Fun onte ao cinema a ver Bobby, unha película de Emilio Estévez, ese medio paisano (fillo de fillos) de O Porriño que anda polo jolibú. O film trata de contar as horas dun grupo numeroso de persoas que durmen ou traballan no Hotel Ambassador de Los Angeles xusto antes do asasinato de Robert F. Kennedy a máns de Sirhan-Sirhan. A película, como parece habitual nestes últimos anos, preséntase de xeito fragmentario e colectivo. As persoaxes recorren un significativo modelo da sociedade americana nos anos xustos de Vietnam, loitas contra a segregación racial, as mortes de JFK e Martin Luther King. Un rapaces novos que casan por librar de ir á guerra, unha artista alcoholizada que sobrevive ás xiras, unha peluquera do hotel, casada co director, un antigo empregado que gasta as súas horas lembrando tempos de esplendor xunto a un do hotel, un chicano (latino), espalda mollada, que gusta do beisbol e tenta permanecer nos EE.UU., un cociñeiro negro... En fin, un grupo de persoas en torno ao cuartel xeral dos demócratas en California, no mesmo día das eleccións. O filme atopa espazo para incluir imaxes documentais de Kennedy recorrendo o estado para conseguir o posto para o Senado. Estévez, que cuida unha banda sonora que sorprende cun Black is black difícilmente audible, conta cun tono ás veces haxiográfico e sempre melancólico a crónica dunha oportunidade perdida, aínda que as imaxes do seu país soan a fracaso, a derrota. Pode verse como unha película un tanto laudatoria, pero agocha un amargo retrato dunha sociedade vencida. As bágoas das persoaxes pola perda de algo asumen, ao cabo, o protagonismo da historia.1. Nota curiosa: quen pode crer que William H. Macy estea casado con Sharon Stone e que, por riba, estea liado con Heather Graham? Un problema de casting indudable.
2. Son un sentimental porque cando soa The sounds of Silence (non esquezamos que O graduado era desa época) coas imaxes documentais, as bágoas asoman.
Nessun commento:
Posta un commento