Convivimos pouco de pequenos. Non era dos que adoitabamos ver cando chegabamos a Mieres. Pero nunca faltaba algunha vez á cita. Chegaba canda seu pai e rapidamente corriamos a xogar ao futbolín, ao billar. Non era, ou non recordo eu, de fútbol. Non sei que tivo na boca de guaje que sempre estivo durante boa parte da infancia, ata que lle sairon os dentes novos, sen os dentes de arriba. Non é difícil atopalo na foto: sempre sorrinte, sempre coas marcas da risa nas fazulas. Peiteaba sempre o seu cabelo cunha raia limpa a un lado da cabeza e cando comezou a mocear, máis cedo que ninguén, deixaba unha doce melena que sempre atusaba con garbo de galán. Cando moceaba, acostumaba, cunha elegancia que eu sempre admirei, a ir ergueito, cunha pranta envexable. Ría como ninguén, saúdaba cunha xenerosidade de ollos abertos, herdada case a partes iguais dos seus pais, e vestía, coa modestia dos tempos, case como un playboy da riviera francesa. Non era estraño que naquel tempo fose un dos máis atractivos mozos (se non o máis) de Mieres. Neses tempos, eu simplemente o saúdaba cun cariño moi particular pola rúa, apenas cruzabamos unhas palabras de agarimo, pero non lembro abrazos máis fortes nin gargalladas tan grandes coma as que el me daba, sempre de paso cara un baile, un café, un encontro cos amigos e coas amigas. Despois dalgún tempo apareceu en As Pontes e viviu connosco un tempo, na nosa casa. Non moito, pero suficiente para disfrutar da súa ledicia permanente, do seu saber vivir con intensidade todo. Casou daquela coa moza de case toda a vida (a guapísima Cacú) e decidiu mudarse a Pontedeume. Poucas veces máis o volvín ver; que eu recorde: algunha visita a casa dos meus pais cos seus fillos aínda pequenos (que agora viven aquí en Vigo, aquí pertísimo de min, no mesmo edificio, Pablo; non moi lonxe, Carmen), o día que viñeron matricular o rapaz en teleco e algunha triste cerimonia que vén sendo o que nos reúne. Souben, case ao día, da súa mala sorte: hoxe da súa mala fortuna definitiva.
Non choro porque non mo perdoaría el, que sempre soubo rir coma ninguén na nosa familia. Esa risa estrondosa, afogando ese Manu co que me chaman sempre na casa. Non choro, Julín, non choro, pero ostias caen bágoas como nunca nesta tarde de agosto.
2 commenti:
Vexo que es ou que ías moito por alí; pois ben, hai máis de medio século, no 55, empezou a estudiar o bacharelato en Ourense un rapaz dalí chamado Juan José Guardo que regresou axiña á súa casa porque toda a súa familia, pais e irmaos, cinco dixerannos que tiña, morreran un paso a nivel atropelados polo tren. Nunca volvimos saber del. Saberás ti algo desa familia que, tamén nos dixeron era a do ou a dun médico de Mieres. Graciñas en todo caso.
Amigo Alfredo: en efecto, tal e como me conta miña nai foi unha traxedia horrible, na estrada de León e no 1955. Pero voume enterar de máis circunstancias.
Toda a familia é dalí, de avós casteláns e avoas alleranas. E non vou tanto coma eu desexaría. Só estas tristísimas circunstancias permiten ver á familia: abrazármonos e bicármonos algúns minutos coa emoción necesaria para sobrelevar a dor da morte e satisfacer a ledicia de vérmonos.
Posta un commento