Onte fomos ver a The Homens. Chegamos máis tarde do anunciado e aínda así chegamos de cuartos, xusto antes cós músicos que viñan detrás con aceno serio. O local estaba case baleiro. Acerqueime a saúdar ao meu querido Xocas que estaba arranxando un pouco o pequeno esceario que apenas dá para entusiasmos ou delirios. Falamos un rato alí sobre o que estaba a facer e alégroume saber que conserva unha ilusión e unha enerxía vital naturalmente herdada dos seus pais, compañeiros e amigos de infancia que souberon escapar dunha existencia un tanto rutinaria para convertirense en dous coñecidos persoeiros da farándula.
Antes de comezar puiden distinguir entre a escuridade da sala o perfil inequívoco do insigne blogueiro Zero Vacas a quen non coñecía in person. Por suposto, fíxome unha ilusión enorme atoparme alí con el. Andaba cerca tamén outra blogueira que visitara hai tempo esta casa, A Alba Passionaria, que leva con paixón a Lonxa Literaria de Moaña.
Uns minutos despois comezou a descarga dos tres homens raiados en branco e negro. O seu pop poderoso ensarillou cancións breves, de tensión e enerxía imparables. Eu fixeime, claro está, na rotundidade baqueteril do Xocas, pero o ritmo do baixo (Roi), dunha sinxeleza clásica do pop británico, e a ardente electricidade da guitarra de Martin Wu non deixou moito tempo para a contemplación reflexiva. Caña popeira de principio ao fin. Paseino moi ben. Quizáis unha voz máis potente ao fronte do grupo gañaría en presencia a súa máis que atractiva música. Sandra Dee ou Calamar xa tiñan que estar no repertorio sentimental da música galega de todos os tempos. Onte soaron ben elocuentes, pero advertín ao final do concerto que hai música para rato se eses tres homens ensanchan horizontes con innovacións que ao final víanse vir. Estaremos, pois, á expectativa. Foi mágoa, con todo, a escasa audiencia: unha desastrosa propaganda, por case inexistente, afeou a súa presentación en Vigo. Creo que para o 5 de abril voltan á sala Breogain. Non os perdan de vista.
O concerto rematou pero eu aínda quedei por alí saudando a un vello coñecido e a outro blogueiro que me foi presentado, o funambulista coxo. Seguimos troula rúa abaixo noutros antros de aprendizaxe (que non mencionarei para non perxudicar a súa imaxe) ata a sobada final.
Foi festa ben rachada para celebrármonos todo.
7 commenti:
Alédame comprobar (de novo) que ten vostede todo un mozo dentro de si e que o pasase tan ben :) Agardo velo en breve nunha convocatoria que faremos pública ao seu debido tempo ;) Saúdos!
Foi toda unha alegría verte aí. Repetiremos!
Cómo saber que era pop e non rock? É doado: se move a cabeza de dereita a esquerda é pop. Se a move de diante atrás é rock.
Xa o estou imaxinando, Arume movendo a cabeza de diante atrás, pra ir ó revés dos outros,XDD
Sr. Dacoba, coido que non está a última. Agora non se move a cabeza, e o corpo o que se expresa.
Recordo que a última vez que me subin a un escenario, aló polo ano 84, tivenlle que dicirlle o cantante do grupo que se deixara de tocalo pelo e que se movera, que así non chegariamos a nengún sitio. Miroume fixamente e decidín deixalo grupo,antes de que me botara.
Unha merenda para todos se adiviñan que grupo era, e só lles dou como pista que a canción máis coñecida do grupo, coñécena seguro.
Fuxan os ventos? Sementar sementaréi?
Besbe: tenme intrigada. Saiba que podo ir en calquera momento polas coruñas e pode arder o orzán ou o que se tercie.
Zerovacas: foi un pracer para mín atoparte entre aquelas poucas persoas, fanáticas de The Homens. O valado, como din eles, da Fábrica non era esceario moi acaído. Voltarei por alí para comentarllo.
Cavern: era pop e cavernoso. Para rock aínda lle faltaban uns metros de profundidade. Eso de sementar sementarei non era dos Semen Up?
Xaime: o seu grupo é facilísimo: o que acompañaba a Chill Rivers con aquela de i will turn like a mill wheel.
Sr. Arume, está en todas, efectivamente era Semen Up.
Posta un commento