Caxigalines nella Reguera'l Campizu

23 febbraio 2010

UNHA DE CAFÉ PARA CONFUSIÓN


Veño de familia de cafeteiros sumos, pero non teño unha especial teoría sobre o mesmo nin son para nada experto nel. Teño os meus gustos un tanto restrinxidos (ristretti, como dirían os italianos para o café curtísimo) pero non son nada tiquismiquis. Salvo, obviamente, para o café de pota, que directamente non é café e, como infusión, un auténtico fraude (en gran parte porque cho venden como a oitava marabilla da cafetería andante), noxento e que, se as autoridades sanitarias simplemente puxeran algo de interese, debería ser proscrito para sempre. 
Tomo polo xeral tres cafés ao día: un café con leite, cargado, para almorzar, que admito como mal menor para mollar o pan tostado do día anterior (a ser posible gramado, ao estilo castelán) ou os domingos (aínda que estou fallando algo ultimamente) uns churros de primeiro nivel. O segundo café cae na tertulia do Filipo, que tamén non últimos tempos teño abandonada porque o interlocutor tende a pasar o momento colgado dun fucking telephone, moi chulo iso si, pero quente de tanto overbooking. O terceiro é o clásico de despois. De despois de xantar. Un café negrísimo, con algo de escuma nacida da presión, feito coa típica moka italiana, neste caso cun modelo mercado en Montalcino, de dobre cano que verte directamente sobre a taza, unha taza de borde algo groso, mercada tamén nunha ferretería de Cortona, próxima á praza Signorelli. Ás veces recurro a unha de Sargadelos, que non me gusta tanto porque ten demasiado fino o borde e porque algo de mística nos obxectos empregados tamén che contribúe. O café habitual, pero non sempre, é o de Lavazza Oro, traido moitas veces de Italia (non é caro) e outras mercado nalgunha tenda de delicatessen a prezo precisamente de ouro. No caso de non atoparmos o lavazza (crema ou rosso tamén entran nas posibilidades) o Illy cumpre á perfección. Dou por suposto que sempre tostado ao natural, nada de torrefacto ou cousas do estilo, e neste caso xa moído, envasado tamén por suposto ao vacuo (baleiro non me soa moi ben) para evitar, como acontece cando se merca ao granel (campiñas e similares), o resesamento do producto. Cando non queda máis remedio, Candelas é un triste e penoso sucedáneo (e non é brincadeira, pero xa verás). Dos cafés portugueses nada podo dicir máis que entusiastas encomios: sempre está bó, moi bó, como en Italia e moitas veces superior. Non son capaz de facer distingos entre Buondí ou Nicola, como me piden noutro post, pero recoñezo que unha bica á moda de Porto resulta sempre óptima e inigualable. 
Mais, dito isto, o mellor café que tomei eu nunca foi no Caffè Sant'Eustachio de Roma, xusto enfronte da igrexa que leva o mesmo nome e ostenta no cumio da súa fachada a célebre cabeza de cervo cunha cruz no medio da testa que viu nun miragre o tal Eustaquio. Moi perto do Panteón romano. O café que venden nese mesmo local serviu durante meses como lembranza prodixiosa daquel momento único. 
En fin, Café, sen dúbida, é unha das palabras máis fermosas que pode pronunciar un ser humano.
   

10 commenti:

Anonimo ha detto...

Eu xa non podo tomar café despois das 5. Disfrúteo.

Sun Iou Miou ha detto...

Eu o que máis temo neste mundo é que me quiten o café. Nunha das veces que estiven ingresada (nun hospital normal, non nun psiquiátrico, aínda que podía ser) tivéronme a descafeinados e púxenme dun mal café que nin imaxina.

En canto aos de Portugal, que coñezo bastante ben (é raro o día que non cruzo a tomar un (ou dous) da banda de alá), xa non é en todos os sitios igual de bo, pero polo menos non o referven, que algo inflúe.

Perfecto Conde ha detto...

Egregio signor Arume:
Á miña nai, se vivise, encantaríalle ler estas palabras súas sobre o café. Sendo eu neno e ela aínda case moza, os médicos quitáronlle o café. Ela tomouno a serio e pasou meses sen porbalo. Non daba aturado aquela vixilia e unha vez, parafraseando á Pasionario, oínlle dicir:
–Prefiro morrer nova con café a chegar a vella sen el.
Dende aquela volveu a tomar café ben negro a todas as horas do día. Enriba da nosa cociña sempre había un pote con café quente.
Miña nai finou cando estaba a piques de cumprir 90 anos. Meu pai, que non tomaba café, non fumaba nin a penas probaba o viño, morreu aos 72.

Confusion ha detto...

Dá gusto ver que fan post á carta, obrigado :-). Eu coñecín o seu blog buscando no google algunha referencia á pizzería La Piccola Italia e recordo que nos comentarios dicía algo así como que as natas e as bechameles escarallaban a pasta, non lle parece que as natas, chocolates, canelas, azúcares, etc. mesmo o leite escarallan un chisco o café? Toda esa parafernalia podo entendela nun Saimaza, pero facerlle iso por exemplo a un Lavazza como pasa no café di Roma paréceme unha frivolitée.
Do Candelas non podo opinar porque na casa penso que nunca o probei e nos bares se o probei non mi ricordo.
Cunha marca que teño opinións encontradas é coa Segafredo, que sempre pensei que era do país, sonábame a ourensano como a Alfredo ou Reboredo, até que alá con 20 anos fun a Roma e vin que realmente era Segafredo Zanetti e non tiña nada de café galego senon que era emiliano-romagnolo. Penso que un dos aspectos polo que xa vou con mala predisposición a tomarme un segafredo é a tazota esa cadrada e tan alta que teñen nos bares. Qué lle parece este café?

arume dos piñeiros ha detto...

