ENGLISH PARA QUÉ?

O inglés é necesario, forzoso e imprescindible. Como mínimo. E daí ata o infinito. Este é o mantra definitivo da instrucción educativa en España nos últimos anos. De tanta repetición, o significado da frase carece xa de sentido. Adormece a conciencia e, sobre todo, anula calquera comprobación empírica. Se se dera o fenómeno de non impartir nin unha soa hora de inglés desde a educación infantil ata o bacharelato, de seguro que o resultado non sería distinto do actual, mesmo prohibido ao tempo todo ensino de academias ou de esculjauses. A desproporción entre o tempo, os recursos humanos e os recursos materiais destinados á aprendizaxe do inglés e os resultados prácticos é de tal dimensión que a súa desaparición sería totalmente imperceptible. Só aquelas estadías en territorio anglófono (sempre e cando se procure levar ao rapaz/a a unha remota aldea do Lake District cunha familia de facundia suficiente e desprovista de messenger) palian (algo, algo) a ignorancia supina do estudante hispánico con respecto ao idioma inglés. 

A necesidade do idioma é a base do estímulo (con perdón) para o seu estudio. O alumnado español non mira nunca os benéficos efectos dos phrasal verbs ou dos xenitivos (con perdón) saxóns: apenas ten tempo nin posibilidade de empregalo, agás neses casos perentorios de introitos amorosos cos clásicos (pero escasos) intercambios realizados polo profesorado máis enrollado do instituto con liceos europeos, non necesariamente das illas británicas. Alí comproban que cunha sucesión de aiams e de aigüons teñen case todo gañado. E aí queda marcada a fronteira infranqueable dos seus avances co idioma. O idioma que os estudantes empregan élles suficiente para a vida habitual e, se se me permite a boutade, para o que lles queda de vida, salvo casos moi específicos de dominio inglés que, moi seguramente, é adquirido a maiores fóra das aulas convencionais (por riba magnificamente dotadas e cun profesorado competente en gran parte) e froito case sempre ou sempre da imperiosa necesidade de empregalo. Só así, un estudante prototipo acada o nivel desexado de inglés, tras palpar por el mesmo que ese coñecemento pode ser útil. Pero son casos contados e alleos por completo ao sistema educativo: ninguén aprendeu a expresarse nese idioma tras o seu paso polo ensino infantil e medio (tamén universitario, pero ese é outro cantar).

Por tanto, andar con esta teima a estas alturas da historia parece un conto xa vello, demasiado coñecido. Por que non proban a cambiar o mantra? Se o que se quere é que aprendan, convén enviar aos/ás rapaces/zas a ese país, nun serio programa de inmersión profunda que abranga a toda a masa escolarizada. Abandonalos no medio medio dun cottage de Yorkshire ou dun pub (poden beber incluso, non lles ha pasar nada) perto de Balmoral, onde se reúnen de noite os pescadores de salmóns da zona. Ou deixalos na cociña dun restaurante chino en Liverpool ou tamén (por que non, se a estadía é algo máis barata en compensación pola viaxe?) en Bryant Park cunha manta nas pernas e coa calefacción encesa diante deles. Ou ceibalos nun supermercado de pakistanís en Queensway ou no segundo andar da Tate Modern cunha fame de horse, case de nightmare.

Mentres isto non suceda, o gobernante de turno (ou turnante) poderá seguir vendendo esta enésima moto defectuosa, baixo a eterna forma dun marabilloso plano de incentivación idiomática nas aulas pagado coa xenerosidade dos impostos estirables ad nauseam para conseguir a fazaña heroica de que o alumnado entenda por completo a letra (os lyrics, disque) de Single Ladies de miss Knowles sen apenas despeitearse.