Eu son un materialista histórico, máis que nada porque xa levo uns aniños sendo materialista. E cústame moito traballo entender esas entelequias de espíritus, crenzas, símbolos, identidades e trapalladas semellantes, que no mellor dos casos alivian o paso por este mundo e no pior acurtan decididamente o mesmo tránsito pola vía da espada e do lume. Durante séculos, os negociados do comercio espiritual tamén apostaron por outros negociados máis rapaces e crearon monumentos (berroqueños, algúns; outros, fráxiles) para soster semellantes fábricas. Fixeron da virtude (relixiosa) necesidade (financieira) e así contribuiron ao medre de cidades e de países, baixo a férula dos iconos que eles mesmos crearon. Cando a imposición tributaria era insoportable e os pagadores entenderon que o negocio era unha montaxe (divina, iso si, pero montaxe), empregaron as armas da retórica e da discreta omnipotencia diplomática, cando non dos exércitos invencibles de lagartos no peito, para manter o tinglado. A competencia doutros negociados (máis eficaces, máis mercantís) fixo recuar a este opulento constructor de templos, capelas, hornacinas, petos de ánimas, retábulos, cos cartos da xente. Houbo mesmo quen intentou eliminar estes negociados comerciais e houbo quen intentou queimalos. E houbo quen os eliminou e houbo quen os queimou. Pero foi en van. Estes negociados sempre atoparon a forma de salvar ambas vertientes do negocio. Agora miran contentes que outros negociados disque xentís e profanos (cando non infieis) tamén se aproveiten do patrimonio, sempre que os axuden a arranxar os camiños, que lles rocen as corredoiras, que lle amplíen as pistas de aterrizaxe, que lles deixen a meirande parte do negocio.
Neste país deberiamos pedir a factura destes seculares servidumes. Pero á xente, sexa progresista ou non, vaille este país de copón de ouro e hostia de prata no escudo e de espada sangrienta maldisimulada en cruz na iconografía das súas miles de asociacións, desde que o rexionalismo puxo de moda pintar o horizonte esperanzador de Galicia cos signos inmemoriais da redención cristiana.
6 commenti:
Entendo que este "post" é unha reflexión súa sobre a relación dos galegos coa relixión católica oficial, e non sobre a (falta de) importancia do roubo do Códice Calixtino. Ou?
Non coa relixión católica, que tamén, senon co cristianismo. A importancia do Códice precede ao roubo, pero polo que ten de valioso libro antigo. Que, por certo, poucos carnais viron.
Para min, o pior de todo este asunto catedralicio é que, sabendo do valor arroutado e das capacidades inquisitivas que me son propias, non me chamaran para levar adiante as pesquisas oportunas por ver de dar co culpábel e restituir o libro á urna funeraria da que nunca debeu ter saído e darlle unha alegría á comunidade de crentes e persoas de ben que se sinten estafadas por semellante sacrilexio. Eu creo que foi alguén que se escondeu no botafumeiro e aproveitou a noite para botarse fóra do sacrosanto cavalo de troia en forma de incensorio xigante e cometer tan ignominioso e sacrílego roubo. Pero non podo contar mais para non alertar ao home do botafumeiro. Se despois de expor aquí, diante de todos vostedes (autoridades policiais e catedralicias incluidas), unha pista a todas luces mais que fiábel para dar co elemento rouba-obxectos-sacros, non me chaman para validar as miñas conxecturas, entón é que estamos nun país que nada sabe de desaparicións no crepúsculo e todo o fía á luz do día e aos métodos ortodoxos. Un saúdo e que aproveiten a única pista que pode conducir ao descobrimento de tan valioso tesouro.
O que faltaba, Suso de Toro ponlle nome ao sacrílego no artigo que publica hoxe na Vanguardia (EL CÓDICE DE DIEGO):
La cacharrería de hormigón de la Cidade da Cultura, esa pesada trivialidad, palidece al confrontarse con la gravedad del mito, la leyenda y una historia propia sepultada. Estoy convencido de que fue don Diego Gelmírez, "pai, escudeiro, defensor e protector da patria galega", quien ha reaparecido indignado ocho siglos después para llevarse su códex. Que las cosas hay que merecerlas.
Ante isto, señor Arumes, a miña conxectura empalidece e mellor que non me contraten. A non ser, claro está, que o espírito de don Diego Gelmírez pasara oito séculos agachado na cinza santa do botafumeiro, que diso non di nada Suso de Toro e non me parece nada serio que don Diego decidira dormir tanto tempo na cinza para logo despertar e apoderarse do seu calixtino. Non sei, xa non estou seguro de nada, mellor que me retire e deixe paso a conxecturas mais probábeis.
¿E unha vinganza dos cóengos de Braga? ¿Pensaron vostedes niso?
Hola :
Me llamo Roxana Quinteros soy administradora de un sitio web. Tengo que decir que me ha gustado su página y le felicito por hacer un buen trabajo. Por ello me encantaria contar con tu sitio en mi directorio, consiguiendo que mis visitantes entren tambien en su web.
Si estas de acuerdo hazmelo saber enviando un mail a roxana.quinteros@hotmail.com
Roxana Quinteros
Posta un commento