PRADO-GARCÍA, DE PROFUNDIS

Hoxe poño nomes. Pero en letras maiúsculas. MIGUELANXO PRADO E NANI GARCÍA. Vin onte a tarde esa marabilla titulada DE PROFUNDIS (tamén en letras capitais) e despois asistín a unha desas experiencias únicas que consiste en escoitar por parte dos dous xenios galegos os miudos desa peza inesquecible. Se a película foi excelente, non menos foi a parella explicando como fixeron a catro mans o que eles chaman unha pintura animada. Cunha sinxeleza e cunha xenerosidade que só as persoas cun inmenso talento para a arte poden acubillar, foron proporcionando lentamente aos asistentes unha das máis fascinantes recreacións intelectuais que eu puiden ver na miña vida. Feliciteinos por iso e por todo o traballo que levan feito que é desde logo un motivo de orgullo para o país onde viven. Despois da tertulia, presentada por unha Loli Vilavedra que deu o ton distendido e ao tempo rigoroso que precisaba, fomos cear á Curuxa. Alí amosaron unha vez máis por que a xenialidade non pode (nin debe, pero ese é outro cantar) estar rifada coa simpatía e a bondade. A Miguelanxo xa o coñecía de Santiago dos anos universitarios, pero a Nani García (a quen nunca agradeceremos o suficiente que amenizara as viaxes coas nosas fillas no coche coa voz de Uxía López Meirama, casualmente muller de Miguelanxo, nun libro-disco imprescindible de cancións populares, Vente vindo, ven cantando: desde aquí, sabendo da súa case descatalogación, pido a reedición inmediata) non. Pero ámbolos dous, de camiño a Espinho a participaren nun festival de cinema, son agora mesmo un luxo encantador e tanxible da cultura de Galicia. Moitas gracias e sorte, amigos.