DORNA AO PAIRO

Escribo estas palabras desde unha dorna ao pairo do mar de frades, desde o Campidoglio que mira as ruínas de Roma antiga con fondo de coliseo, desde as dunas negras de Morouzos antre os piñeiros, desde a lagoa ardente de Proserpina, desde as sebes inmaculadas do xardín de Luxemburgo, desde o peirao perdido de Oban, desde a baranda dunha ponte de Irkutsk, desde a barra incandescente dunha baiuca de Durham, desde as vías do metro que leva a Harlem, desde a hamaca vencida dunha noite en Pergognano, desde a lámina do río que reflexa Manhattan, desde a goleta que navega o Ijsselmeer, desde a liña do tempo que cruza Berlín, desde os cantís de Lerici ou Sorrento, desde as ruelas que conducen a Kings Road, desde o tren que entra ao serán en Venecia, desde as rochas brancas de Punta san Vigilio, desde a area solitaria dunha praia de Arousa. Escribo e escribo e escribo.