IN MEMORIAM JOSÉ ANTONIO FERNÁNDEZ ROMERO

Nunca estiven en Suecia

A José Antonio Fernández Romero, in memoriam

Confeso que nunca estiven no norte.
Ás veces durmo con neve e lume,

con pegadas de escuma

que veñen
do sul,
do sul.
Con noivas que desembarcan,

e ancoran

o seu vestido na branca proa,

entre a equipaxe en Greenwich,
cando aínda o Támesis
acolle entre dúas pontes

aos novos amantes.
Lembro en Thule

o vapor xofre do lique,
as noites sempre de fin de ano,
apertados,

entre o xeo

e a saraiba de tilos,

coa boca levemente encesa

de arándanos,

e memoria de urces.
Soño Estocolmo en verán,
soño o seu porto,
os tristes mastros de cores,

á luz do solpor e da morte.

Vexo tamén Helsinki,
a penas confuso
coa verde néboa de outubro,
cuando xa nada é coma antes.
Releo
libros que nunca tiven,
e imaxino espadas,
neve, barcos,

mares, nubes, lúas,
aneis, críns, doces gadoupas.
Entre eles, a vella gramática
que agora aínda aprendo:
co acento que falla,
coa escasa voz,

que aínda fica comigo.

Escribín hai tempo este poema. Non sabía, ou si, que hoxe sería a miña despedida de José Antonio, ese home amable ata a bondade, discreto e elegante na súa humildade de sabio. Trouxo nas súas maletas de viaxeiro do norte a poesía islandesa, a literatura escandinava, a morna friaxe dos versos escandidos do norte. Deixa hoxe e para sempre, na percha do seu despacho, a súa chaqueta marrón de abrigada lá que reservaba para os días fríos de Marcosende. Que as neves da súa amada Thule caian leves sobre a súa memoria.