En Atenas, polo verán, que é cando eu coñecín esa cidade, as rúas están poboadas por cans ceibos que camiñan lentamente entre as beirarrúas. Á noite pasean entre a xente que sube ao Filopapos e algúns mesmo acompañan aos últimos visitantes do Partenón ata a saída. Non levan cordello nin nada que os limite a donos/as ou preitesías. Durmen mirando as ruinas e adoitan amosar o aire indolente que pide o sol e a calor da canícula grega. Na FFT tamén andan cans ceibos, extraviados ou perdidos, abandoados, sen outra lei que a fame e a limpa auga das tormentas. Avisan as autoridades que, en xauría, poden atacar e morder ao incauto. Advirten. Non sei se fan ben, pero para min, que vivín en infancias onde os cans moraban nas fincas e eran domesticados colectivamente, ese é o estado necesario dun can. Iso do mascotismo nunca fun quen de entendelo.
Nessun commento:
Posta un commento