Aínda que o pintoresquismo mantén abertas durante todo o ano as tendas que venden figuriñas do belén napolitano, é nos días de decembro cando as masas acoden ás rúas aledañas a san Gregorio Armeno para visitar os postos dos presepi. Os obradoiros habituais vense incrementados coa presencia de pequenísimos expositores portátiles, apenas construidos con listóns de madeira e teitos de uralita. Ás figuriñas familiares comúns á tradición hispánica eles engaden algunhas de corte máis grotesco, bufo e, por suposto, satírico: unhas da súa propia tradición (que toca ao mundo da commedia dell'arte como o pulcinella) e outras relativas á actualidade do país (co Berlusco como estrela principal) ou do mundo (o propio Assange tiña alí un recuncho rechamante). O caudal de xente multiplícase por cen: poucos mercan, simplemente pasean coas familias enteiras. Eu non alcanzo a comprender este arte ou artesanía e resúltame todo demasiado indiferente, salvo o espectáculo humano que atravesa estas calellas e o perfil armonioso da torre que coroa a propia via di Gregorio Armeno. Algo de zoco ou de mercado fatigoso pode advertirse nesta parte da cidade, con zaguáns que dan a patios pechados onde probablemente se vende algo máis ca figuriñas de terracotta e xente apostada á entrada dos locais agardando nin se sabe que.
Saio dese maremagnum e camiño de novo por entre as rúas estreitas, con restos da auga caida estes días en pozas sen reparar. Dou na igrexa onde Boccaccio atopou á súa Fiammeta, na mesma igrexa onde Passolini rodou Il Decamerone, con el mesmo de procaz protagonista. Por via dei Tribunali as fervenzas de xente seguen, a pesar de que se fai de noite e que comezan a fechar as tendas. Aínda dá tempo a admirar a capela dos Pontano, a mercar varios libros (Eco, Ammaniti, Benni, La Capria) na Libreria Guida da Port'Alba (con un mercadiño de segunda man moi rico en oferta) e a regresar un intre ao hotel para remprender un roteiro algo máis longo pola outra banda da cidade.
Vai unha noitiña moi agradable: as terrazas están cheas de homes, coas cadeiras postas para mirar ao tendido. As mulleres, en Italia en xeral e en Nápoles en particular, raramente ocupan o espazo da rúa: estraño resulta velas soas nunha terraza, mesmo acompañadas doutras mulleres. Ou van con compaña (aparelladas polo habitual) ou non adoitan sentarse soas nos bares. Tampouco é común velas camiñar formando (como aquí) grupos de mulleres: esa forma, ao meu xuízo, tan española (máis no norte ca no sul), de iren as mulleres soas, de paseo ou a tomar algo, sexa un café, uns viños ou unhas copas, en Italia resulta completamente impensable. Nas rúas ademais, como é tamén bastante habitual no sur de España, hai moitos homes de pe, coa apariencia de estaren simplemente, sen outra ocupación particular. Algúns forman un corro de discusión, pero en xeral o frecuente é velos sós, fumando, coa ollada perdida, se cadra agardando, pero ás veces nin iso. Visten case todos de negro e as mulleres alegran o colorido da cidade coa incorporación discretísima do violeta ou do malva á negrura xeral. O inverno non é o mellor momento para descubrir as afeccións dos pobos ás cores, pero veño observando que a moda dos piumini/plumíferos (cos pelexos falsos na carapucha) de cor negro uniformiza as cidades italianas dun xeito similar ao que puiden ver hai tempo en Nova Iork: os North Face son praga que debe de ser cómoda pero contribúe a ennegrecer a paisaxe.
Xa camiño pola rúa Toledo, con dous amigos divertidos e ocorrentes, e os pensamentos sobre cores e xéneros deixan paso á pura contemplación da belleza humana, ("Que gran cidade!" proclamamos), baixo as luces e o luxo da única rúa arranxada e limpa de todo Nápoles, a carón, por suposto, en liña perpendicular, das máis miserables posibles.
Nessun commento:
Posta un commento