Xa comentei outrora que son veciño de Vigo desde hai uns quince anos. Como andei errante durante anos, estar nunha cidade como esta tanto tempo dame unha certa confianza para falar dela. Pero non moito, porque carezo de moitas referencias, sobre todo daquelas de orde sentimental que eu non puiden acadar. Non obstante, unha das grandezas de Vigo é que non piden pedigree a ninguén e un está ben nela desde o primeiro segundo en que chega. Non vou negar que un tamén é de bó conformar e de entusiasta consideración das cousas novas e, porén, entre a hospitalidade dos vigueses e o don de xentes que un posúe [;)] síntome moi a gusto nesta cidade que fago miña como fago vigueses a todos os que viven aquí.
Todo este preámbulo para falar con certa tranquilidade do clásico Carballo, sen que a vea afectiva de todo vigués estoupe de recordos. Famoso polas súas empanadiñas de carne (ou do que sexa, que para o caso é igual) e pola súa tortilla líquida (non sempre conseguida), é o lugar habitual para o pincho de mediodía dos currantes do entorno de luns a venres, para o vermús mañaneiro de sábado tras unha esgotadora xornada de shopping, para a merenda repoñedora antes de saír ao cinema ou para convidar á/ao pavo/a por primeira vez na túa vida e non esquecer nunca, cunha Cocacola en vaso tubo sen xeo nen limón e unha empanadiña para compartir. Tamén foi lugar de encontro nas loitas contra a LOU tras as manifas. Alí pode un atopar todas as clases sociais de Vigo, sen distincións. O interclasismo é unha das súas principais características así coma o arrecendo a calamares fritidos á romana e á fragor de traballo na cociña que invade todo o local. Eu falo do Carballo Carballo, pero hai que recoñecer que o que leva o número 2, na rúa Xil, e o 3 en Travesas (perfecto para os días de partido do Celta) ofrecen o mesmo perfil atractivo.
Non escribiría este post se non tivera na cociña agardando por mín un par de empanadiñas para cear. Sería un perfecto insensato.
6 commenti:
Gosto das entradas a Vigo, de todas. Pola noite dende o Calvario semella un fractal.Rélaxame a visión das luminarias da peninsula do Morrazo, co mar que semella estancado mediando unha calma abisal, psicoanalítica. Dende a Via Norte tamén pola noite unha visión prolongada transfigura a noite. Vigo ten nervo, sensibel a todo o que discorre na súa superficie acelérase como unha célula estresada.Hai vida en Vigo, caras de cansanzo polos longos percorridos, ademáns urbanamente indolentes e hai mestura con centrifugación relentizada que permite observar, ver, deter, aillar, identificar ese rasgo a deriva que se esbae cara o mar aberto que suaviza a vida e lle da un ar salgado e brillo polas ruas.
Queda lonxe Ourense, Santiaco, A Coruña, Lugo...provincias, vida de provincia, paseos coa roupa de domingo,as xerarquías locais que rezuman un cheiro a protocolo caducado, e sobre todo tontería, moita tonteria. A Galiza contemporanea está hoxe en Vigo, que entenda Vigo, entende Galiza.
Veño dun longo percorrido pola avenida da Florida, da que falarei noutro post, e non hai máis que acordar con vostede. Estase moi ben aquí.
mi madriña!!! qué glosas gorentosasa!!!
Estou certo que neste momentos Leri está a estremecerse na sua tumba.
Pero mira ti que eu, que son de Vigo de toda a vida, do barrio de Casablanca para máis señas, non gosto tanto coma vostedes desta cidade.
Recoñezo, como non, as virtudes que sinalan, mais lles contrapoño a incomoda orografía o caótico urbanismo a agresividade do tráfico o deterioro ambiental do cinturón rural (rururbano lle chaman os técnicos), a prisa da xente polas rúas, a falta de terrazas e recunchos urbáns para tomar unha caña sin ter que aspìrar un tubo de escape, a falta de parques e zoas verdes no centro (subir ata o Castro lle ronca).
Xa van varios governos que aplican con escaso éxito plans para humanizar a cidade. Resulta unha paradoxa. A cidade é dende o renacemento un invento típicamente feito a medida so ser humano: Nun espazo físico reducido atopas todo o necesario e te relacionas cos veciños. Pois parece que son estas dúas características que non se atopan en Vigo.
Moitos daqueles nenos que xogabamos entre as rúas Pizarro, Gran Vía, Urzáiz (daquela José Antonio) e Venezuela, hoxe viven no Val Miñor ou en calqueira arredor de Vigo e só veñen "ao centro" a traballar. E moitos dos que viven en Vigo saen todolos días a traballar a Porriño ou a calqueira outra zoa industrial de fora.
Hai uns anos un estudo sociolóxico deu una conclusión demoledora: Vigo era a cidade de Galicia na que os seus cidadáns se identíficaban menos ca sua cidade
Amigo Occam: os vigueses, ou sexa nós, non saben/mos o que teñen/temos. Falta sensibilidade e autoestima.
Parece que teñen novo centro comercial en Vigo, según lín hoxe na Voz, que lle adica un especial.
Fun onte e gustoume. Aquí espero os zorregazos de Leituga 1 (que prometeu non entrar e que supoño que non coñece o spa) e de tutti quanti pensan que é un horror.
Hai que dicir que a Autoridade Portuaria debería esmerarse máis por adecentar a zona, que ben o merece.
Posta un commento