película, xunto a tantas outras, de envergadura literaria, nunha infrecuente e felicísima combinación de marabillas cinematográficas. Sei que poucas cousas escapan á excelencia neste filme case perfecto: actuacións inesquecibles (algo teatrais ás veces, como a magnífica e divertida secuencia da reprensión do xuíz Fortuna), fotografía exacta, precisa, capaz de discernir, xunto á escenografía, os dous tempos do discurso; música intanxible, de sinfonía lixeira e lonxanamente romántica; montaxe insólita nas esceas do campo de fútbol (un oase de prodixio técnico nunha película de trazo clásico, case hitchcockiano); guión complejísimo con varios planos de perspectivas e cheo de resortes dramáticos, de comedia ou de peza seria, procurados para os máis variados efectos (gags visuais coma o do can, chispa verbal como as respostas de Sandoval por teléfono, réplicas enxeñosas, elipses emotivas, suspense por silencios, entre tantos outros); imaxes imborrables, creadas cunha pericia insólita no cinema actual, coma as de Darín e Godino abrazados no medio da estación; e mesmo, de forma tanxencial pero elocuente, unhas significativa pincelada do país baixo o goberno de María Estela Perón preludio da dictadura e tamén dunha Arxentina metida na crise económica e política que culminou en bancarrota e corralito (1999). 

Cada unha destas cousas, cada aspecto particular de cada un destes apartados (un aceno de Darín, a ollada de Facella, un plano de Villamil desde a porta, un zoom delicado), bastaría para outorgar á película de Campanella a condición de imprescindible. Pero os diálogos, eses diálogos nun fértil español de Arxentina, sempre sorprendente, riquísimo, convirten El secreto de sus ojos nunha obra mestra, probablemente unha das mellores dos últimos tempos.