Caxigalines nella Reguera'l Campizu

16 dicembre 2007

VIDA E MORTE: UN DOMINGO EN CAMBADOS

O preludio foi unha nota tráxica, terrible. Suso, que viña de correr por Tragove, comentounos que un garda civil matara a primeira hora da mañán a unha muller (coa que mantiña, por dicirmos algo, unha relación) dun disparo no mesmo cuartel de Cambados. Logo soubemos que ela mesma, cunha amiga, achegárase alí para presentar unha denuncia por malos tratos. A mala fortuna quixo que tamén andivera por alí o besta, que baixou para pegarlle un tiro na cabeza. Menos mal que os compañeiros o retiveron porque se non mataba tamén á amiga que viñera acompañala. A noticia era comentada con horror á hora do vermú, na Ribeira de Fefiñáns, cun sol fermosísimo que quentaba docemente. Quedaramos cuns amigos nun bar ateigado de xente a esas horas do mediodía. Logo fomos xantar ao lado mesmo, nun restaurante tamén cheo de xente. Cando saímos, era xa case noite; as nubes escurecían o horizonte, o mar de Frades, entre Castrelo e a illa da Toxa. Pensei na delicada liña entre o día e a noite, entre a celebración entusiasta daquel gozoso e limpo domingo de decembro e a dor escura e íntima de tres orfos noutro lugar daquela mesma vila, enfrontados ao cadáver dunha nai aniquilada por un asesino demente. A fina liña entre a vida e a morte.

2 commenti:

Anonimo ha detto...

Vese que estes días corría un vento xelado por Cambados.

Anonimo ha detto...

Hoxe souben tamén que o xoves pasado morrera un home de 43 anos de Ribeira dun infarto mentres realizaba uns exercicios nun curso de embarcacións en Tragove. As súas iniciais, con interrogantes na noticia que publicaba a Voz, non me dician nada ata que o meu irmán me comunicou que era el, era Javier Santamaría, un nome repetido mil veces con entusiasmo na miña casa cando meu irmán chegaba á hora da comida. Había tempo que non sabiamos nada del; apenas podo recordar o seu rostro franco e xeneroso de cando andaba xunto ao meu irmán polos camiños da adolescencia. Triste fin para un home sen demasiada sorte na vida. E ben que a merecía ese sorriso que agora me ven á memoria. Séxate leve a terra, ti que fuches ben leve para ela.