NAPOLI (1)

Cheguei a Nápoles sobre as 7 da tarde. Ou máis ben da noite, porque a escuridade xa era completa. Tomei un taxi coa preocupación de 1) a forma de guiar e 2) o prezo da carreira. A primeira preocupación foi inmediatamente neutralizada coa analoxía permanente á nosa/miña maneira de conducir pr Vigo adiante. Non atopei excesivas diferencias, se descontamos a viraxe para entrar nunha gasolineira e librar cen metros (non moitos máis) de engarrafamento.

O primeiro contacto coa cidade antiga (a máis extensa de toda Europa), tras deixar a estrada tanxencial, foi impactante: o lixo estrado polas rúas, os coches aparcados en enésimas ringleiras, os semáforos orientativos en medio dunha luz espectral. Cando miraba ao final das ruelas perpendiculares, coas roupas penduradas e as farolas coa típica ambientación lúgubre, era a imaxinación a que amplificaba a impresión primeira. A conversa co taxista era moi agradable e, aínda que mesturada co constante acompañamento do claxon (unha convención identitaria e identificadora: serve máis para indicar que existes que para advertir do perigo), lograba tranquilizar aquela explosiva acumulación de estímulos. A medida que avanzabamos por unha rúa estreita, sorteando todo tipo de obstáculos, máis comezaba a gustarme a cidade.

Deixoume en frente dun hotel que non era o meu: as acacias, o escaso alumeado e os contedores desbordados de bolsas, impedían que vise o cartel. Cando por fin din con el, atopábame diante dun gran portalón coa verxa metálica, un zaguán amplo onde había coches aparcados e ao fondo un patio, con entradas a distintas estancias e con locais que logo á mañán resultaron obradoiros artesanais de imaxineiros, pintores e mecánicos de pequenos electrodomésticos. O hotel estaba no limiar da elegancia e o cuarto era estupendo, con dous andares, comunicados por unha escaleira ben estreita.

Nada máis chegar nos diriximos á casa do anfitrión que vivía na Salita Tarsia. Para chegarmos alí, entre unha chuvia miuda, pasamos pola porta D'Alba, o espazo onde se concentra a venda de libros de Nápoles, e a Piazza Dante, un dos corazóns da cidade, ao mesmo pe da abraiante rúa Toledo, chea de tráfico, comercios, xente, xente e máis xente.

A casa do noso anfitrión estaba no primeiro andar dun palazzo de finais do século XVII, cun ascensor (máis ben montacargas) no medio dun patio bastante descuidado, con desconchados na parede e aspecto de non ser pintado desde había moito tempo. A súa casa era fermosa, con teitos altos (con restos de quebraduras, froito dos movementos sísmicos habituais) e infinidade de libros (uns dez mil) perfectamente ordeados. A cea foi todo un recital de cociña napolitana, coas verduras (arcachofas, berenxenas, calabacíns, peperoncini) e os postres típicos (o babá) como especial atractivo. O sandwich que me tomara no avión foi o culpable de que non aproveitara mellor aquelas marabillas, pero a conversa animada impediu que o cansanzo da viaxe me perxudicara.

A volta ao hotel, polas rúas xa algo baleiras da cidade e xa algo máis silenciosas, salvo polo ruido dun motorino que levaba a tres rapazas sen casco subindo unha costa con suaves chanzos, perseguidas por outro motorino con dous raparigos tamén descascados, permitiunos comprobar a dozura do clima e a beleza dos palacios en penumbra da cidade. Quedaba, antes de ir para a piltra, comentar as xogadas máis importantes da noite no vestíbulo do hotel, co grolo regulamentario do limoncello (xa sei: unha renuncia, unha claudicación pola miña parte) do local.