Caxigalines nella Reguera'l Campizu

18 marzo 2010

O CAPATAZ


Cada catro anos hai eleccións na universidade. Para maio están previstas as vindeiras. Xa se saben os candidatos e xa se saben máis ou menos as equipas. E tamén se sabe que comezou a carreira, porque o de sempre e coma sempre comeza a visitar os despachos co propósito tan lícito como sospeitoso (habida conta de que nunca aparece por aí para interesarse por nada) de procurar o voto. E tamén comeza a visitar as delegacións de alumnos, outrora esquecidas, agora tan desexables como Bora Bora, e tamén ao persoal de servizos, que se pregunta quen carallo vén sendo o que se achega a saúdalos.
Por suposto, se algunha vez aparece polo teu despacho nunca dirá que vén buscar o voto (do seu candidato, ailaleloailalalá: léase con música de Catro vellos mariñeiros), virá con ánimo de que participes (non faltaba máis), de que esteas pendente de se estás no censo, de lembrarche por onde ten que pasar o xogo, de alabarche o gusto e o razonamento cando tires a dar ao seu candidato, de indicarche sempre que el non está concernido, que está canso, que o vai deixar, que desta vez non vai. Pero ti sabes que tan axiña como gañen os seus seguirá no machito, controlando, poñendo e quitando rei, maquinando, vendendo, dictando. É o seu. Non vive disto, pero cre que vive disto. Necesita vivir disto. É por iso polo que escruta censos e conta, avaro, os votos seguros, os menos seguros, os fráxiles, os perdidos, os necesarios. Vive con intensidade todo esta cerimonia.
Porque destes días dependerán os vindeiros catro anos (a universidade non permite aos derrotados ningún gramo de responsabilidade). E durante eses catro anos poderá organizar a troupe, repartir o parné, searear ao capo ou disimular os descontentos. Estes días son fundamentais: necesita fatigar pasillos, aulas, despachos, laboratorios, comedores, barras da cafetería, senras por entre os bidueiros. Precisa apañar o que pode porque ninguén dubida de que él é o verdadeiro capataz do rancho.

1 commento:

Anonimo ha detto...

LVG

San Pepe 2- Rectorado 0

Los universitarios vigueses celebran con un botellón el patrón de Industriales a pesar de la prohibición de la Universidad.


Ni el viento, ni la lluvia, ni el rectorado han podido evitar el botellón de San Pepe. Desde mediodía en la plaza de Miralles del campus universitario de Vigo se concentra un numeroso grupo de estudiantes dispuestos a celebrar el patrón de la Escuela Técnica Superior de Ingenieros Industriales con litros de alcohol.

Sombreros de paja, vasos de plástico, garrafas y bricks de vino. Ese es el ambiente que se respiraba esta mañana en el CUVI y eso que lo gordo de la celebración se prevé durante la tarde. A mediodía los buses que conectan la ciudad con el campus viajaban llenos y en su interior la mayoría de los estudiantes cargaban bolsas de plástico llenas de bebidas.

No hay actos oficiales ni conciertos organizados, así que el plan es hacer botellón toda la tarde. Algunos decidieron ya arrancar por la mañana y había quien incluso aún llegaba al campus con el gorro que le habían dado ayer entre pinta y pinta en la celebración de St. Patrick's Day.

La Universidad de Vigo se dotó hace pocas semanas de una normativa para impedir los macrobotellones que vienen siendo habituales sobre todo en San Pepe y en San Teleco. Aun así, la institución académica ya había anunciado que no tenía intención de tomar ninguna medida para atajar la celebración de hoy.

El botellón de San Pepe de este año es el segundo que se organiza en el campus vigués sin que la Universidad tenga nada que ver en su organización.