O lento paseo nocturno levounos polos mesmos lugares da tarde, pero desta vez continuamos ata o mesmísimo barrio de santa Lucía, un barrio elegante de Nápoles, con rúas amplas, moi de principios de século cando aquela parte da ribeira foi transformada en exquisito lugar de residencia. A brétema da noite impedía aprezar a outra ribeira do golfo de Napoli, tan só intuir a escuridade do Vesubio e contemplar a fila de luceciñas no lugar dos peiraos do peixe e dos productos téxtis, aqueles dos que fala Saviano ao comezo da súa Gomorra.
Co son da auga do mar acompañando os nosos pasos, chegamos onda unha das máis famosas curvas de Nápoles: a da fontana do Xigante. Unha película sobre Nápoles ou desenvolta en Nápoles ten que necesariamente levar unha escea neste lugar, onde se densifica a representación da cidade. Por un lado esa magnífica escenografía barroca, enfrente o elegantísimo hotel Excelsior de un Viaggio in Italia (2:47) de Rosselini ou de Maccheroni (4:20) di Scola (que se poden ver nos videos que ligo), e, nunha pequena península enlazada por unha ponte de pedra, o célebre Castel dell'Ovo. O Lungomare, con edificios de principios de século, adornados con pequenas luces sobre un fondo branco, refinaba aínda máis aquel único panorama. Abraio é pouca palabra para referir a miña sensación.
Pero aínda quedaba baixar ao restorante La Bersagliera, un lugar histórico da mítica Nápoles da dolce vita, aquela que sempre asociamos coas visitas glamurosas e sempre imperiais dos actores e das actrices americanas, sempre nos anos cincuenta, rodeados e rodeadas de camareiros de cartón pedra, de petimetres engominados que cantan tarantellas ou corridos mexicanos, de gigolos de feira (para a foto e pouco máis) e dalgún productor de medio pelo que pretende publicitar glorias locais. Que Loren ou Bergman sentaran alí sempre é un aliciente glorioso para quen subscribe.
Estaba o local, na noite dun xoves, medio baleiro: tan só un grupo de rusos en conversa animada cuns ao parecer italianos (pasta e algún peixe polo medio, sic) e unha parella de idades algo descompensadas, ela de rutilante vestido, el de traxe cruzado e garabata de paramecios, con ostras e champán na mesa. O establecemento é precisamente célebre polo marisco, como se desprendía da meirande parte das fotos pendurados ao longo do local, a modo de pequeno museo nostálxico do que foi e quere, con escasos visos, seguir sendo. Non comimos nada mal, pero tampouco moi requetebén, dada a categoría de tal casa de comidas. Os antipasti, magníficos, iso si (a insalata di polipetti e unhas olivas rebozadas resultaron sorprendentes); a pasta, algo dura, pero saborosa; e o peixe (unha pequena robaliza de piscina) algo seco e demasiado disfrazado. O viño, un Lacryma Christi branco, das abas do Vesubio, resultou: aínda cantamos polo baixo cantigas catalás e algún bella ciao con pouca convicción dado o augusto do local.
Á volta, pola beira do mar, coa estampa de parellas sentadas no pretil do paseo, co kiosko das bebidas aínda aberto, coa música encesa aos sons de Laura Pausini, e co paso fulgurante dos motorinos (cheos de pasaxeiros sen casco), foi espléndida. Cando atravesabamos a Piazza do Plebiscito camiño da nosa Piazza Bellini e a lúa tramontaba os tellados do Palazzo Reale comprendín que era o que facía aquela cidade fascinante: tiña previsto para o día seguinte madrugar para visitar fugazmente o Museo Nazionale, o de arqueoloxía, pero naquel instante decidín que debía mirar o mar de novo coa claridade do día. Aquelo tiña que ter aínda un final aínda máis apoteósico.
Nessun commento:
Posta un commento