Son moitos os obstantes. Algún deles case definitivo, pero fago reconto e aínda queda marxe de manobra. Contemplo fotos. Recoñezo rostros familiares. Sei o que fixeron este e outros tantos veráns e estacións máis adoloridas do ano. Sei o que van facer e o que van dicir. Sei que nada se pode agardar. Algunha víscera se remove de pensalo. Rencor si, para que negalo: non teño alma de pentito para esquecer ou nublar a memoria. Lembro mesmo frases inconvenientes, trazos visibles de liñas que non se traspasan, indiferencias ou rexeitamentos por non pertencer, por non ser. Non son, en efecto, non pertenzo. Non teño entusiasmo nin me gusta o que miro. Escoito a voz convincente de X. Pero os obstantes son moitos. Algún deles case definitivo.
Librarei o case axiña.
Nessun commento:
Posta un commento