No cemiterio de Nigrán, unha tarde de domingo, cun silencio respetuoso e un ceo brilante de inverno, Carlos Núñez tocou, por entre as lousas, unha Negra sombra quebrada, sobrecolledora, que aínda segue a soar cada vez que lembro a Carlos Casares, a quen escoito sempre cos meus ollos.
[Emblema XI, de Andrea Alciato, Silentium]
1 commento:
Que mágoa que se nos fora.Seguro que agora,esta descansando en paz.Teremos que conformarnos lendo os seus libros.
Posta un commento