BALAÍDOS ONTE

Onte fun a Balaídos para ver o Celta-Coruña. Un espectáculo extraordinario: un tempo primaveral, as gradas cheas de xente, un entrenador con carisma (o meu querido Stoichkov do dream team) e a rivalidade clásica entre os dous equipos galegos. O partido non ofreceu bó fútbol, pero sí emoción. Para un celtista de corazón culé coma mín as emocións tiveron esta orde: ilusión polo interés dos xogadores celestes, entusiasmo polo gol de Baiano e temor porque faltaba media hora para rematar o partido. Disfrutei, pois, moitísimo. O público animou ao equipo celeste de forma constante, pero teño que recoñecer que os cánticos das bancadas de fondo, máis preocupados pola aldraxe ao Coruña (a quen chaman Dépor) que por animaren ao Celta, non me gustaron. E creo que á xente que acude a Balaídos tampouco. Xa sabemos todos que o máximo desexo dun celtista (dos que teñen o sangue celeste) é que perda o Coruña, con todas as variantes posibles, por suposto mesmo que baixe a Segunda B. Pero ese impronunciable estribillo contra Coruña e contra Riazor ofende. E moito. Menos mal que non era seguido pola maioría dos espectadores, co que, por outra parte, perde efectividade a noble tarefa de siarearmos ao equipo da casa. As fotos hoxe dos Riazor Blues polas rúas de Vigo escoltados pola policía debería facernos recapacitar. Aínda está no meu recordo o espectáculo grandioso hai case tres tempadas cos siareiros da Real Sociedade camiñando libres polas avenidas de Vigo ata o campo. Aquilo debe server de exemplo.