Tocaba falar o venres. O día presentábase cálido, a pesar da chuvia algo insistente deses días. Na sesión falabamos catro persoas, cunha cada vez máis minguada audiencia: en Napoli tamén os estudantes voltan a casa dos pais durante a finde. Rematamos ás dúas da tarde, comimos ás tres e por fin, puidemos saír do círculo vizoso. Tomei via dei Tribunali por onda o conservatorio. O ambiente estudiantil era extraordinario así como a acumulación de librerías (de vello e modernas) especializadas en música e tendas de todo tipo de instrumentos musicais. Escoitabanse polas fiestras os ensaios, a pesar do balbordo ensordecedor dos motorinos. Baixei cara a praza de san Domenico Maggiore, por unha rúa estreita, con cheirume a ambientador barateiro: o arrecendo procedía do lixo estrado pola rúa, zotalizado durante os últimos meses para impedir a propagación de morbos itálicos. A ruela conducía a unha desas prazas napolitanas que xustifican a viaxe: cunha guglia/obelisco no medio, de estilo entre rococó e charramangueiro, o conxunto de palazzi (a universidade de estudos orientais, entre outros, e a ampla escaleira que dá á igrexa dominica) da praza era abraiante, amplificado cun encanto algo máis íntimo: o de probar a mellor sfogliatella (quentiña) de Nápoles e por ende de toda Italia: a da pasticceria Scaturchio. Alí, nun ambiente moi familiar, tamén cumpría tomar un caffè: un deses que enriquecen para sempre a existencia.
O camiño proseguía por Spaccanapoli, a longuísima rúa que separa e corta Nápoles en dúas partes, que recibe varios nomes e case toda a humanidade napolitana e parte da visitante. Un río ou máis ben un torrente de xente, vehículos de toda clase, mesmo furgonetas (con todos os desperfectos intactos) e, sobre todo, motocicletas oxidadas, crúzanse ou mesmo tócanse cunha liberdade e unha naturalidade pasmosas. Deixan de tocar o claxon cando a situación resulta irremisible: mentres poden e queren pousan o dedo no volante durante minutos, cunha tranquilidade case de nirvana, apenas airados. Entran sempre os primeiros nos ocos, pero, se alguén se lles adianta, pitan e admiten a derrota. Pasan logo eles, sen acenos nin palabras máis altas. Todo transcurre con delirio ascético, asimiladas e interiorizadas a loita permanente polo espazo e a paciencia polo tempo perdido. Como dixen, o claxon só sirve para marcar o territorio: emite sinais de recoñecemento, pero nunca busca lea ou conflicto. Non sei se vivir aquí onde vivo limita moito o abraio diante deste comportamento case folclórico.
No medio de todo ese rebumbio de metais, os peóns tentan mirar os interiores dos palazzi, tamén ateigados de coches, suxos e escuros: o visitante tenta lustrar nun intre aqueles fastuosos edificios e viaxa no tempo coa esperanza de acertar en que exacto momento aquela fábrica fermosa brillaba e esplendía baixo o ceo de Nápoles. O esforzo resulta sempre inútil, pero unha mínima cornisa, un pequeno friso, o plano elíptico dalgún deses patios, mesmo as palmeiras que medran a carón da roupa tendida (no mesmo andar onde viviron Croce ou Goethe) lembran que esta cidade reúne a maior densidade que servidor coñece de edificios marabillosos. Se por riba a voz de Dean Martin canta That's amore a través dunha radio, exposta desde o alféizar dunha fiestra ao morno inverno napolitano, nada máis se pode pedir. Ou si.
Nessun commento:
Posta un commento