CAMIÑO DE MUXÍA E DELIRIUM EISENMENS

O xoves bruxuleaba o goberno xunteiro en pleno por Muxía e por Santiago atrapallaba o Eisenman. A liña imaxinaria que une Compostela coa Costa da Morte foi apatrullada por varios coches oficiais e motoristas da guardia civil. Porque había que facer alí a reunión e, sobre todo, a foto sobre un taboado forrado de moqueta cos nomes de Presi, Vice e Conse nun papeliño no chan de complicada lectura para os miopes (e os iletrados). E iso que eran doce. Pero para alí que se foron Touriño e os seus mariachis en giras por provincias. Disque non para conmemorar o do Prestige, senón para acordar. E logo non podían acordar en Santiago, que tiveron que facer todo o gasto para ir para alá toda a caravana de funcionarios, auxiliares, axudantes, asesores e demáis familia?
Debeu de ser para non atoparense co jetas. Coa megalomanía precisa para fantasear, ensoñar e escribir na auga con tinta transparente os seus proxectos, o Eisenman amosou a faciana actual de boa parte da arquitectura: unha representación icónica da nada. En torno ao baleiro alcumado cidade e resolto cos aparatos coñecidos da vella da dramaturxia (tramoias e panos fulgurantes que encegan aos espectadores, como debe ser), Eisenman construiu un Eisenman. Construiuse a sí mesmo coa apariencia dun tellado sumerxido. Agochouno por baixo das abas do Gaiás para que non se vira a nada. E agora ven dicir que el era o capitán (supoño que dunha nao fondeada en mitade dun bosque sulagado de moedas perdidas), pero non o dono deste catamarán de caolín. Como as pirámides, dixo o arquitecto do rostro ebúrneo, tal vez inconsciente de que esas construccións exipcias eran ostentosos monumentos funerarios. Ou sexa formidables sepulcros para as poucas cinzas dun emperador coxo e pequerrecho.