Moitas gracias polas súas visitas e polos seus comentarios. Xa vexo que o café aporta algo máis de saúde á vida das persoas: un xeito de felicidade inaprazable, por moita profecía que lle boten a un sobre as maldades da cafeína.
Sobre o de botarlle cousas ao café eu son un chisco fundamentalista. O café café non leva nada. De feito, en Italia cando se pide café é café. Cando se pide aquí tende a ser interpretado como café con leite. E xa non digo nada de botarlle natas, cremas e cousas polo estilo: e que conste que é moi típico da zona norte de Italia (por influencia austríaca?) que é onde se elaboran os mellores cafés. Para min é estragalo. Pero seica outros amigos, como XF, que ás veces visita este blog, non abominan de botarlle outras cousas para darlle (usurparlle, hehehe) sabor. Seica no Azul de Santiago metían algo de cacao, pero non estaba nada claro.
Sobre o Segafredo, direi que tampouco teño lle teño opinión.
E iso que non falamos do Starbucks. Pero para outro día. Nin de se hai que gramar no café na Moka. Ou se son mellores os de Moka ou os de máquina de bar. Ou se botarlle unhas pingas de caña ou alcoles varios (tipo carajillo). Aínda teño para outro post.

arume dos piñeiros ha detto...

Esquecín o capuccino, esa bebida que só beben os guiris en Italia, probablemente polo paso mestizo por outras culturas. En NY, por exemplo, é a bebida case obrigatoria. É como esas pizzas gordechas, tipo pizza hut ou tipo Cambalache de Coruña, que deben ser variantes americanas (arxentinas ou estadounidenses) da pizza fina fina italiana. A min non me gustan, pero teñen un éxito extraordinario. En Italia resulta raro atopalas.

Confusion ha detto...

A que se refire con "gramar no café na moka"?
Eu no do café estoume volvendo moi minimalista "menos é máis" e polo tanto cada vez máis reacio a aggiugere qualcosa, mesmo azúcar se o café non o pide porque outros piden azúcar, nata e chocolate a gritos.
Sobre o de moka ou máquina de bar eu penso que un café de máquina tipo ristretto ou um café só portugués son mellores que a bendita moka. Falo da moka clásica, nada de cápsulas que por certo aínda non probei.
Eu co starbucks teño varios problemas:
1) eses prezos.
2) o ambiente: non podo estar tomando un espresso rodeado de xente tomando tanquetas de café con mil cousas hipercalóricas. Polo tanto acabo pedindo un deses cafés enormes e recoñezo que están bos pero non os catalogaría como café, para min é como tomar un batido, un cocktail ou unha cocacola. Os muffins e biscoitos nin os probo porque me asustan. Ese ambiente como de postureo e rollo turista non me acaba de convencer de todo, polo tanto intento fuxir dos máis céntricos e rara vez quedo no local.
Aínda con todo isto paréceme un modelo de negocio magnífico. É algo máxico ver colas de xente facendo cola para pagar seis euros por un "café" :-).

arume dos piñeiros ha detto...

A xente que coñezo ten o costume de gramarlle coa culler no (co significado tamén de ao) café cando o pon na moka. Eu son partidario de deixalo máis aireado.
Ostris: e iso que eu dixen que non son moi tiquismiquis...
O do starbucks é en realidade un cartón térmico para as mans.

ms ha detto...

Eu confésolles que non entendo moito de café, así que non me fagan moito caso.

Na cidade mediterránea na que vivo, o café con leite das cafeterías non me sabe. Non sei se é pola auga de río reciclada con que se fai, pola baixa calidade do leite (de brik!) ou (sen perdón) pola puta manía que teñen nalgúns sitios de servircho con leite frío. De feito, se queres que cho sirvan quente, moitas veces tes que llo facer ver ao camaretas antes de que cho prepare. Aínda poñendo leite quente, na maioría dos sitios non lle poñen a escuma do leite. Si, xa sei que a moitos nin lles gusta o leite nin a escuma no café, pero eu penso: para facelo así, a pao seco, xa o fago eu na miña casa coa Melita.

Estes últimos anos puxéronse de moda entre algúns finolis urbanitas unhas maquiniñas de facer o café para as que necesitas unhas cápsulas, que só venden en tres ou catro tendas da cidade, e a prezos desorbitados. É a atracción do exclusivo, pero eu prefiro mil veces o café Las Candelas feito nunha cafetera italiana ou mesmo na Melita de toda a vida...

Para concluir, gustaríame defender o indefendible: o café de pota, feito con café torrefactado nalgún polígono industrial dunha cidade galega. Miren: o mellor do café é o arrecendo. Se o café non ule a nada, xa me poden poñer todos os Illys e Lavazzas do mundo que non me vai.

Confusion ha detto...

ms, o de pota para cheirar está ben, sempre tes a opción de ter a pota todo o día a ferver ou comprar unha vela con perfume de café. Eu prefiro que o café non me atufe a casa e cheiralo directamente na taza cando o vou tomar. En todo caso o importante é o sabor e tamén a textura. Eu tampouco son moi experto pero polo torrefacto non paso. Só o concepto mesmo me arrepía, todo ese azúcar pegañento incrustado no café, ufff...
Eu sempre pensei que o café en Vigo era xeralmente malo, porque o comparaba co portugués, pero agora que levo uns anos exiliado nos madriles teño que dicir que non é tan malo e que é muito mellor que o madrileño. E neste caso non pode ser pola auga, que aquí é magnífica, é por falta de cultura. Ese costume tan madrileño de servir o café nos vasos altos de cristal debería estar prohibido por Real Decreto. Hai un café que prolifera moito por aquí de marca "El templo" do que directamente fuxo, é motivo suficiente para non entrar nun local.